22 พฤษภาคม 2547 13:37 น.
ความทรงจำ
เป็นไรน่ะเดีย จู่ๆก็ขอขึ้นมาซะอย่างนั้น พี่ชายของผมเงยหน้าจากจานข้าวของเขาขึ้นมาถาม อืม นั่นดิ ไม่เป็นไรก็ได้ฮะ ผมไม่เอาก็ได้ ใช้กับเฮียไปก่อนก็ได้ ไม่เอาหรอกเฮีย เฮียคุยกับพี่แก้วผมก็ไม่ได้ใช้แล้ว คุยกันเกือบทั้งวันแถมทุกวันอีก เออๆ วันที่ผมต้องมาเรียน วันนี้ผมมาช้านะ(ค่อนข้างจะ)พอเดินเข้ามาก็เห็นเธอนั่งเหม่ออยู่ที่ที่นั่งของเธอ ผมก็ไปกระตุกที่ผูกผมของเธอให้ออกจากผมของเธอ เฮ้ย! ผมก็ยิ้มและยักคิ้วให้เธอแล้วก็ชูที่ผูกผมของเธอซึ่งอยู่บนนิ้วชี้ข้างขวาของผมขึ้นมา เอาคืนมานะเดีย ไม่ นายจะเอาไปผูกเหรอไง บ้า เอาไปให้น้องดีกว่า ไม่คืนแล้ว ปากจัดจริงๆเลย เธอน่ะ ไม่เกี่ยวกะนาย เอาคืนมา เกี่ยวสิ ก็อยากได้แฟนพูดเพราะๆอย่างพี่แก้วบ้างนี่ ไปแก้นิสัยปากจัดมาก่อนแล้วเราจะคืนให้ ไม่เอาก็ได้ เธอพูดแล้วก็หยิบกิ๊บตัวใหญ่ๆมาติดแทนเพื่อให้ผมไม่เกะกะเธอ แล้วเธอก็ไม่พูดกับผมอีกเลย คิดผิดเปล่าเนี่ย ที่เล่นแบบนี้กับเธอ ผมพยายามเล่นมุขเท่าไหร่ เธอก็ไม่ขำเลยออกจะหน้าบึ้งด้วยซ้ำ เฮ้ย!ไอ้ไท้มีกระดาษมั้ยว่ะ มีๆ ผมเอากระดาษแผ่นนั้นมาเขียนข้อความถึงเธอ แล้วพอพักผมก็เดินไปสอดกระดาษแผ่นนั้นไว้ในเอกสารของเธอ(ตอนที่เธอไปพักแล้วนะ)แล้วผมก็เดินออกไปนอกห้อง / นายนั่นน่าโมโหชะมัด นึกว่าจะขรึมๆ ที่ไหนได้โคตรขี้แกล้งเลย คอยดูนะวันหลังจะพกที่ผูกผมมาหลายๆอันเลย ดึงได้ก็ดึงไป เฮอะ ฉันเดินเข้ามาในห้องก็เจอกระดาษA4คั่นอยู่ระหว่างชีส *ขอโทษนะ* ลายมือคุ้นๆนะเนี่ย ฉันอ่านจบก็หันไปทางเขา เห็นเขารีบหลบฉันเลย นายนั่นชัวร์ๆ ฉันก็เขียนกลับไป *ถ้าขอโทษทำไมไม่คืนมาล่ะ* แล้วเขาก็ส่งกลับมา
*เดี๋ยวคืนที่ป้ายรถเมล์ ยิ้มหน่อยน๊า อุตส่าห์เล่นมุขแต่เธอไม่เห็นขำเลยอ่ะ คนเค้าฮากันเกือบครึ่งห้อง* ฉันก็เขียนกลับไป *มุขไม่โดนมั้ง อยากขำก็ขำเองแหละ ไม่คืนไม่ยุ่งแล้วไม่ต้องส่งมาอีก ขี้เกียจอ่าน* ฉันก็หันมาตั้งอกตั้งใจกับชีส
ตรงหน้า โดยที่เธอไม่รู้ว่าเขาก็แอบมองเธออยู่บ่อยๆ / ผมก็เดินโดยไม่รอแต่ก็มายืนที่ป้ายรถเมล์จนเธอเดินมา เดินหน้าง้ำมาแต่ไกลด้วย อ่ะ!ยัยหน้าบูด เธอก็เก็บใส่กระเป๋าโดยไม่พูดอะไรสักคำ เงียบอีกจะขอบคุณสักคำก็ไม่มี แล้วนี่เธอให้อภัยเรายัง แล้วทำไมเดินมาช้าจัง ถามทีละ แล้วเธอก็ทำท่าจะล้ม ผมก็รีบเข้าไปประคองทันที รีๆ ทำไงดีว่ะ ผมก็พยุงเธอมานั่งที่ที่พักผู้โดยสารแล้วก็หากระดาษมาพัดให้เธอ เป็นไงบ้างค่อยยังชั่วขึ้นมั้ย อืม ขอพักอีกแปป นายไปเหอะ ขอบใจมาก ไม่เป็นไรเดี๋ยวเรานั่งเป็นเพื่อน