10 พฤษภาคม 2548 16:02 น.
ความทรงจำ
เฮ้อ! อีเมล์ที่เมื่อก่อนจะมีโมทย์ส่งมาเกือบทุกวัน แต่พักหลังๆนี้มันค่อยๆหายไป
อาจเรียนหนักน่า เธอคิด และมองเบอร์ติดต่อที่เขาให้เธอไว้ก่อนขึ้นเครื่อง ก่อนจะตัดสินใจไปทำงานต่อ - - -
เธอรีบปิดคอมแล้วก็กลับบ้านไปเตรียมของสำหรับไปเที่ยววันรุ่งขึ้น เธอกดเบอร์ของนราดลที่แอ้ให้มาเพื่อคอนเฟริมเรื่องรถ
ฮัลโหลขอสายพี่ดลคะ
ไม่ทราบว่าใครพูดคับ
ไมนัสนะคะ เพื่อนแอ้มันน่ะคะ
คับ
เดี๋ยวพรุ่งนี้ ราวๆ6โมงครึ่ง ที่นะคะ
คับๆ
คะ ขอบคุณมากนะคะ
เธอกดวางสายก่อนจะเตรียมตัวนอนเพราะต้องตื่นเช้าในวันพรุ่งนี้ - - -
วันรุ่งขึ้น เสียงนาฬิกาปลุกเพลงdaisybellดังลั่นห้อง เธอกดๆแต่มันก็ยังไม่เงียบ จนเธอตื่นเต็มตาน่ะแหละ มันเป็นนาฬิกาสั่งทำ ทำให้ไอ้การจะมาตบๆแล้วเสียงจะเงียบเหมือนนาฬิกาปลุกทั่วๆไปคงจะไม่ได้ เพราะเธอเป็นคนขี้เซามากๆ มันต้องปิดใกล้ๆกับที่ใส่ถ่าน(อยู่ข้างในไง) เธอรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็เรียกแท๊กซี่ไปยังสถานที่นัดหมายพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า
ยัยแอ้มาเร็วนี่ เพิ่ง6.20เอง
เออ ขอบใจย่ะ ว่าแต่นี่ทำไมรถยังไม่มาอีกอ่าแก แกคอนเฟริมรึเปล่า
คอนเฟริมดิวะ ทำไมยังไม่มาอีก อาจรถติดก็ได้แก นั่งรอก่อนละกัน
หลังจากนั่งรอไปสักพัก เพื่อนร่วมทีมของเธอก็มากันจนครบ
ไอ้นัส เราว่าแกโทรไปหาเค้าอีกทีดีมั้ยว่ะ นี่ก็เหลืออีก5นาทีจะ6โมงครึ่งละ
เธอก็พยักหน้าก่อนกดโทรออก /
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของผมทำเอาผมตื่น(เล็กๆ)
ฮัลโหล ผมกรอกเสียงลงไปอย่างงัวเงีย
พี่ดลค่ะ นี่นัสนะคะ เออ..คือ รถยังไม่มาเลยน่ะคะ
ห๊ะ!วันนี้เหรอคับ ตายๆๆ ลืมตื่นๆ!!!
ลืมตื่น?? หมายความว่า...
รอก่อนนะคับ ผมจะรีบไป ผมตัดการติดต่อก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป
ผมรีบขับรถตู้อย่างเร็ว ระหว่างใกล้ถึงที่หมาย ไมนัสก็โทรมาอีก
คับ
อยู่ไหนเหรอค่ะ
อยู่ใกล้ถึงแล้วคับ
คะ พอดีแค่เช็คน่ะคะว่าออกมาหรือยัง แต่ไม่ต้องรีบมากก็ได้นะคะ
คับ ผมกดวางสายแล้วก็หันไปสนใจกับถนนตรงหน้าต่อ
เมื่อมาถึงผมก็รีบลงจากรถ
ขอโทษที่มาสายนะคับ พอดีนอนเพลินไปหน่อย
น..นายอีกแล้ว!!! เธอทำท่าตกอกตกใจซะมากมาย แต่กับอ้อแอ้เธอเพียงแค่สวัสดีผมแล้วก็ยกกระเป๋าไปเก็บท้ายรถโดยมีผมช่วยอีกแรงเท่านั้นเอง
ไหนนายบอกว่าไม่ใช่พี่ดลไง
ก็ไม่ใช่ไงเล่า เฮียดลน่ะ พี่ชายผม เค้าวานมา
ผมรีบสรุปเนื้อๆให้เธอเลย ก่อนที่จะโดนโวยโดยที่ไม่ผิด
แล้วงั้นเบอร์ที่ชั้นโทร ก็เบอร์นายอ่าดิ
ก็ใช่ ผมชื่อธิป นราธิปคับคุณไมนัส
เฮอะ! เธอโยนเป้ของเธอมาให้ผมอย่างแรง
โอ๊ย!
