23 มกราคม 2546 11:44 น.
โมไนย
๏สไบพาดห่อหุ้ม....................สรรพางค์
แต้มกระแจะหอมจาง....................กรุ่นฟุ้ง
ชบาทัดหูนาง....................งามเด่น แม่เอย
ปากอิ่มกลิ่นหอมคลุ้ง....................เมื่อโน้นอดีตสยามฯ
๏สาวสยามงามยิ่งแล้ว....................เพริศพริ้ง
สวยแม่เอยสวยจริง....................แจ่มฟ้า
งามเอยแม่งามยิ่ง....................งามเลิศ
งามแม่หอมกล่อมหล้า....................เฟื่องฟุ้งกรุงศรีฯ
๏อ่อนโยนแม่อ่อนช้อย....................อรชร
เนื้อแน่นนวลสมร....................ฟั่นบ้า
หลงใหลแม่งามงอม....................ครั้งแม่ อดีตกาล
นิมิตพิศถึงหน้า....................แน่งน้อยจินตนาฯ
๏หากหมุนย้อนอดีตได้...................ดังใจ
อยากจะขอกลับไป....................อดีตเพ้อ
หนทางช่างแสนไกล....................ไกลยิ่ง จริงนา
ฝันคลั่งลำพังเก้อ....................นั่งบ้าเขียนโคลงฯ
๏สวยสะคราญเพริศแพร้ว....................สาวไทย
งามเฉิดฉาดไฉไล....................ส่องหล้า
หลงใหลยิ่งอดีตสมัย....................ไทยเก่า
ใครอ่านคงว่าบ้า....................ดนุนี้สติเลือนฯ
20 มกราคม 2546 14:17 น.
โมไนย
๏หนุ่มสาวสมัยใหม่แพร้ว....................พรรณราย
ขยันแต่งตัวเฉิดฉาย.........................เห่อเฟ้อ
สาวสวยบ่มีอาย...............................พุงเปิด ฮะฮา
สายเดี่ยวเสียวจังเน้อ.......................ยั่วน้ำลายไหลฯ
๏วัฒนธรรมฝรั่งบ้า.........................บีฑา ไทยเฮย
พิซซ่าฮัทจัดมา...............................นุ่มลิ้น
ฤาแม็คฯไก่หรูหรา...........................เอร็ดอร่อย
เขมือบแผ่นดินไทยสิ้น.....................เสื่อมแล้วสกุลสยามฯ
๏เซย์ฮัลโหลไป่ไหว้.........................สวัสดี
ลาจากบ๊ายบายที............................กลับแล้ว
นวดนาดจ่อมจมพลี.......................กายร่าง
ให้แก่ขนบฝรั่งแพร้ว......................เขมือบสิ้นกินสยามฯ
๏อินเทอร์เน็ตเชื่อมลิ้งค์..................ถึงกัน
สาวหนุ่มขมีขมัน............................มั่นจ้อ
อีเมล์อ่านเพ้อฝัน..........................ถึงหนุ่ม สาวเฮย
นัดพบนอนงอนง้อ.......................เกลือกเคล้าเมากามฯ
๏มีตนเป็นที่ตั้ง............................อัตตา
พลีร่างเซ่นกามา...........................มอดม้วย
ของแพงแข่งกันหา......................มาจ่าย
เงินหมดจึงแลกด้วย....................ร่างเจ้าเยาวชนฯ
๏ยุคไทยฤายุคสิ้น.........................วัฒนธรรม
วิบัติสมัยระยำ............................ดิ่งหล้า
สยามเก่ายั้งยืนนำ.......................อริราช- ศัตรู
ไทยใหม่อ่อนแอล้า.......................ปลาตสิ้นศักดิ์ศรีฯ
20 มกราคม 2546 13:43 น.
โมไนย
๏สายฝนบ่หล่นร่วง.................สุริย์ดวงก็ส่องแสง
แผดร้อนมิผ่อนแรง.................อุตุแล้งระยำมา
๏นิ่งนึกก็น่าแค้น.................ผิวะแม้นบ่รักษา
ต้นไม้และใบหญ้า.................ก็จะสูญจะสิ้นไป
๏คนหนอบ่ห่วงโลก.................มนโศกสะเทือนไหว
ปวดช้ำระกำใจ.................ชลนัยน์ก็ไหลพรู
๏ศิลธรรมก็แห้งผาด.................ทุรชาติสถิตย์อยู่
ตัวกูก็ตัวกู.................สุขสันต์บ่พรั่นใคร
นี่หนามนุษย์เอ๋ย.................จะละเลยมิห่วงใย
๏โลกม้วยสิม้วยไหม.................นฤด้วยก็ม้วยตาม
9 มกราคม 2546 13:54 น.
โมไนย
๏๏๏๏ ง้อนาง ๏๏๏๏
๏รวนเรลืมรักแล้ว.......................เรรวน
ครวญคร่ำคิดครางครวญ...........ขุ่นข้อง
ใจเจ้าจึ่งจวบจวน.....................จำจาก
นิดหน่อยนะนวลน้อง.................นิ่งเน้อนงค์นาง๛
2 มกราคม 2546 13:49 น.
โมไนย
๏๏ต่างเดินต่างวิ่งชิงกัน...............ขมีขมัน
ต้องไปให้ถึงก่อนใคร๛
๏๏หลายคนถามหาน้ำใจ................พอมีบ้างไหม
ในสังคมอลวน๛
๏๏ผู้คนล้มพับสับสน...................ถูกเบียดถูกชน
หญิงชราขาเป๋เซมา๛
๏๏หล่อนเดินโลดโผนตะโกนด่า......ลืมความชรา
ทุเรศจังสังคมไทย๛
๏๏เด็กน้อยหน้าอ่อนละไม.............สละที่ให้
เชิญนั่งครับคุณยาย๛
หน้าส่วนตัว
1262