ผมพูดไปก็พัดไป เราไม่ค่อยสบายน่ะสงสัยไข้จะขึ้น ผมก็เอามือไปอังที่หน้าผากเธอเพื่อวัดความร้อน มีไข้นิดหน่อย เธอกลับไหวมั้ยเนี่ย ไหว เรากลับเป็นเพื่อนเธอแล้วกัน ไม่ต้อง เสียเวลาแถมเสียตังค์เปล่าๆอีก เรากลับเองได้ เราไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะ ถ้าเธอเกิดเป็นลมเป็นแล้งไประหว่างทางใครจะช่วย จะทำไง อย่ามาทำดื้อน่า เธอก็เงียบแต่แววตาน่ะสิที่ไม่เงียบตามคำพูด เราต้องนั่ง2ต่อ เราไปส่งเธอถึงป้ายสุดท้ายที่เธอจะลงเลย ไป สายนี้ไงที่เธอต้องขึ้น ผมก็จับมือเธอลากเธอขึ้นรถเมล์ เธอนั่งนะ เรายืนเอง เธอก็พยักหน้านิดนึง(เท่านั้น)แต่ก็ทำตามที่ผมบอก เอาตังมา นึกว่าจะเป็นสุภาพบุรุษจ่ายให้ แหมมมม อยากให้จ่ายให้เหรอ ไม่ต้อง เราพูดเล่น เราก็ต่างคนต่างจ่าย แล้วคนข้างๆเธอก็ลงผมก็เลยไปนั่งข้างเธอ ที่จริงนายไม่เห็นต้องไปส่งเราเลย เรากลับเองได้ก็เห็นๆอยู่ ก็อยากไป ผิดมั้ย ตามใจ นายกลับบ้านช้าก็เรื่องนายนะ เห็นจะรีบๆ รีบไปส่งเธอไง แต่ไม่รีบกลับบ้าน พอนั่งไปได้นาน(มากๆ)เธอก็สะกิดเรียกผมที่มองอยู่อีกทาง ลงได้แล้วนาย เธอก็(นำผม)ลงจากรถเมล์มายืนรอรถเมล์อีกต่อ รถคันต่อไปไม่ถูกขนาดนี้นะ 16บาท อืม ผมพยักหน้าแบบกวนๆแล้วก็เตรียมเงินขึ้นมา16บาทพอดีเป๊ะ เอ๊ะ!เราบอก ไม่ได้ให้นายเตรียมเงินนะ เราไม่อยากให้นายไปส่งต่างหากล่ะ เข้าใจมั้ย ผมก็เห็นเธอหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาล้วงหาเงิน นายมีเศษ3บาทเปล่าอ่ะ ยืมหน่อย ออกให้เลยก็ได้ อ่ะ!3บาท ผมก็เอาเหรียญบาท3เหรียญส่งให้เธอ ขอบจาย ในที่สุดรถคันที่เราต้องการจะขึ้นก็มา(ขอเหมารวมๆนะ)ผมก็ใช้มือพัด ก็แอร์ที่เค้าปรับไว้มันไปอยู่ที่เธอหมดเลย ผมก็ค่อนข้างจะเป็นคนขี้ร้อนซะด้วยสิ ว่าจะหยิบชีสขึ้นมาใช้พัดแล้วแต่เธอก็ดันแอร์มาให้ผมก่อน ร้อนก็บอกดี๊ เธอไม่เอาแอร์เหรอ ไม่อ่ะ เราไม่ร้อน เราขี้หนาวจะตาย เธอก็ไม่พูดอะไรอีก แล้วเราทั้งคู่ก็มายืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์อีกฝั่งซึ่งเป็นฝั่งบ้านเธอ ที่จริงเธอบอกสายมาเราก็นั่งกลบไปเองได้อยู่แล้ว ไม่ต้องมารอเป็นเพื่อนหรอก เธอรีบเข้าบ้านไป๊ ไม่เป็นไร นายอุตส่าห์มาส่ง ขืนนายหลงไปก็แย่สิ น้ำเสียงเธอไม่ได้บอกความรู้สึกอะไรมากมายนักแต่ถ้อยคำในประโยคนี่สิ ที่ทำให้ผมแทบลอย เฮ้ยนาย!