22 มกราคม 2547 00:51 น.
ไร้ใจ
สายลมที่พัดผ่านไป
มันชังเหน็บหนาวเหลือไร
นั่งอยู่เดี๋ยวดาย......
นั่งมองเดือนมองดาว
ในยามค่ำคืนที่แสนเหงา
มองท้องฟ้าชังสุดสวย
อยากนอนหลับไหล
แล้วฝันเลยไป
ฝันถึงใครสักคน
ฝันว่ามีเธอคนที่รักเคียงข้างกัน
แต่ใยฟ้าชังใจร้ายเช่นนี้
ปล่อยให้ฉันคนนี้
นั่งยามนี้ไร้คนข้างกาย
ต้องนั่งอยู่ผู้เดี๋ยว
นั่งฝันรำไป...อยู่รำพัง
สายลมยามเย็นชังเหน็บหนาว
สายลมชาดหาดที่กว้างไกล
จะมองทุกหนแห่งใดก้อสุดสวย
แต่เพราะอะไรชีวิตฉันนี้
จึงไร้คนคนรักจริงอย่างนี้
ยามเย็นยามค่ำคืนที่แสนเศร้า
อยากมีสักใครได้ไหม
เข้าใจกัน....รักฉันเชื่อใจกัน
เดือนเจ้าขา
บอกได้เพราะอะไร
ชีวิตฉันนี้จึงเศร้าอยู่เลยไป
บอกกันได้....หรือฉันนี้ไม่มีรักแน่แล้ว
ขอเถอะน่าเดือนเจ้าขอ
ขอสักนาทีให้ฉันมีใครสักที่รัก
ไม่ลวงหลอกอย่างนี้ได้ไหม
ขาดแม้คนเข้าใจกัน
อยากทอฝัน....ให้สวยงาม
แต่ใยฝันนี้ชังอยู่แสนไกล
จะฝันไป....ยามใดก้ออยู่ผู้เดี่ยว
สายลมยามนี้ชังหนาวเน็บแทบขาดรอน
ต้องนั่งฝัน....นั่งมองเดือน...มองดาวเลยไป
อยากฝันอย่างนี้เลยไป
ฝันว่าเธอคนไกล....รักกันอย่างนี้เลยไป
แต่ฝัน....ฉันนี้ชังอยู่เลยไกล
จะฝันอย่างไร....จะฝันไปทำมัย
เพราะฝันต่อไปก้อ....ก้อไม่มีใคร
กุหลาบไร้ใจ
22 มกราคม 2547 00:48 น.
ไร้ใจ
ชาดหาดแสนสวยยามเย็น
ชังสวยสดงดงามยามนี้
สุดขบบฟ้าแสนกว้างไกล
แสงอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับ
กำลังหดหายกลายเป็นกลางคืน
หญิงหนึ่งที่เศร้าเสียใจกับชีวิตที่ผิดหวัง
นั่งมองสุบขอบทะเลที่แสนไกล
มองฟ้าอยู่อย่างไร้ค่า
นั่งฟังเพลงที่แสนรัก
แล้วคิดฝัน....อย่างมีความสุขในยามเย็น
ฝันในโลกอันแสนร้ายกาจ
ในโลกที่กว้างไกล
กับชีวิตผู้หญิงหนึ่งคนที่อยากมีรัก
อยากมีคนข้างกาย....แม้ฝันที่มี
รู้ตัวดี....ชีวิตที่มีจะไม่มีใคร
หนาวเหลือที่จะบรรยาย
หนาวเหน็บที่ขาดรอน
สายน้ำที่รินหาดทราย
ครื่นทะเลได้พัดเข้าริมฝังตามหาดนั้น
ยามค่ำคืนนี้
ผู้หญิงคนหนึ่ง...อยากมีฝัน
อยากให้ฝัน...นั้นเป็นจริง
มีใครสักคนจับมือฉันนี้แล้วเอ๋ย
