18 กันยายน 2547 14:57 น.
วนัสนันท์
ไอแดดแผดแสง อาทิตย์ร้อนแรง แจ่มแจ้งจับใจ
เผาจิตโรยรา ยิ่งกว่าคราใด รวดร้าวหทัย ฟ้าไม่ปราณี
ไร้แรงต้านทาน ปัญหาเหตุการณ์ คำคนวจี
บางครายิ่งร้อน ร้าวรอนฤดี เผาดั่งอัคคี เกินที่ต้านทาน
หนึ่งคำบอกลา ซื้อหมื่นน้ำตา ดั่งว่าวายปราณ
ไยเจ็บจริงเล่า เพียงเขากล่าวขาน ฤาไม่ชำนาญ พบพานคำลา
วอนแสงตะวัน โปรดเห็นใจกัน มิทันชินชา
อย่าสาดแสงแรง ทิ่มแทงใจข้า เพราะแค่คำจา ชีวาแทบวาย
16 กันยายน 2547 18:17 น.
วนัสนันท์
ก้าวแห่งฝันของฉันมันเหน็บหนาว
น้ำค้างพราวเกาะกราวในเงาฝัน
จะฝันต่อก็ท้อใจให้พัวพัน
เมื่อฟ้าลั่นให้รันจวนครวญคำราม
เพราะคนดีคนไกลที่ใจชิด
มาตัดมิตรรอนสิทธิ...หนักเกินหาม
ด้วยเธอคือภาพฝันของโมงยาม
ยังเกรงขามแต่อยากถามความจริงจัง
มิอยากเป็นเช่นก่อนเก่ากระเง้างอด
เมื่อใจจอดมิรอดพ้นรักเจียนคลั่ง
มิอยากทำการใดให้ใจพัง
มิอยากรั้งแต่ชิงชังการตรอมตรม
จะจดจารณ์คำฝันคำรักร้อย
เพื่อรอคอยอย่างหงอยเหงาให้สาสม
เผื่อความฝันจะกลับมาให้ชื่นชม
ขอดอมดมจ่อมจมความเดียวดาย
14 กันยายน 2547 17:23 น.
วนัสนันท์
ตะวันลาฟ้าใสในเย็นย่ำ
กาลใกล้ค่ำมิชื่นฉ่ำกลับกำสรวล
ตะวันลาฟ้าเหงาเฝ้าคร่ำครวญ
ดั่งเชิญชวนหวนไห้ไปพร้อมกัน
ระทมทุกข์ระทมเศร้ารุมเร้าจิต
กระหวัดคิดแค่เพียงนิดยังป่วนปั่น
หากอ่อนแอคงพ่ายแพ้แย่ทุกวัน
จะกัดฟันหยุดฝันอันห่างไกล
ช่างมันเถอะช่างฟ้านภาเศร้า
ขอตัวเราอย่าพลอยเหงาไม่สดใส
จะมีใครผ่านมาแล้วลาไกล
ช่างประไรปล่อยไปไยต้องจำ
ฟ้าจะหม่นลมจะจางช่างมันเถอะ
เรื่องฉันเจอะมันเลอะเทอะเกินถลำ
ฟ้าคือฟ้าอย่าคิดมากหากฝนพรำ
บอกใจจำจงย้ำไว้...ได้เยียวยา
ถึงพรุ่งนี้..ฟ้าคงดีปราณีฉัน
อีกพระจันทร์ในวันเพ็ญคงเห็นค่า
มิหม่นหมองจองจับใจให้ชินชา
หยาดน้ำตาคงลาลับ...จากนี้ไป
13 กันยายน 2547 17:52 น.
วนัสนันท์
ลมรำเพยเจ้าเอื้อนเอ่ยคำรำพัน
สำเนียงแว่วหรือไรนั่นไยพลันหาย
ลมหวิวหวีดกรีดดวงใจเป็นริ้วลาย
ยังเดียวดายใต้สายใยแห่งสายลม
ใครคนหนึ่งเคยรำพึงคำซึ้งบอก
มิลวงหลอกให้เศร้าใจให้ขื่นขม
จะรักกันตราบวันสิ้นฟ้าดินจม
ให้สายลมเป็นพยานจารณ์ทรวงใน
วันต้องจากพรากไกลใคร..ยังย้ำ
กับน้ำคำประโลมหล้า...อย่าหวนไห้
หากคิดถึงฝากบอกมากับลมไกล
จะฝากรัก..กลับไป ไม่รวนเร
ลมจ๋าลมขอช่วยห่มหัวใจเขา
ขออย่าลืมรักเรา..อย่าหันเห
ฝากสายลมข้ามขอบฟ้าน้ำทะเล
ช่วยกล่อมเห่อีกใจให้มั่นคง
ฝากกระซิบอีกสำเนียงเคียงข้างฝัน
ยังรักอยู่มิมีวันฉันลืมหลง
จะเนิ่นนานเพียงใดใจซื่อตรง
ฝากสายลมกระซิบลงตรงกลางใจ
12 กันยายน 2547 19:58 น.
วนัสนันท์
วางกระบี่แนบใจด้วยไร้รัก
จอมยุทธพ่ายอกหักรักสลาย
เพลงกระบี่ฝีมือล้ำพลันมลาย
ข้าจะดื่ม..ดื่มให้ตายคาใจนาง
จอกที่หนึ่งคารวะแด่ความรัก
ที่หาญหักปักใจเกินใครขวาง
จอกที่สองคารวะแด่แม่นาง
เจ้าจืดจางจากลา..ข้าเจียนตาย
จอกที่สามขอมอบ..ความเจ็บช้ำ
จะจดจำอีกนานไม่รู้หาย
อีกจอกสี่มอบให้ความงมงาย
ทำข้ากลาย...อ่อนใจ ไร้ชิ้นดี
ยุทธจักรกว้างใหญ่ไพศาลโพ้น
ข้าโชกโชนเชี่ยวชาญการกระบี่
แต่ครานี้ อย่างไร...ใครบอกที
ฤาศึกนี้จะยิ่งใหญ่เกินใจทาน
สำนักใดสอนใจให้เข้มแข็ง
มีเรี่ยวแรงต้านทานคำหวาน-หวาน
บอกได้ไหมข้าจะไป ... อย่าช้านาน
เดี๋ยวเกินกาลพาลจะตาย..เพราะใจตรม
วางกระบี่แนบใจที่เศร้าหมอง
ข้าเป็นรอง ทุกกระบวน...ก็สาสม
กับความเศร้าเคล้าใจให้ระทม
ขอขื่นขมร่ำสุราให้สาใจ
หน้าส่วนตัว
985