รถสายนี้แหละ บอกว่าลงนะ อืม แล้วนายก็นั่งสายเดิมหรือว่า502ลงซอยสายลมนะ ป้ายถัดจากสำนักงายใหญ่ธนาคารออมสิน อืมๆ เธอก็จัดแจงโบกรถสายนี้ให้ผม บายนะ อืม โชคดี เจอกันพรุ่งนี้ เธอก็ยิ้มและก็โบกมือเล็กๆให้ผม อืม โชคดี ผมหันมาบอกเธอก่อนที่จะขึ้นรถไป / ยัยรี พี่จะเช็คเมล์ เอาพาสมา จำเมล์รีได้เหรอ ได้ ฉันก็บอกพาสเวิร์ดไป รีบๆเช็คนะ รีจะใช้โทรศัพท์ต่อ อืมๆ พี่พายุก็เข้าระบบmsnอย่างคล่องแคล่ว รี มีคนทักมา เล่นให้หน่อย ฉันพูดปัดๆไปก็มัวแต่สนใจทีวีนี่หว่า ไม่คุยกับเดียเหรอ ห๊ะ!เดียเหรอ เดียออนเหรอพี่ อืม เขาก็ถามนะว่าเราไม่สบายเป็นไงบ้าง หลีกไป รีเล่นเอง *ดี* *รีเหรอ* *อือ เราเอง มีไรเหรอ* *เป็นไงบ้าง* *ก็ดีขึ้นมากแล้วแระ ขอบใจมาก แล้วกลับถึงบ้านกี่โมงอ่ะ* *ก็เกือบๆ5โมงอ่ะ* *เห็นมั้ย บอกแล้วว่าอย่ามาส่ง ไม่เชื่อๆ* *อ่ะนะ* นี่หล่อน ตกลงเธอไม่สบายเป็นไรน่ะ อ๋อ!รีไข้ขึ้นน่ะ นายนั่นก็เลยอาสามาส่งเท่านั้นเอง โห!น้องหน้าบานเลยสิ พี่ภพอย่าแซวดี๊ ฉันพูดอย่างอายๆแต่เสียงmsnดังขึ้นซะก่อน *เมื่อกี้ใครเล่นเหรอ* *พี่ชายเราเอง พี่พายุหรือภพอ่ะ* *คนที่โทรมาหาเราใช่มั้ย* *อืม* *สนิทกันมากเลยเหรอ* *อืม บ้านอยู่เยื้องกัน เดินไปแปปเดียวถึง* *แล้วนี่เธอออนที่ไหนเนี่ย* *ที่บ้านเราดิ* *พี่ภพมาบ้านเธอเหรอ* *อืม มาทุกวันอยู่แล้วล่ะ เรื่องปกติ*
16 พฤษภาคม 2547 10:35 น.
ความทรงจำ
เมื่อเข้ามาในห้องก็วางบัตรเรียบร้อยแล้วก็มองไปที่โต๊ะของเขา ยังไม่มีกระเป๋าวางเลย ยังไม่มาเหรอไงนะ เรียนไปได้สัก15นาทีนายนั่นก็เดินเข้ามาอย่างรีบร้อนกว่าปกติ(ก็สายมากนี่น๊า) พอพักเขาก็เดินมาหาฉัน ทีแรกฉันก็ไม่เห็นหรอกเพราะมัวแต่ง่วนเก็บของอยู่จนเขาต้องเรียกนั่นแหละ รี อ้าวนาย!มีไรเหรอ เรามาสาย ขอยืมชีสหน่อย อ่านออกเหรอ ออก ก็เคยอ่านแล้ว อืม เอาไปดิ ฉันก็บุ้ยใบ้ไปที่ชีสที่(ยังคง)อยู่บนโต๊ะ ขอบใจ เขาพูดแล้วก็คว้าไปเลย จะทักหวัดดงหวัดดีไม่มีสักคำ เชื่อเค้าเลย ฉันบ่นกระปอดกระแปดในใจ รีๆ เพื่อนอขงฉันที่เรียนอยู่อีกห้องเดินเข้ามาเรียกฉัน มีไรเหรออ้อ ไปเขียนเมล์ให้หน่อยสิ เราเอาให้โมเขียนอยู่ เดี๋ยวรีไปจะได้คุยกับแจงด้วยไง เออก็ได้ นี่นายลอกเสร็จก็เอาไปวางบนโต๊ะให้ด้วยล่ะ ฉันพูดโดยไม่ฟังคำตอบรับพร้อมกับเดินตามเพื่อนสาวของฉันออกไป วันนี้ฉันต้องเดินมาบริเวณที่เขายืนรอรถเมล์อยู่(ยืนคนละมุมอ่ะ แบบว่าฝั่งแดง-น้ำเงิน ไม่ยุ่งกัน)แต่ก็ไม่ได้มองเขาเลย ใส่ใจแต่รถเมล์คนนั้นแต่พอฉันขึ้นไปก็ทันเห็นเขาละสายตาจากรถเมล์คันที่ฉันขึ้นมาสบตาฉันเข้าพอดีแล้วเขาก็เสมองไปทางอื่นแทน แล้วรถก็เคลื่อนออกจากป้าย เขาก็ยังคงรอรถสายที่ต้องขึ้นต่อไป / วันนี้เป็นวันเสาร์ที่ฉันหยุดอยู่บ้านไม่ต้องไปเรียนพิเศษแต่ก็ยังตื่น(ค่อนข้างจะ)เช้าอยู่ดี