รักกันนะ...จะรักเลยไปไม่เปลี่ยน
แต่ฝันที่มี....มันไม่จริง
นอนมองเดือนยามเย็น
มีเสียงเพลง....สายลมพัดผ่านไป
ชังสุขเหลือไรที่ชืนชมในยามนี้
เธออยู่หนใดคนรักฉัน
เหน็บหนาวกับสายลมที่พัดผ่านร่างกาย
ห่มผ้าก้อหายหนาว
แต่หนาวใจ....ใครเล่าจะเข้าใจ
หญิงคนหนึ่ง
อยากมีใคร.....ยามเย็นที่แสนหนาว
รักและห่วงใย....มาดูแลใจ
ให้หญิงคนหนึ่งได้หายหนาว
เพราะอะไรหน่อชีวิต
ชีวิตที่ไม่มีใคร
ชีวิตที่ใจหนาวเหน็บ
เกิดมาไม่มีใครต้องการเลย
เปลี่ยนได้ไหมฟ้า
เปลี่ยนชีวิตฉัน
เปลี่ยนความฝันหญิงหนึ่งให้เป็นจริง
อยากเปลี่ยนความฝัน
ที่เคยฝันอยู่เลยไป...ให้เป็นจริง
เพราะอะไรฟ้าจึงสร้างฉันมา
ปล่อยให้ฉันคนอยู่เดี่ยวดาย
กุหลาบไร้ใจ
20 มกราคม 2547 14:32 น.
ไร้ใจ
เธอบันจงพิมพ์...ถ่อยร้อยคำหวาน
เธอหว่านล้อมให้หลงไหล
ด้วยอักษร....ถ่อยคำรัก
เธอถักทอพิมพ์...อักษรส่งให้กัน
ด้วยใจคิดแค่เล่นเล่น
แต่คนรับกับหลงเพ้อ
หลงละเมอ....ว่าเธอรักจริง
แค่อักษรหนังสือ
ฉันนี้ก้อหลงละเมอ
หลงรักเธอจนแทบบ้า
ด้วยอักษรถ่อยคำหวาน
ที่หว่านให้กัน....ชังสุขสันต์
หลงละเมอคิดว่ามีใจ
ด้วยใจหญิงที่อ่อนไหว
เจอคำอ้อนออนที่แสนหวาน
ก้อรักหลงเพ้อถึงเธอเลยไป
ก้อแค่ตัวหนังสือ
ใยใจจึงรักเธอมากเพียงนี้
ไม่เคยเจอเจอะ
ไม่เคยเห็นแม้หน้า
แต่หลงละเมอหลงบ้ารักเธอ
แปลกจริงใจเจ้ากรรม
กะแค่อักษรหนังสือที่เขาพิมพ์
ก้อหลงเชื่อเขา.....ได้ง่ายดาย
หยุด....ได้ไหม
ไม่รักกัน....ก้ออย่าพิมพ์
อักษรถ่อยร้อยคำหวาน
มาหว่านใจกันให้หลงเพ้อ
มันเจ็บ....มันทรามาร
ใจหญิงคนนี้บอบบางเหลือไร
ยามเธอหนีหน้าไป
ใจแทบขาด....ยามเธอมีใคร
เมื่อยามนี้ไม่รัก
ก้อขอร้องได้ไหม
อย่าพิมพ์คำหวานที่แทงใจกัน
รู้นะรู้ว่าเธอ....แค่เล่นเล่น
แต่ใจฉันมันเจ็บมา
เจอใครอ้อนคำหวานก้อหลงรัก
ชังเถอะนะก้อเรามันโง่เอง
แค่อักษรที่เธอพิมพ์ส่งให้กัน
ก้อบ้าหลงละเมอ
คิดเธอรักจริงไม่ทิ้งกัน
ยามนี้เธอมีใหม่
อักษรถ่อยคำหวานก้อหายจากไป
เหลือไว้แค่อักษรรักปักใจ
เหลือไว้แค่คาบน้ำตาที่อาบแก้ม
กุหลาบไร้ใจ
19 มกราคม 2547 20:26 น.
