27 กุมภาพันธ์ 2552 17:13 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
อาจเป็นเพราะฉันคิดมากไป
แต่ทำไม เธอถึงพูดแบบนั้น
พูดเหมือนไม่มีเยื่อใย ไม่ได้รักกัน
เธอทำเหมือนกับฉันไร้หัวใจ
บอกมาเลยว่าตอนนี้
คนเก่า คนดี ของฉัน ยังอยู่ไหม
แค่เธอตอบออกมาอย่างจริงใจ
จะปล่อยมือเธอออกไป อย่างไม่ลังเล
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
มีคนทักมาว่าเร็วไปไหม
เราว่าไม่ สำหรับเรา คงไม่ช้า
ทุกๆ เรื่องราวที่ผ่านมา
มันสอนให้รู้ว่า อย่าเทใจให้ใคร
แต่ถ้าถามมาว่าตอนนี้
เรายังมีใจให้เขาอยู่ไหม
เราก็อยากบอกนะว่า มีใจ
ไม่รู้ว่าทำไม ยังทุ่มเทใจ ให้เขาคนเดียว
*-*-*-*-*-*-*-*-*---
ไม่อยากให้เธอโกรธ
บอกขอโทษกี่พันครั้งจึงจะหาย
หรืออยากให้ฉันตาย
หรือไม่อยากให้ฉันเป็นแฟนเธอ
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
เธอจ๋าอย่าโกรธฉันเลย
ทำตัวเมินเฉย...ฉันเจ็บรู้ไหม
เธอก็รู้ฉันรักเธอยิ่งกว่าใคร
แม้กายใจก็มอบได้..ก็ให้เธอ
เธอรักฉัน ฉันก็รู้
เหมือนบางครั้งฉันก็ดูพลั้งเผลอ
แต่หัวใจมันก็ยังเป็นของเธอ
ไม่เพ้อเจ้อ ฉันรักเธอ เต็มหัวใจ
*-**-*-*
25 กุมภาพันธ์ 2552 16:43 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
คำว่ารักมันตรึงอยู่ในจิต
ไม่เคยคิดแปรฤทัยให้ผกผัน
ถึงเด็กกว่าแต่ก็ยังมาผูกพัน
ชั่วนิรันดร์ ตราบสิ้นชีวาวาย
ถึงอายุของฉันจะมากกว่า
แต่ถ้ามาคบกันได้ไม่เสียหาย
ฉันจะรอ จิตดวงน้อย ให้กลับกลาย
เป็นจิตใจดวงใหญ่ที่มั่นคง
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
เธอยังเด็กเกินไปใช่มั้ย
ที่จะเทหัวใจมาให้ฉัน
เมื่อก่อนนั้น เคยรัก เคยผูกพัน
มาวันนี้ เธอทิ้งกัน เพียงข้ามคืน....
แค่อยากรู้ว่าเธอรักกันอยู่ไหม
เพราะอะไรเธอถึงกลายเป็นคนอื่น
ถ้าตอบได้ฉันจะไม่ทนฝืน
จะกล้ำกลืนให้เธอไป ไม่ว่ากัน
ตอนนี้สิ่งเดียวที่ฉันมี
คือความรู้สึกดีๆของเธอกับฉัน
ที่คราวก่อน มีความรัก มีสัมพันธ์
จะจำวันที่ดีนั้น ตลอดไป
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
ยังไงฉันก็ยังเป็นฉัน...
ยังคิดถึงทุกวันไม่จางหาย
ไม่เคยคิดทิ้งเธอให้เดียวดาย
ฉันยังอยู่ข้างกาย เธอเสมอมา
ยังไงเธอก็ยังเป็นเธอ...