ยัยรี นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วหล่อน พายุซึ่งเป็นลูกผู้พี่ของเธอนั่งฟังเพลงอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของบ้านเธออย่างสบายอารมณ์ 9โมงกว่าเอง ขี้เซา แล้วไม ใครใช้ให้มาเปิดเครื่องเสียงรีห๊ะ? ฉันคว้ารีโมทมากดปิดหน้าตาเฉย ซีดีพี่ ช่วยไม่ได้ ไม่ขออนุญาตเอง ก็เธอไม่ตื่น จะให้ชั้นขออนุญาตกะผีเหรอไง เออเซ่ ฉันก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวใกล้ๆเขา พี่ภพไม่เบื่อเหรอ มาหารีทุกอาทิตย์เลย ไม่เบื่อ บ้านพี่ไม่มีพี่หรือน้องผู้หญิงนี่ แล้วพี่พุดอ่ะ ไม่อยู่บ้านเหรอวันนี้ พี่พุดที่ว่านี้ชื่อพุทธคุณ เป็นผู้ชายนะ ไปติวบ้านเพื่อน เออเนอะ!ลืมไป พี่พุดจะเอ็นแล้ว อืม แหมพี่ภพก็ อยู่แค่ปี1เองแก่ที่ไหนกัน ดูทำเสียงเข้า เราอ่ะ เด็กสุดจะขึ้นม.2 แล้วไม ฉํนลอยหน้าลอยตาตอบ ไปเรียนได้เพื่อนมาบ้างมั้ย ได้ดิอย่างหนึ่งนรีซะอย่าง มีเหรอคำว่าไม่มีน่ะห๊ะพี่ภพ ชายหรือหญิง ทั้งคู่ แต่รีดันไปเจออีตาขี้เก๊กเหมือนพี่ภพเลยอ่ะ ชื่อก็คล้ายกันอีก เค้าชื่อประภพแต่ชื่อเดีย ชื่อโคตรเหมือนผู้หญิงอ่ะ เดี๋ยวนี้ชื่อผู้ชายคล้ายผู้หญิงเยอะก็ไม่แปลกหรอก ค่า ปกป้องกันจริง นี่ขนาดไม่เคยจอกันนะเนี่ยยังขนาดนี้ เฮอะ ฉันห่อไหล่อย่างเหนื่อยหน่าย อย่าห่อไหล่ดี๊ ยัยรี ไม เป็นผู้หญิงบ้างมั้ยเนี่ยห๊ะเรา จะหาได้มั้ยว่ะ หาได้ดี๊ อ่ะ!ทานเปล่า พายุก็เลื่อนจานคุ้กกี้ผิวส้มมาให้ เอามาจากไหนอ่ะ รุ่นน้องให้มาเมื่อวาน เมื่อวานเข้าไปเอาใบคะแนนที่โรงเรียนมา ได้เกรดไร 3.27 เก่งนี่3อัพ ชั้นไม่เหมือนหล่อนหรอกแหม แหมๆไร อยู่ม.1ได้แค่3.8กว่า เอ๊ะ! ชั้นอยู่ม.1ได้4.00 ขอโทษ พายุพูดอย่างอวดๆ เหอะ ไม่สน ฉันหยิบคุ้กกี้ในจานขึ้นมาทานเรื่อยๆ จนโทรศัพท์มือถือดัง หนึ่งนรีพูดคะ อ้าว!วางสายไปแล้ว ฉันบ่นเมื่ออีกฝ่ายวางสายไป มีคนโทรมากวนเหรอ คงไม่มั้ง อาจจะโทรผิดก็ได้เลยไม่พูดซะเลย ฉันวางมือถือลงบนโต๊ะ แต่พี่ภพดันฉวยไปซะก่อน เอาไปไม จะดู ขอดูนะ อือ พี่พายุก็ดูเบอร์ที่โทรเข้าเครื่องของฉัน แล้วก็ใช้เครื่องของตัวเองโทรไปที่เบอร์นั้น ไมไม่รับว่ะ นี่พี่ แล้วพี่จะโทรไปทำไมล่ะห๊ะ โทรไปถามไง ยุ่งไม่เข้าเรื่อง / ผมได้เบอร์ของเธอมาจากเพื่อนที่ผมรู้จักซึ่งพวกนั้นก็รู้จักเธอด้วย มีแต่มือถือว่ะ ไม่เป็นไร เอามาเหอะ แล้วจะขอไปไม สนใจเหรอว่ะ นิดหน่อย แล้วรู้ชื่อยังล่ะ รู้แล้วเว้ย กูไม่ใช่ไม่ได้เรื่องขนาดนั้นน๊าเว้ย เมื่อกลับมาบ้าน ผมก็รีบโทรหาเธอทันทีแต่พอเธอรับผมก็กลับไม่กล้าพูดซะอย่างงั้น