สม ชิ! เธอแลบลิ้นก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถ
10 พฤษภาคม 2548 15:33 น.
ความทรงจำ
ไอ้ธิป
ไร เฮียดล ผมเงยหน้าจากการเช็ดกล้อง(อุปกรณ์หากิน)แต่เมื่อรับรู้ว่าเป็นใคร ผมก็ทำต่อ
วันหยุดยาวนี้ไปไหนเปล่า
ไม่ อยากนอนอยู่บ้าน
ไม่ไปถ่ายรูปเหรอ
ไม่มีอารมณ์
เฮียดลก็ยักไหล่ ผมเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ผิงไม่อยู่น่ะแหละคับ
งั้นไปขับรถให้เฮียหน่อย
เฮ้ย!ได้ไงเฮีย ลูกค้าไม่ว่าเอาเหรอ
ไม่ว่าหรอก รุ่นน้อง สนิทกันน่ะ คนกันเอง
แล้วเฮียจะไปไหน
เฮียมีงานด่วน ต้องไปคุมงานให้ป๊า
อืม บอกรายละเอียดผมอีกทีละกัน
บอกเลยไม่ได้เหรอว่ะ-_-
เฮียก็เห็นอยู่ว่าผมไม่ค่อยว่าง ผมรับปากแล้วยังไงก็ทำให้น่า ผมเดินเอากล้องไปเก็บ
ลูกค้าชื่อมนิสยา ชื่อเล่นไมนัส จะจ้างให้ไปขับเที่ยวจังหวัดโคราช นายก็เคยไปไม่ใช่เหรอ
ผมไม่อยากไป
นายจะยึดแต่ผิงไว้มันก็ไม่ได้มีความสุขนักหรอกนะ พาตัวเองไปเจอสิ่งใหม่ๆ คนใหม่ๆ สักวันเราจะลืมมันเอง เฮียเชื่อ
จะลืมมันเองเหรอ งั้นเมื่อไหร่ล่ะที่ผมจะลืมเธอได้
ก็ได้ แต่เงินค่าจ้างผม50%นะ
ไอ้เขี้ยว
แล้วคนชื่อไมนัสนี่ รุ่นน้องเฮียเหรอ
เปล่า เพื่อนน้องแอ้ไง แต่ว่าน้องเค้าให้ไมนัสดูแลเรื่องนี้ ก็เลยจ้างโดยใช้ชื่อน้องนัส เฮียเอาเบอร์เราให้ไมนัสเค้าไปแล้วนะ
อืม งั้นผมไปธุระก่อนนะเฮีย ผมพูดจบก็คว้าเป้และกล้องคู่ใจใส่รถแล้วขับออกจากบ้านไป - - -
มาแล้วเหรอว่ะไอ้ธิป
เออ ไม่มาจะเห็นเหรอ แล้วนี่ตัวนางแบบยังไม่มาเหรอ
ก็นัดไว้10.30วะ
อีก20นาที.. งั้นข้าไปรอที่ฉากนะเว้ย ผมพูดจบก็เดินเข้าห้องสตูดิโอที่จัดเป็นฉากไว้แล้ว และก็เอาอุปกรณ์ที่จำเป็นในการถ่ายภาพออกมาจากเป้
ไอ้ธิป น้องอ้อแอ้มาแล้ว
ให้เซ็ทเสื้อ15นาที ต้องเสร็จ และแล้วนางแบบก็เดินเข้ามา
สัสดีคะพี่ธิป
ผมจ้องหน้าเธอ อย่างกับว่าผมไปรู้จักเธอเอาตอนไหน???
ก็แอ้ไงค่ะ อ้อแอ้ รุ่นน้องรหัสของพี่ดลน่ะคะ ที่จะให้พี่ธิปขับรถออกต่างจังหวัดให้
อ๋อ น้องแอ้นี่เอง ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมบ้านพี่เลยนี่
มีนัดงานเกือบทุกวันน่ะคะ
แอ้เป็นนางแบบได้ไงเนี่ย
แหม ก็มีคนชวนสิคะ เป็นได้นานแล้วล่ะคะ เพื่อนๆไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ โดยเฉพาะไอ้นัส รายนั้นจ้องเถียงกันหน้าดำหน้าแดงเลยล่ะ^^
นัส? ไมนัส?