ไร้ใจ
บอกฉันได้ไหม
ฉันนี้ผิดอะไร
ฉันนี้ผิดที่ตรงไหน
เธอจึงเดินหนีหน้า
เหมือนฉันนี้ไม่มีตัวตน
เธอบอกฉันได้ไหม
ว่าฉันนี้ผิดเพราะอะไร
เธอจึงไร้ใจกับฉันอย่างนี้
เอ๋ยมาสักคำได้ไหม
เพราะอะไร
เธอจึงไม่ยอมรักฉัน
ใจเธอเคยมีฉันทุกห้องหัวใจ
แล้วทำมัย....เธอจึงจากไปอย่างไม่เหลี่ยวแลกัน
เหนื่อยนักกับรักที่มี
เหนื่อยใจเหลือที่จะทนไหว
เหนื่อยนักอยากนอนหลับไหล
ไม่อยากมีแม้แต่ลมหายใจ
ไม่อยากเห็นเธอรักใครได้นอกจากฉัน
ไม่อยากเสียน้ำตา
ไม่อยากร้องไห้อยู่เพียงรำพัง
ยามเธอรักฉันนั้นอะไรก้อเห็นค่า
ยามเธอชั่งฉันนั้นก้อไร้ความหมาย
ยามเธอหนาอะไรฉันนี้ก้อไม่ดี
ยามหมดรักให้ฉันตาย....ต่อหน้าเธอก้อไม่สน
วินาทีนี้ฉันก้อคงต้องอยู่เดี่ยวดาย
วินาทีแห่งความรักก้อต้องหมดลงไป
วินาที่นี้ฉันจะอยู่เพื่อใคร
วินาที่นี้คงไม่มีเธอคนแสนไกล
คงมีได้แค่อดีตรักที่ฝังใจ
มันจะมีสักวันไหม....เธอจะคิดถึงฉัน
หมดแล้วใช่ไหม...เวลาของฉัน
หมดใจที่เคยให้กัน
เหลือแค่หัวใจที่ไร้ค่า
แม้แต่เธอก้อไม่ต้องการ
ฉันจะมีหวังอะไรกับในโลกใบนี้
ถึงหวังไปก้อคงเหมือนเช่นเคยมา
เหมือนสายลมที่พันผ่านเลย
ไม่มีวันหวนกลับมา
ชีวิตฉันคนไร้ใจ
จะหวังไปทำมัย
หวังแล้วได้อะไร
หวังต่อไปมันก้อคงว่างเปล่า
กุหลาบไร้ใจ
7 มกราคม 2547 01:48 น.
ไร้ใจ
รักเธอนะ
หมดใจให้เธอแล้วไง
คงบอกเธอได้แค่ยามฝันละเมอ
แอบหลงรักเธอคนแสนไกล
แอบเพ้อแอบมีใจให้เธอผู้เดี๋ยว
ในความเป็นจริง
อยากเอ๋ยบอกรักแทบขาดใจ
มันคงเป็นได้แค่ความฝัน
อยากให้ฝันนั้นเป็นจริงดั่งที่คิด
มีเธอกับฉันรักกันชั่วนิรันด์
แต่รู้ดีว่าเธอนั้น
เห็นฉันเป็นเพียงของเล่นยามเหงา
ไม่มีความหมาย...ไม่สัมคัญสัมหรับเธอ
เธอเคยไหม
สักครั้งที่ใจเธอนั้นมีฉัน
คงไม่ต้องถามเธออีกต่อไป
เพราะคำตอบที่จะได้จากเธอ
คือฉันไม่ใช่คนสัมคัญของเธอ
รักเธอนะ
รักจนหมดใจที่มีให้เธอ
รักฉันที่ให้เธอคงไร้ค่า
คงเป็นได้แค่เพียงความว่างเปล่า
ในความเป็นจริงเธอนั้นไม่คิดจะผูกพัน
รักเธอนะ
รักจากดวงใจ
รักเธอมากเกินตัดใจ
รักนี้มีไว้เพื่อเธอ
รักเธอนะ
รักอย่างนี้เลือยไป
จะรักจนหมดลมหายใจ
เพราะไม่คิดจะรักใคร
ฉันนี้มีใจให้เธอคนแสนไกล
กุหลาบไร้ใจ
หน้าส่วนตัว
628