แล้วก็มีสายโทรเข้าเครื่องของพี่ชายผม ไอ้จะรับก็รับได้อยู่หรอกแต่กลัวพี่ผมด่าน่ะสิ ถ้าเป็นแฟนพี่แกโทรมายิ่งตายแหงๆเลยตัดสินใจไม่รับดีกว่า ไอ้เดีย ไมมึงไม่รับว่ะ มือถือก็อยู่กับมึง พี่ชายผมเดินปึงปังเข้ามาหยิบมือถือบนเตียงที่ผมวางทิ้งไว้มากดรับ คับ ไม่ทราบว่าคุณโทรเข้าเบอร์-xxx-xxxxเหรอคับ เออเปล่านะฮะ สงสัยน้องผมคงโทร สักครู่นะคับ แล้วพี่ผมก็หันมาหาผมและก็ยื่นโทรศัพท์ให้ด้วย ไรเฮีย คนที่เราโทรไปหาเขาเปล่า ผู้ปกครองเค้าโทรมาเช็ค ผมก็รับโทรศัพท์มาคุย คุณได้โทรมาเบอร์01-xxx-xxxxรึเปล่าคับ คับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นเพื่อนหนึ่งนรีเหรอคับ คับ เป็นเพื่อนที่เรียนพิเศษด้วยกันคับ ทำไมโทรมาไม่พูดล่ะ สายหลุดคับ จะคุยกับรีเค้ามั้ย เออไม่ดีกว่าคับ พอดีรีเค้านึกว่าเป็นพวกโรคจิตน่ะก็เลยให้พี่โทรมาเช็คดู ว่าแต่เราชื่อไรล่ะ เดียคับ งั้นก็แค่นี้นะ คับ ผมก็ยื่นโทรศัพท์ใหพี่ชาย ไงไอ้เดีย ไปจีบสาวเค้ามาเหรอ เปล่าซะหน่อยเฮีย เพื่อนที่เรียนพิเศษ ผมว่าจะโทรเช็คเฉยๆว่าใช่มั้ย ปฏิเสธเข้าไป หน้านายเวลาโกหกนี่มันเด่นชัดจริงๆเล้ย / เพื่อนที่เรียนพิเศษกับเราน่ะ อือ ที่จริงรีไม่ได้ให้พี่ภพเช็คซะหน่อย เอาชื่อเราไปอ้างเฉย แหมก็อ้างหน่อยก็ไม่ได้ แหมเดี๋ยวนี้ให้เบอร์หนุ่มๆนะ รีให้เบอร์ทุกคนแหละ ไม่สนชายหรือหญิง ฉันพูดอย่างอายๆแล้วก็ลุกเดินไปเข้าห้องทันที ยัยรีเปิดประตูนะ ห้ามเข้าห้องน้องเค้านะลูก พายุยังจำคำที่แม่สอนไว้ได้อย่างดี ออกมานะรี ไม่ออก รีจะอ่านหนังสือ มีสอบวันจันทร์ ออกมาอ่านข้างนอก เดี๋ยวพี่ติวให้ ก็ได้ๆ ฉันก็หยิบชีสที่คาดว่าจะออกสอบแล้วก็พวกอุปกรณ์เครื่องเขียนอีกเล็กน้อยออกาจากห้อง สอบไรบ้าง อ่ะ! ขอศึกษาสักครู่ พี่พายุก็หยิบชีสไปอ่าน เพื่อนเรานี่ชื่อเหมือนผู้หญิงเนอะ ชื่อเดีย ห๊ะ!เดียโทรมาเหรอพี่ภพ อือ ทำไมต้องทำท่าตกอกตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะ เพื่อนคนที่โทรมาหารีชื่อเดียเหรอ อืมก็ใช่น่ะสิ นึกว่ารู้ตั้งนานแล้ว โธ่!ใครจะไปรู้ แต่เขาใช้เบอร์พี่ชายเขาโทรมานะ ไม่ใช่เบอร์เขา เหรอ อืมๆ ฉันก็นั่งฟังพี่พายุติวให้อย่างมีความสุข สมาธิส่วนนึงก็คิดไปถึงนายขี้เก๊กที่ชื่อประภพ คนไรน๊าโทรมาก็ไม่พูดไม่จา ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วรู้เรื่องมั้ยเนี่ย รู้ดี๊ อย่าง หนึ่งนรีซะอย่าง พี่พายุทำเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างรู้ดี อืม รู้แล้วก็ไม่ต้องถาม /
15 พฤษภาคม 2547 14:40 น.
