12 มกราคม 2551 01:49 น.
โอเลี้ยง
๑๙
เมื่อรักคุดจนคดหมดเหตุผล
ในกมลคนเก่งหมกหึงหวง
หมายช่วงชิงเอาตัวจากสาวควง
ด้วยงกห่วงหวงสิทธิ์คิดจับจอง
๒๐
เธอคนงามเคยรั้นจนแม่ห่วง
เฝ้าทักท้วงหลายหนถึงจองหอง
แต่เธอนิ่งไขสือคลอทำนอง
เหมือนเห็นพ้องพร้องคำของมารดา
๒๐
เมื่อเธอคิดอุบายจนได้เรื่อง
ก็ข่มเคืองมาดักประสบหน้า
ไวพจน์หนุ่มหน้าใสเดินออกมา
ใจกานดาเต้นผวาอยากกอดไว้
จำเสแสร้งร้องชวนแอบอำพราง
ถ้าคุณว่างเชิญหน่อยจะได้ไหม
ฉันมีรักคนใหม่เร็วทันใจ
จะได้หมั้นแล้วแต่งเดือนหน้านี้
คุณเป็นเพื่อนแสนดีของตัวฉัน
ที่สำคัญที่สุดบนวิถี
จึงอยากเลี้ยงอาหารสุราดี
แล้วชาตินี้เลิกพบคบค้ากัน
เขามองหน้าสาวงามคนรักเก่า
ด้วยเหงาเศร้าคลุกเคล้าเกินคาดฝัน
เรื่องเสียดายอยากยื้อเลิกพูดกัน
มีแค่หวั่นแทนชายคนต่อไป
แต่เมื่อเธอได้ดีมีรักใหม่
ควรดีใจใช่หน่ายทำหน้าไหม้
เขาจึงยิ้มนุ่มนวลละมุนละไม
ก่อนนั่งรถไปห้องสาวคนงาม
๒๒
ค่ำคืนนั้นฝนตกเหมือนปีก่อน
เหมือนเมื่อครั้งรักร้อนนอนหวาบหวาม
แต่คืนนี้ใจเธอเต้นตูมตาม
ด้วยรุ่มร่ามลามร้อนกับกลโกง
มาณีวรรณป้อนเหล้าตักกับแกล้ม
พร้อมยิ้มแย้มชวนคุยราวปลอดโปร่ง
การดื่มกินผ่านไปหลายชั่วโมง
จนเขาโงงเงงทรุดล้มก่อนหลับลง
เธอเมียงมองกรงว่างเคยขังหมา
ใหญ่หนาแน่นพอใช้ตามประสงค์
จึงลากร่างคนรักยัดนอนตรง
แล้วบรรจงล็อกแน่นขังเขาไว้
๒๓
เมื่อเสร็จสิ้นตามแผนเธอเริ่มฝัน
จะกักเขาในนั้นจนหวั่นไหว
ยอมสยบมอบรักมาเอาใจ
จึงจะปล่อยให้ไปได้ทำงาน
เธอคิดเพลินเผลอหลับจนรุ่งเช้า.
มาตื่นเอาด้วยเสียงโกรธเผาผลาญ
เขาตะโกนตะเบ็งยากเปรียบปาน
เหมือนประหารเธอนี้ให้ตกตาย
นางคนชั่วใจหยาบต่ำกว่าหมา
รีบปล่อยกูอย่าช้าจะฉิ...หาย
ถ้ามัวช้าอาจเจ็บได้วุ่นวาย
อย่าลวดลายปล่อยกูในเดี๋ยวนี้
๒๔
มาณีวรรณทำนิ่งเหมือนไขสือ
ทั้งใจเจ็บหูอื้อมือสั่นถี่
ชายคนรักด่าดังหมดปรานี
พาฤดีเธอปวดสุดเฉยชา
จึงลุกเดินมาใกล้หน้ากรงหมา
มองจ้องหน้าชายหนุ่มพลางพูดว่า
ถ้าเธอยอมอยู่นิ่งเจรจา
คุยปัญหาเสร็จสิ้นจะปล่อยเธอ
เขาทนฟังก่อนโกรธใจสลาย
ถุยน้ำลายรดหน้าคนเสนอ
พร้อมด่าว่าอย่างเธออย่าหมายเจอ
ฉันจะเพ้อจะรักอีกต่อไป
คนอย่างเธอฉันเพลียใจละเหี่ย
เหมือนเป็นแม่ใช่เมียใครทนได้
จะยอมตายไม่อยู่ดูหน้าใคร
ถ้าต้องใกล้เคียงเธออีกสักครา
๒๕
ใจของหญิงครวญช้ำเหมือนตายจาก
เราแค่เศษซากเน่าที่ไร้ค่า
เขาจึงด่าหมดรักไม่ไขว่คว้า
ให้น้ำตาเป็นเพื่อนแทนใจชาย
เมื่อรอยเศร้าทับถมจนเกินต้าน
มันแผ่ซ่านประชดให้ฉิ...หาย
พธูงามหยิบไม้เยื้องย่างกราย
แทงวุ่นวายพร้อมแช่งแกไปตาย!
