12 กันยายน 2545 21:15 น.
โมไนย
ปิ่มจะขาดใจตายเสียให้ได้
เมื่อข้างกายไม่มีเจ้าเฝ้าเขนย
อกจะแตกแยกแล้วแม่แก้วเอย
กระไรเลยทรมานรำคาญใจ
ตีอกชกตัวเองดังพลึกพลัก
สุดที่รักจะไปหาก็ไม่ได้
แสนอึดอัดรำคาญร่านฤทัย
แล้วเมื่อไรจะได้ดมเส้นผมนาง
ไม่ได้คิดโสมมกับผมน้อง
อย่าลองดมชมเจ้าอย่าเฝ้าหมาง
ก็เพราะกลิ่นผมน้องช่างหอมบาง
หอมบางบางเกสรสุมาลี
แก้มของน้องแดงระเรื่อมะเขือเทศ
ปวงเทเวศคงมาทาเพิ่มราศี
อยากจะห้อมแก้มน้องสักสองที
เกรงจะเพิ่มราคีให้แก้มนาง
9 กันยายน 2545 22:36 น.
โมไนย
.......นั่งเหม่อมองเมฆนิ่งไม่ติงไหว
ปลดปล่อยใจเปลี่ยวดายที่วายหวิว
สมคะเนเช่นสนเป็นต้นทิว
ไม่ปลิดปลิวสงบงันเหมือนฉันเป็น
1 กันยายน 2545 16:36 น.
โมไนย
กอดกันกลมกรุ้มกริ่ม....................กลั้วกาม
ทรวดทรงโทรมทรุดทราม...............สิ้นไส้
หวยโหนเหี้ยนหือห่าม.....................แหบแห้ง
ลิ้นรัวลิ้นราวลูบไล้.............................ลับลี้ลีลา
หน้าส่วนตัว
610