คะ
คนไหนเหรอ แอ้เคยพามาบ้านพี่รึเปล่า
เปล่าคะ เมื่อก่อนยัยนี่มีราชรถ แต่ช่วงๆนี้ราชรถไม่อยู่ ก็เลยพาเที่ยวได้น่ะคะ
ผมไม่สนใจที่จะถามหรอกว่าแฟนของเพื่อนเธอน่ะ ไปไหน
เริ่มงานดีหว่า เดี๋ยวยมื้อเที่ยงพี่เลี้ยงเอง
คะ
อ้อแอ้โพสท่าได้น่ารักคิกขุตามสไตล์ของเธอ ผมก็ไม่ต้องการไปเปลี่ยนบุคลิกของเธอ ก็เลยไม่ได้เสนอแนะอะไรเท่าไหร่
เสร็จแล้วล่ะ ไปทานข้าวกัน ไอ้ฟรุตไปปะ รีบๆเก็บของแล้วไปทานข้าวด้วยกันเลย ผมกำชับเสร็จสรรพ เพราะผมยังไม่อยากไปทานข้าวกับผู้หญิง2ต่อ2ในตอนนี้
เมื่อพวกผมทานข้าวเสร็จ ก็แยกย้ายกับเธอแล้วก็ตรงไปยังร้านกาแฟร้านนึงที่ไม่ไกลจากร้านอาหารนั้นนัก
รับอะไรดีค่ะ
ขอ..กาแฟดำแก้วนึงคับ พนักงานสาวก็จดออเดอร์ แล้วเมื่อมาเสิร์ฟ คนมาเสิร์ฟกลับเป็นผิง!!!
อ้าวพี่ธิป! แวะมาแถวนี้เหรอค่ะ
อ..อืม มาทำธุระแถวนี้ เมื่อยขาก็เลยหาร้านนั่งเล่น จะให้ผมบอกเธอไปได้ยังไงล่ะ ว่าที่มาน่ะก็เพื่อมาหาเธอ มามองดูเธอT.T
ขอบคุณนะคะที่มาอุดหนุน งั้นเดี๋ยวผิงขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ
เมื่อก่อนในวันหยุด ผมต้องมานั่งรอเธอทำงานจนเสร็จ แต่พอเราเลิกกัน ผมก็ยังอยากที่จะมานั่งรอ แต่เธอก็ไม่ยอม ทำให้ต้องแกล้งทำว่าบังเอิญผ่านมาอยู่หลายครั้ง
ขอโทษนะคะ ขอเลม่อนปั่นคะ คนอะไรเนี่ยสั่งเลม่อนปั่น
เมื่อลูกค้ารายนั้นหันรีหันขวางมาหาโต๊ะนั่ง ก็สะดุดเข้ากับผมพอดี
น..นาย!!!
ผมก็ยักไหล่ให้อย่างกวนๆ ก็ยัยนี่ก็คือผู้ที่มีนามว่าไมนัสที่ขอให้ผมร้องเพลงในร้านอาหารของเพื่อน
ไม่ยักรู้ว่าชอบอะไรเปรี้ยวๆ
มันเรื่องของชั้น เธอพูดจบก็เดินไปนั่งโต๊ะถัดไป
นี่เธอ
อะไร-*-
รู้จักคนที่ชื่ออ้อแอ้มั้ย
ทำไม
ก็รู้จักมั้ยล่ะ
อืม
เป็นเพื่อนเค้า?
อืม
ชื่อมนิสยา
นายรู้ชื่อชั้นได้ไงห๊ะ
เปล่าๆ ก็รู้จักแอ้น่ะ เคยได้ยิน
นาย ไม่ใช่คนที่ชื่อดลใช่มั้ย
เปล่า แต่...
แต่ไร
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ แล้วก็จิบกาแฟดำในมือ ดีนะ ที่ผมไม่ได้พลั้งปากออกไปว่า ดลน่ะ พี่ชายผม-_-
เลม่อนปั่นมาแล้วคะ
ขอบคุณคะ เมื่อของที่เธอสั่งมา เธอก็เลิกสนใจผมไปเลย ก็ดี ผมก็ไม่ค่อยอยากคุยกับเธอต่อหน้าผิงสักเท่าไหร่(เพิ่งนึกได้เหรอไงว่ากลัวผิงเค้าจะเห็นน่ะ^^;:ผู้แต่ง) แต่หารู้ไม่ว่าทุกการกระทำของทั้งคู่มีสายตาของผิงมองตามอย่างครุ่นคิดไปเงียบๆ /
3 พฤษภาคม 2548 20:41 น.