๒๖
เพราะกรงแคบพอดีตัวหมดทางหนี
ไม้ทิ่มลงที่ตาไม่ขาดสาย
ชายหนุ่มร้องโอดครวญเจ็บเจียนตาย
คนข้างห้องวุ่นวายรีบวิ่งพรู
สาวเปิดห้องวิ่งหนีออกถนน
แล้วซ่อนตนนานปีด้วยอดสู
ส่วนฝ่ายชายบอดคู่หมดทางดู
ดำรงอยู่ในโลกที่มืดมน
เพราะตาซ้ายหมดทางจะรักษา
ด้วยเชื้อไข้ตาขวาลามสับสน
พาตาซ้ายมืดดับหมดทางยล
เขาจึงหม่นเศร้าหมองทั้งแค้นเคือง
๒๗
อีกหนึ่งปีสาวงามจึงเผยหน้า
เพราะมารดาเจ็บป่วยยากถ่วงเรื่อง
จำออกมาสู้คดีอย่างสิ้นเปลือง
หวังเรื่องเคืองลุล่วงได้จบลง
แต่พ่อแม่ฝ่ายชายไม่หยุดนิ่ง
ทำทุกสิ่งหวังพบสมประสงค์
คือหญิงสาวติดคุกอยู่ในกรง
ไม่อาจทนงเป็นทาสแห่งอารมณ์
..............จบภาค๓..................
12 มกราคม 2551 01:46 น.
โอเลี้ยง
๑๐
กับครั้งแรกชายหนุ่มยอมทนนิ่ง
ด้วยรักหญิงจริงใจมิกลัวบ่น
พยายามอ้อนง้อดวงกมล
เฝ้าดั้นด้นทนด่าให้ลงทัณท์
เรื่องสงบรักหวานบานสะพรั่ง
เป็นอีกครั้งที่ทั้งสองวาดเติมฝัน
ให้ผู้ใหญ่มาคุยปรึกษากัน
ถึงหมายหมั้นวิวาห์ในเร็ววัน
๑๑
อีกสามเดือนก่อนวันงานหมั้นหมาย
หัวหน้าชายมีคำสั่งเร็วเกินสรร
ให้ชายหนุ่มไปต่างแดนนับร้อยวัน
จึงเลยวันทันหมั้นที่สาวรอ
เรื่องเลื่อนวันยั้งรออย่าเสนอ
ด้วยตัวเธอดื้อรั้นจนคนหงอ
เมื่อตั้งใจจะยืนมิยอมงอ
เรื่องรอต่อหมดทางจะเป็นจริง
๑๒
จึงมีแค่ลาออกจากนักข่าว
เป็นหนูตกถังข้าวตามคำหญิง
แต่ตัวเขารีรอหวังประวิง
ด้วยยังหยิ่งศักดิ์ศรีที่มีมา
๑๓
ตัวชายหนุ่มเริ่มเศร้าเคล้าความกลุ้ม
กลัวร้อนรุ่มหมดงานหมดคุณค่า
แล้วโชคร้ายก็มาอวดศักดา
เมื่อกานดารู้ข่าวเขาเลือกไป
๑๔
งานหมั้นหมายยุติวิวาห์สิ้น
รักถวิลจบลงด้วยหมองไหม้
แต่ตัวเธอหาหยุดความโศกไว้
เที่ยวไล่ล่าด่าทอชายคนรัก
๑๕
เมื่อห่างหายจากกันระยะหนึ่ง
ใจไวพจน์เริ่มซึ้งเรื่องอกหัก
เขารู้ดีความรักที่ทายทัก
ยากสมัครให้สมตามใจปอง
ด้วยดอกฟ้าดอกนี้ยากรักษา
ยากบูชายกย่องอยู่ร่วมห้อง
อารมณ์เธอดุจเพลิงเกินประคอง
จึงปล่อยตามครรลองของชีวี
๑๖
ในสามเดือนที่สาวเพียรตามด่า
ไร้เวลาไม่เลือกสถานที่
เธอตามไปแดนไกลด้วยฤดี
ที่ล้นปรี่ด้วยแค้นใช่รักงาม
เขาจึงเลิกกับเธอด้วยสันติ
เธอทิฐิไม่คิดหยุดท้วงถาม
เดินจากมาไม่ง้อไม่คิดตาม
จนสามเดือนผ่านไปเขากลับมา
๑๗
การพบหน้าอีกครั้งของทั้งสอง
เต็มด้วยหนองเจ็บปวดเกินสรรค์หา
ในทุกครั้งที่พบหน้าสบสายตา
เธอด่าไปเขาด่าตอบหมดต่อรอง
มาณีวรรณเริ่มรู้เธอหมดค่า
เมื่อสายตาคนรักขุ่นหม่นหมอง
ไม่มีแววยิ้มสรวลให้ลิ้มลอง
มีแต่จ้องสาดเพลิงเผาผลาญใจ
๑๘
อนงค์นางเริ่มนิ่งหลบเลียแผล
อยู่กับแพ้ในห้องคอยถูไถ
ด้วยคิดว่าไม่นานต้องเปลี่ยนไป
ให้ใจเธอหมดช้ำหมดราคี
แต่ความรักของเธอสร้างผิดที่
แค่เพื่อนรี่มาฟ้องยุเสียดสี
ว่าคนรักมีใหม่มาภักดี
พาเธอเคืองเจ็บถี่สะเทือนทรวง
..............จบภาค๒..................