ความทรงจำ
ฉันก็พยายามหาคู่แต่ก็ไม่มีเลย หนูได้เอกสารไปยังจ๊ะ คุณครูหันมาถามฉัน ยังคะ ฉันรับเบาๆแต่ก็ลุกไปเอาเอกสารที่คุณครูยื่นมาให้ ฉันรับมาแต่ก็ไม่ได้ทะอะไรอยู่พักนึง คุณครูก็หันมาหาเธออีกครั้ง มีคู่มั้ย?ไม่มี คู่กับคนนี้ก็ได้ เธอก็ชี้ไปที่ชายหนุ่มคนนึงที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวแรกอย่างเงียบๆไม่คิดจะหาคู่ทำงาน(เหมือนกัน) เอ้า!ลุกให้เพื่อนนั่งหน่อย เธอก็จัดแจงบอกลูกศิษย์ที่นั่งอยู่ข้างชายคนนั้นให้ย้ายที่กับฉัน ฉันก็เลยจำใจต้องลุกไปนั่งที่ตรงนั้นเพื่อทำงาน อ่ะ!นายเขียนแล้วกัน เราไม่มีดินสอ ฉันพูดไม่พูดเปล่าแต่ชูปากกาสีดำแท่งไม่เกิน10บาทให้ดูเพื่อยืนยันคำพูด เขาก็พยักหน้านิดนึง นายนี่!ไม่มีมารยาทเอาซะเลย ฉันพึมพำในใจคนเดียวแล้วก็หันไปช่วย(เขา)หาคำศัพท์ ก็ต้องยอมรับอ่ะนะว่าเขาเก่งมากๆรู้ไปหมดซะทุกคำก็ว่าได้ พลับสะกดไงนะ ลูกพลับอ่ะเหรอ plumมั้งไม่แน่ใจนะ เขาก็พยักหน้าอีกครั้ง แล้วคำอื่นหาได้ครบหมดแล้วเหรอ อืม นี่เป็นครั้งแรกนะเนี่ยที่พูดดีๆกับฉันได้แล้ว ฉันอึ้งอยู่ในใจเล็กๆ เขาก็เขียนชื่อพอเสร็จแล้วก็ส่งดินสอมาให้ฉันเขียนชื่อ ฉันก็รับมาอย่างรู้งาน ก็ยื่นมาให้แสดงว่าจะให้ใช้ดินสอนายเขียนใช่มั้ยล่ะ ฉันถามเขาในใจ เสร็จแล้วก็ส่งดินสอคืนให้ เราเอาไปส่งให้นะ ฉันวางฟอร์มขรึม ก็แค่อยากแกล้งนายขี้เก๊กคนนี้ก็เท่านั้นเอง อืม ฉันก็เลยเดินไปส่งแล้วก็หยิบกระเป๋าแล้วก็เดินตามเขาออกไป ฉันเดินมาขึ้นรถเมล์กลับบ้าน ไหงนายนั่นอยู่ที่นี่ด้วยหว่า แต่ความคิดเรื่องของเขาก็หยุลงแค่นั้นเพราะรถคันที่ฉันต้องการขึ้นมาพอดี ฉันก็เลยรีบขึ้นไปโดยไม่สนใจสิ่งใดอีก แต่หนึ่งนรีหารู้ไม่ว่าเขาคนนั้นก็มองเธอขึ้นรถเมล์ไปด้วยเหมือนกัน / นายขี้เก๊กที่หนึ่งนรีกล่าวหานั้นก็คือประภพ ผมไม่คิดจะหาเพื่อนเพิมอีกเพราะผมมีเพื่อนอยู่แล้วอีกคนซึ่งเรียนด้วยกันแต่อยู่ข้างหลังเท่านั้นเอง ผมเป็นคนไม่ค่อยยิ้มและผมก้รู้ตัวดีแต่ก็ไม่อยากฝืนยิ้มตลอด ผมเห็นหนึ่งนรีตั้งแต่วันที่มาเรียนวันแรกแล้วเพราะคุ้นๆหน้าเธอที่ป้ายรถเมล์แต่ก็ไม่แน่ใจ(ก็เคยเห็นแค่ครั้งเดียว) ก็อยากจะเข้าไปถามชื่อเธอหรอกนะเพราะเรียนห้องเดียวกันแต่ก็ไม่ทันเพราะเธอขึ้นรถเมล์ไปก่อนซึ่งเป็นคนละสายที่ผมต้องขึ้นก็เลยไม่ได้ทักเธอ วันนี้ก็อุตส่าห์ได้ทำงานกลุ่มเดียวกันแล้วแต่ผมก็ปากหนักไม่ได้ถามชื่อเธอ ดูเธอออกจะกลัวผมหน่อยๆ(เกรงมากกว่า) พอรู้ว่าต้องคู่กับผู้หญิง อาการฟอร์มก็กำเริบอีกตามเคย วันนี้ว่าจะถามชื่อเธอให้ได้แล้วแต่ก็พลาดอีก ทำไมการทักใครสักคนมันยากเย็นขนาดนี้นะ วันรุ่งขึ้นเธอก็ได้รับเอกสารคืนพอช่วงพักเธอก็เดินมาหาผม นายจะเอาเปล่า เธอพูดพร้อมกับยื่นเอกสารแผ่นนั้นมาตรงหน้าผม ก็แล้วแต่อ่ะ เอาก็ได้ไม่เอาก็ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพูดยาวๆกับเธอ อาจจะไม่ต้องการให้เธอคิดว่าผมขรึมมั้ง งั้นนายเอาไปแล้วกัน เราขี้เกียจเก็บ เธอก็วางกระดาษแผ่นนั้นลงบนโต๊ะขณะที่ผมเอื้อมมือจะรับ แล้วเธอก็เดินไปเอาบัตร สงสัยเธอคงไม่อยากรู้จักผมมั้ง ผมอุตส่าห์ทำตัว(พยายาม)เป็นมิตรกับเธอแล้วแท้ๆ หลังเลิกเรียนผมกับเธอก็เดินออกจากห้องตามๆกันอีกเหมือนเคย ผมเดินโดยไม่ได้ลดความเร็ว แน่ะ!เธอยังรีบตามมาอีก แล้วเราก็มารอรถเมล์ที่ป้ายเดียวกัน เธอก็ยืนอยู่ข้างๆผม โทษนะ พอดีตอนนั้นเรารีบจะเอาบัตร เธอพึมพำเบาๆแต่ผมก็ได้ยิน ความคิดที่ว่าไม่อยากรู้จักเธอแล้วก็หายไปจากหัวผมทันทีเลยนะ เออเธอ ไรเหรอ เธอหันมาถามผมตรงๆหน้าตาบ่งบอกว่าสงสัยมาก เออ เอาไว้บอกพรุ่งนี้ก็แล้วกันนะ เธอพูดพร้อมกับหันไปขึ้นรถสายที่เธอต้องขึ้นซึ่งมาจอดอยู่หน้าเธอพอดี ชวดอีกแล้วกู ไม่น่าอ้ำอึ้งเลย ผมก็มองรถคันที่เธอขึ้นไปอย่างเสียดายนิดๆ / วันรุ่งขึ้นเธอก็เดินเข้ามาในห้องด้วยเสื้อยืดสีเขียวสลับขาวและกางเกงยีนสีดำยาว ผมของเธอก็ถูกรวบไว้ด้วยยางเส้นสีขาวๆหลายเส้น แก้มเธอดูใสๆกว่าทุกวันนะ ฮัลโหลคะ ผมเห็นเธอหยิบโทณศัพท์ขึ้นมารับแล้วก็ลุกออกไปข้างนอก ผมไม่ได้ตามเธอไปหรอกนะ(ก็จะตามไปทำไมล่ะ)มันเรื่องส่วนตัวของเธอ เธอก็เข้ามาพร้อมกับคุณครู หน้าตาเธอดูมีความสุขมากเหมือนกับว่าโทรศัพท์เมื่อกี้ทำให้เธอยิ้มได้ วันนี้จับกลุ่ม4คนหาศัพท์นะ แถวผมมี4คนพอดี(รวมเธอด้วย)ก็เลยต้องอยู่กลุ่มเดียวกันไปโดยปริยาย เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม ผมและเธอต้องหันเก้าอี้และโต๊ะมาทำงาน ผมเลยได้นั่งใกล้เธอไปเลย พอ2คนเสร็จ ผมก็เห็นเธอเอาเอกสารของคนที่เสร็จคนใดคนนึงใน2คนนั่นมาลอกในบางข้อที่เธอไม่รู้ แล้ว2คนนั่นก็วิ่งไปส่ง เธอก็รีรออยู่พักนึงแล้วเธอก็หันมาถามผมอย่างเกรงๆ ให้ดูเอามั้ย เธอก็ยื่นเอกสารมาให้ ผมก็เอื้อมมือไปรับ ลายมือเธออ่านยากนิดหน่อยแต่ก็ดีกว่า2คนนั้นมากทีเดียว ผมก็ลุกเอาเอกสารทั้งของผมและของเธอไปส่ง พอเธอเดินมาผมก็ส่งคืนให้ นายจะขึ้นม.ไรอ่ะ ม.2 แล้วทำไมกลุ่มนั้นเค้าเรียกนายว่าพี่ล่ะ เธอถามผม ผมก้เข้าใจว่าเธอหมายถึงใคร เมื่อตอนเธอเดินเข้าห้องมามีคนถามผมว่า พี่อยู่ร.ร. .รึเปล่า เปล่าทำไมเหรอ คงจำคนผิดน่ะคะ ผมก็เลยไม่ได้ใส่ใจอีก ไม่รู้เหมือนกัน ผมตอบเธอพร้อมกับยิ้มให้ เหรอ อืม เราก็หยุดบทสนทนาลงแค่นั้น วันนี้เราก็เดินตามๆกันออกมาอีก ผมหันไปมองเธอเป็นพักๆแต่อยู่ๆก็มีพนักงานคนนึงเดินเข้ามาหาเธอ ทำให้เราคลาดกันเพราะเธอยังไม่มาผมก็ขึ้นรถแล้ว เป็นอันว่าวันนี้ก็ยังไม่รู้จักเธออีกเหมือนเดิม / ฉันฟุบลงกับโต๊ะแลคเชอร์อย่างง่วงสุดๆจนทนไม่ไหวแต่สักพักก็มีคนมาปลุก