ความทรงจำ
ผมลุกจากเตียงไปหยิบกระดาษการ์ดกลิ่นหอมลายน่ารักคิกขุจากหนังสือที่ผมใช้มันคั่นไว้ขึ้นมาดู
100วันที่เราคบกันแล้วนะ เพื่อนๆผิง พวกไอ้แช๊ท ลิน วิฟ ชี๊ฟ ดอต บอกว่าคนเกาหลีเค้าถือกัน แต่พี่ธิปอย่าเพิ่งแซวผิงนะ ว่าบ้าอะไรไปกับเค้าด้วย มันก็แค่เป็นข้ออ้างที่ผิงจะให้ของกับพี่ธิปอย่างไม่อายไงค่ะ คล้ายๆvalentineน่ะ รักพี่ธิปจัง ผิง
เมื่ออ่านจบผมก็คั่นมันไว้อย่างเดิม แล้วก็หยิบรูปถ่ายขาวดำขึ้นมาดู มันเป็นรูปของเธอกำลังเลียไอติมอย่างน่ารักน่าชัง
~ พี่ขอโทษนะคับ น๊าคร้าบบ! ผิงอย่าโกรธนะ-.- เธอก็สะบัดหน้าพรืด
งั่มๆ ทานไอติมกันนะ
ไม่
ว๊า! งั้นทานไรดีเอ่ย
ไม่ ไม่ต้องมาพูดเลย เค้างอนตัวเองแล้ว
ผมก็เดินไปซื้อไอติมแท่งที่ขายอยู่แถวๆนั้นให้เธอ ทานไอติมนะคับ เนี่ย!ซื้อมาให้ผิงด้วยน๊า รีบทานเถอะเดี๋ยวละลายหมด
ไม่ ไม่ได้ใช้ให้ซื้อ แล้วเธอก็ปล่อยให้ไอศครีม(ของเธอ)ละลายคับ ผมก็ไม่กล้าเลีย กลัวว่าเธอจะไม่กล้าทาน^^จนน้ำหวานเหนียวๆไหลย้อยเต็มไม้เต็มมือที่ถือไว้ไปหมด
พี่ธิป ทำไมไม่กินล่ะค่ะ ดูสิ เปื้อนมือไปหมดละ มานี่คะ ผิงเช็ดให้ เธอก็ควักผ้าเช็ดหน้าของเธอขึ้นมาเช็ดให้ผม
ผิงหายโกรธนะคะ ผมอ้อน
ก็ได้คะพี่ธิป แต่ไอติมในมือ ผิงว่าผิงช่วยทานดีกว่านะคะ^^
- -
ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ค่ะ เราต้องห่างกันออกไปอีกใช่มั้ยค่ะ ผิงไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย
เราต้องอดทนนะผิง ตอนนี้ทางผิงก็แย่ ทางพี่ก็แย่ ความรักมันก็ต้องมีอุปสรรค เราก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ เราจะประคับประคองเละเข้าใจกันและกันมากขึ้นๆนะ ผมเอื้อมมือไปจับมือของเธอ
คะ ผิงจะพยายาม เราจะผ่านมันไปให้ได้นะคะ เธอยิ้มให้ผมก่อนที่มือเล็กนั้นจะวางทับบนมือใหญ่ของผมอีกที~
ความอบอุ่นในหัวใจเพราะความเชื่อมั่นว่าจะมีเราต่อไปในวันข้างหน้า แต่เมื่อนึกถึง มันก็พาความเจ็บร้าวลึกๆมาสู่ผมด้วย อบอุ่นเมื่อนึกถึงแต่ก็เจ็บปวด นี่น่ะเหรอความรัก ผมไม่อยากจะรักใครอีกเลย นอกจากเธอผิงยอดดวงใจของผมคนเดียวเท่านั้น /
กิจวัตรประจำวันของเธอก็คือการเช็คอีเมล์ เธอส่งไปทุกวัน โมทย์ก็ส่งกลับมา ส่งมาคุย มาเล่าเรื่องทุกวันเหมือนกัน^^
วันนี้เธอก็เช็คอีเมล์ตามปกติเหมือนเคย
อรุณสวัสดิ์จ๊ะนัส โมทย์เจอเพื่อนคนไทยที่นี่ด้วย ชื่อจิ๊บ รู้สึกอุ่นใจดีนะเวลาที่มีเพื่อน นัสล่ะเป็นยังไง ไม่เหงาและอยู่กับเพื่อนเหมือนโมทย์ใช่มั้ย^^ เดี๋ยวต้องไปเรียนแล้ว See U นะจ๊ะไมนัส โมทย์
เพื่อนคนไทย เธอพึมพำเบาๆก่อนจะส่ายหัวขจัดความคิดฟุ้งซ่านที่ผ่านเข้ามาในสมองออกไป แล้วโทรศัพท์มือถือที่เธอวางไว้บนกองเอกสารก็ดังขึ้น