12 มกราคม 2551 00:08 น.
โอเลี้ยง
อาจเพราะฟ้านำพามาลิขิต
ให้ชีวิตสองคนต้องเคียงข้าง
หยาดน้ำตาจึงหลั่งมิจืดจาง
เมื่อรักร้างรักร้อนร่วงโรยรา
.....................
๑
เธอเป็นสาวแสนสวยหาใครเหมือน
งามดั่งเดือนลอยเด่นอยู่เหนือหล้า
ชายหลายคนหมายปองสอยดอกฟ้า
แต่กานดามองผ่านเมินทุกคน
มาพบพิษรู้ฤทธิ์รักอย่างแสนง่าย
ขณะคล้ายเหม่อมองเหมือนสับสน
เมื่อชายหนึ่งผ่านหน้าจะเลยพ้น
ในกมลร้อนวูบวาบอุรา
จำหักอายกรายใกล้ชม้ายหา
เอ่ยถามว่าหวังพบผู้ใดหนา
พอจะช่วยตามตัวมิชักช้า
ให้พบหน้าเจรจาตามต้องการ
๒
หนุ่มนักข่าวมองหน้าสาวคนสวย
ใจแทบม้วยยามมองสบประสาน
ให้หมดหล้าหมดภพตลอดกาล
ก็ยากขานสาวใดมาเทียบเธอ
ใจเริ่มหวังทอรักสานประสงค์
มุ่งดำรงตั้งจิตเพียรเสนอ
หมายปลูกรักผูกพันมัดใจเธอ
ให้มิเผลอละเมอหาผู้ใด
๓
จึงเริ่มร่ายเจรจาประโลมหวาน
เพียรสรรค์คำซ่านทรวงระรุ่มไหว
มาณีวรรณเพลิดเพลินเจริญใจ
ยากเดินห่างไปลับจากสายตา
ไวพจน์หนุ่มรู้ทีมักคอยท่า
เพียรเวียนมาแวะทักเสกหรรษา
ให้ตัวเธอระเริงรุ่มอุรา
จนฟ้าสางสองคนจึงยอมลา
๔
ในใจสาวเริ่มรู้รักอร่อย
เมื่อศรน้อยปักทรวงละห้อยหา
จะดึกดื่นมืดค่ำยังหวังคว้า
อยากได้มาเคลียคลอชายคนนั้น
หลายสัปดาห์ผ่านพ้นบนหนามเศร้า
รักแผดเผาเร่าร้อนโกรธหุนหัน
พาลโทษฟ้าโทษเวลาโทษตะวัน
ไยไม่ผันเคลื่อนผ่านเร็วกว่านี้
๕
ดึกคืนหนึ่งลมอึงฝนโปรยถี่
ตัวเธอนี้เลิกงานจากหน้าที่
เดินเหม่อหม่นมองทางเปลี่ยวฤดี
ก่อนเต้นถี่เมื่อพบใครคนนั้น
๖
ไวพจน์เมียงมองดูสาวคนข้าง
ที่เยื้องย่างยืนหลบสายฝนนั่น
เมื่อสบตาความจำฉุกฉับพลัน
ใจเริ่มสั่นกระตุกวาบยินดี
ต่างมองหน้าส่งนัยว่าคิดถึง
เธอซาบซึ้งเอียงอายเมินหน้าหนี
เขาแก้เก้อฉับพลันมิรอรี
หนาวอย่างนี้คงเหงาคิดวุ่นวาย
ไปที่พักของผมคงดีกว่า
มีเหล้าดื่มดับล้าดับกระหาย
ทั้งหงอยเหงาทั้งหนาวก็จะคลาย
ใจสบายสำราญสุขซึ้งทรวง
๗
มาณีวรรณวูบวาบใจหวาบหวาม
รีบเดินตามด้วยใจลอยหล่นร่วง
ไวพจน์หนุ่มจูงมือพาเดินควง
สาวไม่ท้วงไม่ห้ามปล่อยตามใจ
บนถนนความรักเปิดฉากหวาน
ผสมผสานอวลอุ่นแสนสดใส
สองหนุ่มสาวเคลียคลอพะนอใจ
