28 มกราคม 2550 13:52 น.
ใบคาน
กับคำว่า "เวลา" คงหายาก
คงลำบาก จัดสรรค์ ให้มันว่าง
ฉันเข้าใจ งานมาก ยากปล่อยวาง
กับคำ"ห่าง"เราสอง จำต้องเป็น
คิดไปคิดมา ก็น่าคิด
อาจจะผิด คาดกัน อย่างฉันเห็น
กับคนอื่น เธอได้ ไม่วายเว้น
แต่กันฉัน แค่นเค้น เป็นคืนคืน
หรือกับฉัน เธออยู่รู้สึกผิด
หรือไม่คิด มีใจ ก็ไม่ฝืน
ก็เอ่ยมา "ว่าไม่" ได้หยุดยืน
ไม่กล้ำกลืน งอนง้อ ขอเวลา
เธอพูดได้ อยากอยู่ เป็นคู่ฉัน
แต่ทุกวัน ไหนเลย เคยใขว่คว้า
ไม่พยายาม "เพื่อเรา" เท่าเธอว่า
แค่มารยา ปลิ้นปลอก... และหลอกลวง !
26 มกราคม 2550 19:40 น.
ใบคาน
ตกลงที่ผ่านมา... เป็นว่าเล่น
พอว่างเว้น ก็มา เพราะว่าว่าง
ไม่ทึกทัก รักแท้ แค่ผ่านทาง
มาชิมลาง ร้างเหงา ก็ก้าวไป
แล้วคุณค่า คาใจ ในส่วนลึก
ไม่เคยอยู่ รู้สึก หรือนึกได้
ความผูกพันธ์ วันเวลา ไม่อาลัย
ไม่รักเลย ใช่ใหม? คนใจดำ
เสียดายวันเวลา น้ำตาไหล
ภาพอุ่นไอ ไหวหวั่น วันดื่มด่ำ
ความอบอุ่น คุ้นเคย ที่เคยทำ
รักที่พร่ำ คำที่ล้อ ก็จบลง
เมื่อไม่รัก ยังไง ก็ไม่รัก
ฉันรู้จัก ใจเอย คนเคยหลง
แต่แววตา ที่ออก หลอกให้งง
เหมือนจริงใจ เจาะจง และลงรอย
----------------------------------
บอกเธอ ที่ผ่านมา.....หาใช่เพื่อนเล่น
หลอกกันเป็นเด็กเด็ก เรื่องเล็กไปหน่อย
เถอะ ถึงอย่างไรเธอก็ ลงทุนไปไม่น้อย
เสียใจให้น่ะ พอเป็นรอย ..... อย่าเพิ่งน้อยใจ
ลดทอนความอัดอั้น...ของใครบางคน
23 ธันวาคม 2549 20:03 น.
ใบคาน
ขอให้กาล เวลา รักษาให้
บาดแผลถูกทำร้าย ที่ได้จากฉัน
รู้ว่าคำขอโทษ แค่หายโกรธกัน
แต่ไม่ทำให้ความผูกพันธ์มันเจือจาง
ขอให้มีคนเข้าใจ ไวไวเถิด
ไม่อยากให้เธอเตลิด เกิดช่องว่าง
เปิดใจหน่อย ให้เขา เข้าปูทาง
คนข้างข้าง คนนั้น คงมั่นคง
อย่าว่ายัดเยียด กระเบียดกระใบ้
เธอต้องมีคนอยู่ใกล้และไหลหลง
ฉันรู้จักเธอดี.... ต้องมีที่ลง
ยามอัดอั้น เธอบ่ง ไม่พะวงค์ใคร
อย่างน้อยเราเอ๋ย เคยรักกัน
และไม่อยากรู้สึกผิดมากกว่านั้น เข้าใจใหม
หากเพราะฉันทำให้เธอเสียโอกาสไป
คงเป็นตราบาป ตราบใจ ไม่สิ้นลม
ยอมรับว่าเห็นแก่ตัวบ้าง
แต่บางอย่าง ต้องวางอยู่อย่างเหมาะสม
ไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ใครเสียคน
และไม่อยากเกี่ยวกับความซุกซนของคนไม่เคยพอ
ให้กาลเวลา รักษาให้
และขอให้คนชิดใกล้ อย่าได้ท้อ
เขาลงทุนเลิกกับแฟน แนบแน่นรอ
รับรักเขา เถิดหนอ....ขอวินวิน
19 ธันวาคม 2549 20:50 น.
ใบคาน
ต้องยอมรับ คำลา นาทีนี้
จะไม่ถามว่า ดีหรือไม่ดี ใหม
และไม่ต้องหาว่าเพราะใคร
ที่ผ่านมาเราวัดใจ ได้พอกัน
ไม่เป็นทีหนึ่งอย่างที่คิด
แต่ไม่ได้ว่าเธอผิดที่มองข้ามฉัน
เพราะอย่างไรเราสองต้องยอมรับมัน
ไม่อยากเป็นคนสำคัญ แค่บางที
โบราณว่ารักหรือคือการให้
และโอกาสอันยิ่งใหญ่ต่อไปนี้
ให้เธอได้ ไปอยู่ คู่คนดี
จะยิ้มรับ กับนาที ที่เธอลา
โชคดีน่ะ ...ให้ข้างหน้า ดีกว่านี้
และคำอวยพรดีดี ตรงนี้จงมีค่า
ยังเชื่อมั่นเธอเสมอและศรัทธา
ให้วาจา ตรงใจ ไม่บิดเบือน
...............................
คงยอมรับกับคำลานาทีนี้
คำโกหกที่เธอมีนี้เสมือน
รอยจากรึก ผนึกจำ และย้ำเตือน
ว่าคำรัก ที่เลอะเลือน....อย่าจดจำ
25 พฤศจิกายน 2549 20:12 น.
ใบคาน
วันพ่อมา ว่าไง ลูกในไส้
กลับบ้านนอกหน่อยใหมให้พ่อเห็น
ปีทั้งปีงานเข้า เช้ายันเย็น
ทำเกือบเป็นเกือบตายถวายใจ
กูคีร์ค่า หน้าคอมฯ ก็ง่อมจุก
แต่พ่อลุก ตีสี่ โกยขี้ไก่
กูเซ็นงาน วันวัน มันน้อยไป
กับพ่อถางป่าไผ่ ไร่กว่ากว่า
กูคุมงานการใหญ่ ใครว่าเก่ง
แต่พ่อเจ๋ง คุมบ้าน งานในป่า
กูมีคนช่วยคิด ไม่ปิดตา
แต่พ่อกูฟันฝ่า มาคนเดียว
วันพ่อมา ว่าไง ลูกในไส้
ลูกพ่อไป เรียนต่อ พ่อยอมเปลี่ยว
พอลูกจบยิ่งไป ไกลคมเคียว
จนท้อเรี่ยวเกี่ยวแรงเหมือนแกล้งกัน
ถึงงานหนักนักหนาน้ำตาตก
แต่พ่อยก ลูกข้า ดีกว่านั้น
ถึงเจ็บจนทนท้อพ่อกัดฟัน
จนพลักดันลูกเต้า เข้ามหาลัย
นับเวลา ไป-กลับ คำนับพ่อ
กูว่าพอ นับครั้ง ยังจำได้
กับเวลาที่พ่อให้... มึงว่าไง
ทดแทนให้.... สองวัน.... กระนั้นฤๅ!
หน้าส่วนตัว
993