ว่าไงยัยแอ้ อ้อแอ้ เพื่อนสาวคนสนิทของเธอโทรเข้ามาชวนไปต่างจังหวัดในวันหยุดยาวนี้ โดยให้เหตุผลว่า
ก่อนแกไปฮ่องกงไง หลังจากแกกลับมา ชาวบ้านเค้าก็ไม่ว่างกันแล้วล่ะย่ะ
ก็ได้ งั้น..ไปไงล่ะ
ก็ว่าจะเช่ารถตู้พร้อมคนขับน่ะ จะให้มากางแผนที่แล้วขับเอง ไปเที่ยวแบบเดาสุ่มน่ะฝันไปเหอะ ทีเดียวก็เข็ดแล้ว-*-
555 งั้นแกก็ติดต่อละกันนะ ตกลงได้เมื่อไหร่จะรอคอนเฟริมนะจ๊ะ บายเจ๊ เธอกดตัดการติดต่อก่อนจะเก็บมือถือเข้าไปในลิ้นชักโต๊ะทำงานไม้สีชาก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างสะใจที่ได้แกล้งเพื่อนแล้วก็ลืมเรื่องหนักใจทีคิดอยู่เมื่อครู่ไปเลย - - -
แกอ่า เมือ่เช้าทิ้งเราเฉยเลย เราหาที่ติดต่อได้แล้วนะ เหลือคอยคอนเฟริม ถนัดแกไม่ใช่เหรอไงย่ะ ยัยแอ้บ่นหลังจากที่กินน้ำปั่นสีหวานตรงหน้าไปเกือบค่อนแก้ว
เออ..ถนัดชั้น แล้วแกใช้ชื่อไปว่าไร
มนิสยา
ห๊ะ!มนิสยา!!ชื่อชั้นนี่
เออดิ ชื่อชั้นมั้ง อ่ะ!นี่เบอร์ติดต่อ เป็นรถของรุ่นพี่ที่สนิทๆกันน่ะ ไม่ต้องเกรงใจ
เออสนิทแก แล้วทำไมไม่จัดการเองเลยล่ะว่ะ
น่านะ ฝากหน่อย-/|-
อืมๆๆ เธอรับคำอย่างเสียไม่ได้และก็เก็บเบอร์โทรนั้นใส่กระเป๋าถือ
พี่เค้าชื่อไร
นราดล พี่ดล
โอเช^^
เธอกลับมาถึงบ้านหลังจากที่ตกลงโปรแกรมการไปเที่ยวกะยัยอ้อแอ้เรียบร้อย เรื่องรถคงไม่มีปัญหาเพราะเพื่อนของเธอก็คุยคร่าวๆไว้แล้ว เรื่องไม่มีรถคงไม่เกิดขึ้นเด็ดขาด
เฮ้อ!เบื่อจัง เธอก็จัดแจงโทรสั่งข้าวแกงจากร้านแถวบ้านให้มาส่ง แล้วก็รีบหม่ำลงกระเพราะไปอย่างรวดเร็วแล้วก็โทรให้เขามาเก็บไป ตั้งแต่ที่โมทย์ไปออสเตรเลีย เธอก็ไม่เคยออกไปทานอาหารนอกบ้านโดยปราศจากเพื่อนเลย เพราะไปทีไรก็ต้องน้ำตาไหล ไม่ก็คิดถึงเขาแทบขาดใจ เธอคงชินกับการที่มีเขาอยู่ เมื่อไหร่จะกลับมานะโมทย์ /
3 พฤษภาคม 2548 20:33 น.
ความทรงจำ
ไม่ต้องหรอกคะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนี่ค่ะ
ไม่ เรายังเป็นเพื่อนกัน เพื่อนซื้อของฝากเพื่อนไม่ได้เหรอไง
ก็...ได้คะ ผิงดีใจที่ได้รู้จักพี่ธิปและเราได้เคยรักกัน ตอนนี้...ก็ยังรักอยู่^^ งั้นเดี๋ยวผิงไปซื้อของต่อแล้วนะคะ นัดเพื่อนไว้ด้วย
พี่ไปส่งมั้ย
ไม่เป็นไรคะ ผิงไปคนเดียวได้^^ ผมมองเธอเดินลับไป เธอของผม...คนที่ผมรักสุดหัวใจ...คิดถึงทุกเวลา ต่อไปนี้ คงไม่มีสิทธิ์ คงไม่มี...อีกแล้ว /
นัสเป็นไง เงียบเลยเหรอไอ้เจ้าโมทย์ไม่อยู่แค่นี้
บ้าน่าพี่! นัสคิดงานอยู่ตั้งหาก เฮ้อ!เบื่อจังเลย หมู่นี้นักร้องใหม่เยอะจริงๆเลยเนาะ นัสเซ็ทฉากให้ไม่ทันเลยเนี่ย-*-
ก็งี้แหละคนมีไฟ ว่าแต่นัสไปฮ่องกงกับทีมติ๊ดรึเปล่า
ไปพี่ แต่ไปวันเกือบๆสุดท้ายเพราติดงานที่นี่น่ะ เอาไรเปล่าพี่ เพื่อนรุ่นพี่ของเธอคนนี้อยู่แผนกประสานงาน อยู่แต่ออฟฟิศไม่ใช่ลุยอย่างพวกเธอ