หวังร่ำไรหยุดยั้งรั้งเวลา
๘
ที่ห้องพักชายหนุ่มประโลมอ้อน
ให้งามงอนเอียงอ่อนตามประสา
ทั้งน้ำคำแววตาซ่านอุรา
กัลยาไหวยวบด้วยแรงรัก
เพลงสายฝนกระหน่ำพาแช่มชื่น
รักทั้งคืนเหมือนสวรรค์น้อมนำหลัก
มอบมาให้ด้วยพร้อมที่เพียงภักดิ์
ดังทอถักรักงามประสานไว้
ดงดอกรักเบิกบานบนลานฝัน
เป็นประกันหัวใจที่ยิ่งใหญ่
มาณีวรรณอ่อนหวานยิ้มละไม
มองโลกใสสีชมพูเหมือนอุรา
๙
หกเดือนหลังมรสุมเริ่มขยับ
ไวพจน์รับงานด่วนที่เรียงหน้า
เริ่มผิดนัดชักช้าเลยเวลา
สาวเริ่มเหงาเหว่ว้าคิดวุ่นวาย
อีกเพื่อนฝูงยุยงกระหน่ำแหย่
ใจย่ำแย่ย้อนย้ายมิขาดสาย
มาณีวรรณสาวสวยเริ่มออกลาย
ไปด่าชายให้อายขายหน้าคน
..............จบภาค๑..................
11 มกราคม 2551 14:07 น.
โอเลี้ยง
หนึ่งสาวโศกสาวสิ้นถึงรักเศร้า
เป็นรักเก่าเก็บเก่าเจ็บกัดกร่อน
โดนชายลวงแกล้งรักแกล้งหลอกรอน
จนต้องนั่งต้องนอนน้ำตานอง
เขาปากหวานพาวูบจนวูบหวาม
พามองข้ามความคดความแคล่วคล่อง
จนเสียตัวเสียตนหวนตรึกตรอง
พอเธอท้องเขาทิ้งเขาแยกทาง
เจ็บเอยเจ็บแจ่มแจ้งยามกระจ่าง
แค่ถูกวางถูกวาดเขตของว่าง
กินอิ่มหนำเบื่อหน่ายเบื่อนวลนาง
ทิ้งให้ครวญให้ครางกอดระคาย
บนรสรักรสรอรุ่มหลงใหล
ใจหนอใจจ่อเจ็บยังทดจ่าย
แค่เห็นยิ้มเห็นเยือนไม่โยกย้าย
แม้ต้องตายต้องตรมไม่ห่วงตน
(ยังไม่เก่ง ผิดพลาดขออภัยด้วยค่ะ)
11 มกราคม 2551 00:19 น.
โอเลี้ยง
ลั่นทมอวลกรุ่นกลิ่นลอยตามฝน
เหมือนถนนทุกสายต่างร้องไห้
ยิ่งลมพลิ้วกลิ่นเศร้ากระจายไกล
พาจิตใจป่วยไข้ช้ำชาชิน
ลั่นทมเอยเจ้าเหงาหรือเศร้าโศก
ไยย้ายโยกโบกกลิ่นกรายถวิล
หรือเจ้าช้ำเดียวดายเป็นอาจิณ
หรือเคยชินหลงบ่วงห่วงระทม
เสียงลมครวญคล้ายดังเจ้าซุกซ่อน
รอนร้าวร้อนหล่นเกลื่อนห่มกลิ่นขม
กลิ่นอาบอวลช่างเศร้าเคล้าระทม
ใจซับซ้อนซมซ่อนทุกข์วังเวง
กลีบเบาบางบนทางที่เดินผ่าน
เหมือนทั่วลานเรียงหนามทิ่มข่มเหง
ทั่วทุกทิศกลิ่นโศกเปิดบรรเลง
เหมือนวางเพลงคร่ำครวญหลอนบนทาง
ลั่นทมเคว้งคนคว้างบาดวิถี
ฟ้าเปลี่ยนสีหมองหม่นดูเวิ้งกว้าง
รอยเดียวดายลามไหม้ไม่จากจาง
กลิ่นสดใสเหินห่างสุดสายตา
หน้าส่วนตัว
595