เธอๆๆ จารย์มาแล้ว เขานั่นเอง เออเหรอ ขอบใจมากนะที่ปลุก เขาก็พยักหน้านิดนึงแล้วก็กลับไปนั่งที่ของเขา นิสัยก็น่าจะดีนะ ฉันคิดในใจแล้วก็เรึ่มเรียน วันนี้ก็จับกลุ่ม4คนอีกนะ กลุ่มก็คือกลุ่มเดิมไม่ต้องจัดกันใหม่ง่ายและสะดวกดี วันนี้ทุกคนเสร็จกันหมดเลยแล้วก็ทิ้งให้ฉันนั่งอยู่คนเดียว แล้วจู่ๆเขาก็หันมา เสร็จยัง น้ำเสียงของเขาเป็นแบบอาทรมากกว่ารำคาญ ยังเลยอ่ะ ฉันก็ส่ายหน้า เขาก็เดินเอามาให้ ฉันก็รับมา พอเสร็จก็ถือของเขามาคืน ทำไมไม่ให้ตรวจพร้อมกับ2คนนั่นล่ะ คุณครูหันมาถามเขา รอคนนี้อยู่จารย์ เขาที่ยืนอยู่ข้างๆฉันก็ชี้มาที่ฉัน คุณครูก็พยักหน้า รู้สึกปลื้มใจยังไงก็ไม่รู้สิ / นายเล่นmsnรึเปล่าอ่ะ เล่น ขอเมล์ได้เปล่าอ่ะ จะเอาไปแอด ให้ได้เปล่าอ่ะ ได้ มีกระดาษมั้ยล่ะ เราจะได้เขียนให้ มี เธอก็ยื่นสมุดลายค่อนข้างคิกขุมาให้ เขียนหน้าไหนก็ได้ เธอบอกกับผม ขณะที่มือเธอง่วนอยู่กับยางที่จะเอามาผูกผมที่ใส่อยู่ที่ข้อมือซ้าย ผมก็เปิดหน้าแรกขึ้นมาเป็นอักษรศิลป์ที่เธอบรรจงทำ(จากที่ดู)เป็นอักษรภาษาอังกฤษคำว่าing หน้านั้นเขียนไม่ได้นะ เขียนอีกหน้า หน้าที่ว่างอ่ะ ผมก็พลิกอีกหน้าแล้วก็เขียนอีเมล์ไปให้แล้วก็ส่งสมุดคืนให้เธอ ขอบใจนะ เธอชื่ออิงเหรอ เปล่า เธอก็เก็บสมุดเล่มนั้นลงกระเป๋า เราชื่อรี ชื่อไรนะ ชื่อรี เธอบอกตัวสะกดมาทีละตัว รี ใช่ ชื่อเพราะดี อืม นายล่ะ เดีย ชื่อจริงนายชื่อประภพหรือพาภพอ่ะ ประภพ ทำไมไม่ชื่อเล่นว่าภพล่ะ ไม่รู้เหมือนกัน เธอล่ะ หนึ่งนรี ผมก็ยิ้มให้เธอนิดนึง ผมและเธอก็เดินตามๆกันมาอีกเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้ผมชะลอฝีเท้าลงเพื่อมาเดินกับเธอ ไม่ทานข้าวเหรอ ไม่ นายล่ะ ไม่ เหมือนกัน เออที่เมื่อวานนายจะพูด จะพูดไรเหรอ อ๋อ!จะถามชื่อน่ะ อ๋อ!นึกว่ามีไร โทษทีนะเราขี้เกียจรอรถน่ะ ก็เลยขึ้นไปเลย ไม่ได้ทันฟังนายพูด ไม่เป็นไร เป็นเราก็คงทำเหมือนกัน อืม เราชื่อเดียไม่ได้ชื่อนาย เล่นมุขๆ ก็พอใจจะเรียนนายไง ผิดมั้ย ผิด เธอก็ค้อนขวับเข้าให้ แล้วเธอก็หยิบมือถือมากดรับ ไง เลิกเรียนแล้ว อืม แค่นี้นะ แล้วเธอก็เก็บ ใครโทรมาเหรอ นายจะรู้ไปทำไมล่ะว่าใครโทรมา เธอถามอย่างงงๆ ก็เห็นตอนเธอรับโทรศัพท์ก่อนเรียน แล้วเธอยิ้มไม่หุบเลยก็นึกว่าคนเดียวกัน ผมชี้แจง(คล้ายๆรีบปฏิเสธ) ทีแรกไม่นึกว่านายจะพูดมากงี้นะเนี่ย สงสัยคงต้องคิดใหม่ซะแล้วสิ เธอพูดลอยหน้าลอยตา เธอกลับบ้านด้วยรถสายน้นทุกวันเหรอ ไม่หรอก ได้หลายสายแต่สายนี้มันมีเยอะ เธอต้องไปทางไหน ลาดพร้าวแล้วก็ไปต่อรถอีกต่อนึง เหรอ อืมพรุ่งนี้เจอกันนะ เราต้องขึ้นป้ายฝั่งนี้ อืม เจอกัน ก็แล้วแต่นายสิ โชคดีนะ เธอพูดแล้วเราก็แยกกัน /
Lovers
0 คน เลิฟความทรงจำ
หน้าส่วนตัว
734