ไม่อ่ะ แต่ถ้าได้ก็ดี^^
555 เธอหัวเราะชอบใจก่อนจะส่งmailไปหาโมทย์
ไง เรียนไปถึงไหนแล้ว พูดได้มั่งยัง เรียนกลับมาแล้วมาสอนนัสมั่งจิ จะได้ไม่ต้องเสียค่าไปเรียน^^ นัสจะไปฮ่องกงล่ะ คงไม่มีตังซื้อของฝากนะ จน 5555 ไปละ บายนะ ไมนัส
เธอปิดคอมแล้วก็กลับบ้าน ระหว่างทางเธอก็แวะเข้าร้านหนังสือ
เล่มนี้มาแล้วเหรอเนี่ย เธอพึมพำก่อนที่จะหยิบนิตยสารเล่มนั้นขึ้นมาพลิกๆดูอย่างสนอกสนใจ
ห๊ะ!เอาเล่มไหนนะ ก็เล่มไหนล่ะ ไม่รู้จัก อะไรนะ สะกดดิ sit sat อะไรว่ะ เล่มไหนพูดดีๆดิ พูดให้รู้เรื่อง
เธอไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรอีกมั่งแต่ตอนนี้เธอรำคาญสุดๆแล้วล่ะ ไอ้รำคาญก็รำคาญ ขำก็ขำอีก ก็เล่มที่เธอถืออยู่มันนิตยสารsit satนี่น๊า
นี่คุณ เอ้า!นิตยสารที่ว่า sit satอ่า ตัวออกใหญ่ไม่เห็นเหรอไงค่ะคุณ เธอหันไปแวดๆๆใส่เขาอย่างอดไม่อยู่ เขากดตัดสายแล้วก็หันมามองเธอแบบอึ้งๆปนงงๆ^^
เอ่อขอบคุณคับ คุณที่เอาน้ำใบบัวบกให้ผมรึเปล่า เออใช่!มัวแต่เดือด ลืมไปเลยว่าต่อหน้าเธอก็คือเขา!!!o_O คุณ.
เมื่อกลางวันขอบคุณนะคับ แต่ผมไม่สนสุขภาพน่ะคับ
ชั้นรู้แล้วล่ะว่ายุ่ง ไม่ต้องซ้ำเติมอีกก็ได้ ตอนนั้นมันยัวะนี่-*-
คุณไม่ชอบคนดื่มงั้นเหรอ
เปล่า เพียงแต่ไม่ชอบคนดื่มจัด
ผมมีเหตุผล
กำลังhurtเหรอไง เขาหันมาจ้องหน้าเธอแทนคำตอบ
แค่โดนบอกเลิก เศร้าขนาดนั้น!!!
คุณยังไม่เคยโดน เลยยังไม่เข้าใจ คงกำลังฝันอยู่ล่ะสิ หึ!ถ้าคุณตื่นเมื่อไหร่มันก็คงเจ็บมาก เผื่อใจไว้มั่งเถอะคุณ เขาพูดจบก็เดินนำนิตยสารในมือไปจ่ายเงิน เธอก็ได้แต่ยืมอึ้งอยู่ แต่เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือทำเอาเธอได้สติ
เหว๋ย เธอกรอกเสียงลงไปอย่างคุ้นเคย
ไอ้นัส เย็นนี้ว่างเปล่าว่ะ ไปดื่มกันหน่อยดิ
ไม่เอาวะ หนวกหู
เฮ้ย!ร้านนี้ดีจริงๆ ไม่หนวกหูเว้ย
เออๆได้ๆ ที่ไหนล่ะเดี๋ยวไป เมื่อรู้จุดหมายปลายทางเธอก็กดปุ่มตัดการติดต่อก่อนจะนำหนังสือในมือไปจ่ายเงิน เมื่อมาถึงที่หมายเธอก็ก้าวเข้าไปอย่างไม่แน่ใจ ร้านไม่น่าจะดูเป็นที่นั่งดื่มเลย-_-
นัสๆ เธอก้าวเข้าไปหาเพื่อนๆ
เอาไรดี พั้นช์นะ เธอก็พยักหน้าส่งๆไป
ร้านน่านั่งมั้ยว่ะ
ใช้ได้ ก็ยอมรับจริงๆนะว่าตาถึงมาก แล้วด้านหน้าแถวๆเวทีก็มีชายหนุ่มคนนึงก้าวขึ้นไปนั่งเกลากีต้าร้องเพลงอยู่
-แค่รู้ว่าเธอ..ยังห่วง แค่นั้นก็รู้สึกดี และขอให้เธอ..โชคดี ฝากดูแลตัวเองเช่นกันวันเปลี่ยนและหมุนไป แต่ใจยังเป็นเมื่อวานทุกๆอย่างในทุกวัน ยังเป็นเธอทุกลมหายใจที่เข้าออก-
คนอะไรเสียงเพราะมากๆ ซึ้งจนน้ำตาพานจะไหลซะให้ได้T^T เป็นอะไรไปนะ เธอคิด
นี่ไอ้นัส แกไปขอเพลงให้หน่อยดิวะ ไปๆๆก่อนที่เค้าจะลงไปซะก่อน อ่ะ!ชั้นเขียนเสร็จแล้ว>o
3 พฤษภาคม 2548 20:21 น.
ความทรงจำ
"อืม... เอาไว้นัทค่อยบอกได้ม๊ะ ตอนนี้นึกไม่ออกอ่า ^^" " เขาก็หัวเราะ
'มีความสุขจังกับการได้เห็นเขาในทุกๆ วัน' เธอคิด
"ขอข้าวกระเพราไก่ไข่ดาวที่นึงครับ" ผมเดินไปสั่งกับป้าร้านขายอาหารตามสั่งที่กำลังเตรียมตัวปิดร้าน
"ผม... มาช้าไปไหมครับ"
"เกือบจ๊ะ ไปนั่งก่อนนะเดี๋ยวป้าทำให้"
ผมเดินไปทิ้งตัวที่เปียกปอนลงยังโต๊ะไม้เข้าชุดกันในร้าน พร้อมกับหยิบซองกันน้ำเออมาจากกล่องใบย่อมในกระเป๋าเป้ ผมค่อยๆ เทของที่อยู่ในซองนั้นออกมา รูปถ่ายสีจำนวน 6-7 ใบ กระจายเกลื่อนอยู่บนโต๊ะ ผมคลี่ให้มันไม่ทับกันแล้วก็มองอยู่อย่างนั้น รูปของผมทั้งหมดที่ให้เธอไป จะดีหน่อยก็ตรงที่รูปเดี่ยวของผม เธอยังเก็บไว้
เมื่อข้าวกระเพรามาเสิร์ฟ ผมก็เก็บรูปทั้งหมดไว้เหมือนเดิม แล้วก็เปิดฝาถ้วยใส่พริกน้ำปลาออก เพื่อจะตักใส่อย่างเคยนิสัย แต่เสียงของเธอทำให้ผมตัดใจ ปิดผามันไว้อย่างเดิม
~"โหพี่ธิป! ไมทานน้ำปลาดุจังใส่ตั้งหลายช้อนเค็มตายเลย ไม่เอานะคะคราวหลังห้ามใส่ ใส่ได้ไม่เกิน 2 ช้อน เดี๋ยวเป็นไรไปผิงก็แย่ซิ ^^ "~ ใบหน้าเปื้อนยิ้มของเธอในวันนั้นผมยังจำได้ติดตาจนถึงตอนนี้ แม้... เราจะเลิกกันแล้วก็ตาม - - -
ผมลากสังขารกลับมาทิ้งตัวบนเตียงได้อย่างไม่น่าเชื่อ แล้วผมก็หยิบไอกล่องของที่เธอคืนมาให้ผม เปิดเทของลงบนเตียง... สร้อยคอจี้รูปผีเสื้อที่ผมโดนใจเมื่อแรกเจอและนึกถึงเธอเป็นคนแรกที่สมควรจะได้ใส่ ตุ๊กตารูปแมวติดกระจกที่ผมไปเดินเล่นกับเพื่อนแล้วกลัวเธอน้อยใจก็เลยซื้อไปฝาก ตุ๊กตาอัดเสียงที่ผมนั่งอัดเป็นคำว่า 'รักผิงนะ' อายแทบตายกว่าจะพูดออกมาได้ แถมอยู่ต่อหน้าเธอด้วย จำได้วันนั้นเธอแซวผมไปหลายที ทำเอาผมงอน จนเธอต้องง้อผมตั้งนาน และรูปของเธอที่ผมเอาไปเรียงกันเป็นรูปหัวใจใหญ่ ต้องถ่างตาจนถึงตี 3 เพื่อให้ให้เธอทันในเช้าวันปีใหม่
~"Happy New Year ค่ะ ผิงรักพี่ธิปมากนะคะ ^^ "เธอเขย่งตัวหอมแก้มผม ผมก็ได้แต่อมยิ้ม~ /
ตกลงจะเอาอะไรเป็นของฝากเอ่ย
555 เอาไว้บอกตอนที่โมทย์โทรมาหานัสได้มั้ย^^
แหม ดักคอเชียวนะ คือต้องให้โมทย์โทรมาหานัสใช่มั้ยจ๊ะ
แล้วโทรไม่ได้เหรอไงล่ะ
โทรอยู่แล้วจ๊ะ ไม่ต้องบอกก็โทรค่า
ดูแลตัวเองดีๆนะ
จ๊ะ เธอมองดูเขาเดินหันหลังจากไปจนลับสายตา
11.46 ไปทานข้าวดีกว่า เธอคิดก่อนจะเก็บของเตรียมตัวลงไปทานข้าว
ขอไข่ตุ๋นกับกะเพราคะ เธอชี้ไปที่ถาดใส่ไข่ตุ๋นและกะเพราแล้วก็รับจานมา จ่ายเงิน แล้วจึงเดินไปนั่ง คนเยอะจัง เธอคิด
เธอเลือกโต๊ะที่อยู่มุมในสุดของร้านแล้วก็ลงมือทานข้าว
ที่ว่างมั้ยคับ เธอเงยหน้าจากจานข้าวไปมองผู้ขออาศัย(นั่ง)ชั่วคราว
คนที่เดินตากฝนทำMvเมื่อหลายวันก่อน
อ่า เชิญคะ เธอหยิบกระเป๋าผ้ายีนออกจากเก้าอี้อีกตัวขึ้นมาวางไว้บนตักแทน แล้วก็ตักข้าวเข้าปากต่อ นี่น้ำอะไรค่ะ เธอมองผู้ที่นั่งร่วมโต๊ะ
ข้าวของเขาก็ดูธรรมดาไม่มีอะไรเป็นพิเศษแต่ไอเจ้าน้ำสีออกอำพันนิดๆบนโต๊ะนี่สิ ที่ทำเอาเธอประหลาดใจจนต้องถามออกมา
เหล้าคับ เขาทำท่างงจัดกับคำถามของเธอแต่ก็ยอมตอบโดยดี
เหล้า? คุณกินตั้งแต่หัววันเลยเหรอไง
เออ...
เธอพูดจบก็หยิบกระเป๋าลุกออกไป อะไรว่ะ เขาได้แต่พึมพำ
ผ่านไปสักพัก น้ำที่มีสีเขียวคล้ำไม่เหมาะแก่การดื่มเป็นอย่างยิ่งในแก้วใบขุ่นก็ถูกยื่นมาตรงหน้า เขาเงยหน้ามองผู้หวังดี
น้ำใบบัวบกคงแก้ช้ำได้มากกว่าสิ่งที่คุณมีอยู่ล่ะมั้ง ว่าแล้วเธอก็เดินออกไปจากร้าน
ตอนแรกก็ดูดีอยู่หรอกเวลาที่ดูมีสติ แต่คนสติดีเค้าดื่มกันแต่หัววันแล้วกินต่างน้ำเหรอไงกัน-*-
ก็คนกำลังเศร้าไงคับ คำพูดของโมทย์ผ่านเข้ามาในความคิด หรือว่า เขาจะ...อกหัก /
ผู้หญิงคนเมื่อกี้แปลกดี ผมมองน้ำใบบัวบกในมือสลับกับแก้วเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนหน้า ผมจิบไอน้ำใบบัวบกอย่างกล้าๆกลัวๆแต่จะว่าไปมันก็อร่อยแถมมีประโยชน์กว่า แต่ผมยังไม่พร้อมจะเป็นนราธิปคนเดิม ผมยังไม่ต้องการรับไมตรีจากใครในตอนนี้
ผมวางน้ำใบบัวบกลงกับโต๊ะแล้วก็ยกเหล้าขึ้นดื่ม เมื่อจัดการอาหารมื้อเที่ยงเสร็จ ผมก็เดินกลับไปยังที่สตูดิโอ
พี่ธิป
ผิง?
ขอผิงคุยด้วยสักครู่ได้มั้ยค่ะ
ได้สิ - - -
ผิงจะเข้าที่ไหนล่ะหืม?
ผิงว่าจะEnt.เข้าบัญชีน่ะคะ เพราะว่าจะได้ช่วยพ่อ
งั้นพี่คงแนะนำผิงไม่ได้ หัวดีๆอย่างผิง เข้าได้อยู่แล้วล่ะ^_^ ผมยิ้มให้เธอ
ยิ้มของพี่ธิปอบอุ่นเสมอเลยนะคะ ผิงอิจฉาคนที่จะได้มาเห็น มาอยู่ใกล้กับพี่ธิปจังเลย>..
Lovers
0 คน เลิฟความทรงจำ
หน้าส่วนตัว
773