ที่ฉันยังรักอยู่เสมอเฝ้าห่วงหา
สองแขนที่ฉันโอบเธอยังมีอยู่ทุกครา
ตราบสิ้นวันและเวลา..ฉันยังอยู่ข้างเธอ
ยังไงเราก็ยังเป็นเรา
ที่ช่วยกันปลอบโยนยามเศร้า..ไม่เคยเผลอ
ไม่เคยคิดจพออกไป นอกหัวใจเธอ
สิ่งเดียวที่คิดอยากเสนอ คือ...
"ฉันรักเธอ ... หมดทุกลมหายใจ"
24 กุมภาพันธ์ 2552 17:06 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
ใจดวงน้อยของผมอยากมีรัก
ไม่ได้อยากจะทักให้สับสน
มันก็แค่ส่วนหนึ่งของชีวิตคน
รักเล่นกล..ก็รู้อยู่..ก็รู้ดี
โอ้ดวงจิตของกวีตัวน้อยๆ
ช่างเศร้าสร้อยในใจไม่หน่ายหนี
ใครหนอจะเข้าใจในฤดี
พร้อมที่จะเอ่ยวจีว่ารักกัน
จะมีไหมใครสักคน
ที่จะมายินยลซึ่งตัวฉัน
จะมีไหมใครจะมามองดูจันทร์
เวลาเดียวกับที่ฉันนั่งเหงาใจ
23 กุมภาพันธ์ 2552 15:05 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
ผมนั้นมันเป็นเด็กเล็กนัก
ไม่กล้าหาญหักไปสั่งสอน
ก็เลยอยากจะฝากเป็นบทกลอน
โปรดขอวอนช่วยอ่านสักหน่อยนึง
อันเรียกว่า ผู้ชาย ที่หาญกล้า
ไม่อยากมามองหน้าหญิงขี้หึง
อยู่ด้วยกัน ก็ทำหน้า ถมึงทึง
ขอถามซักนิดนึง เป็นอะไร
เธอบอกมาว่าเธอโกรธ
นี่...ขอโทษ (นะ) ฉันไปทำเธอตอนไหน
พูดหยอกนิด สะกิดหน่อยไม่พอใจ
เธอจะเอายังไงก็ว่ามา
ถ้าไม่ชอบฉันที่ทำตัวแบบนี้
อันตัวฉันก็ไม่อยากมีปัญหา
ฉันยอมนะ ถ้าเธอมาบอกลา
ก็เพราะว่า ฉันก็เบื่อ เธอเหมือนกัน
ชอบโกรธโดยไม่มีเหตุผล
ก็เธอแหละเป็นคนที่หุนหัน
พูดหยอกเล่นนิดหน่อย..กระแทกกระทั้น
ถ้าไม่รักกัน ฉันก็คงไม่หยอกเธอ
ความจริงก็ไม่อยากง้อหรอกนะ
แต่เสียดายอดีตน่ะ ที่เคยเผลอ
เคยมอบใจไว้ให้ คนอย่างเธอ
เคยละเมอ เพ้อรัก ให้หนักใจ
จำไว้นะคนดี
ตั้งแต่ วันนี้ ยามหลับไหล
ในความฝัน อย่าให้มี ฉันต่อไป
เพราะยังไง ฉันก็ไม่สนใจ
กับคนที่ไม่ฟังอะไรง่ายๆ อย่างเธอ !
20 กุมภาพันธ์ 2552 12:11 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
วันแรกที่ฉันเคยรู้จักคุณ
คำพูดคุณช่างอบอุ่นมีความหมาย
ทำให้ความเสียใจนั้นผ่อนคลาย
เริ่มจางหายกลายเป็นว่าชื่นชมเธอ
พอนานวันเธอเริ่มจะทำร้าย
ทำอะไรไม่ชอบใจอยู่เสมอ
พอฉันโกรธ บอกขอโทษนะครับเธอ
จะไม่เผลอ ทำแบบนี้ พี่สัญญา
แล้วก็เงียบ เงียบ เงียบหายไป
กลับมาใหม่ โทรมาเฝ้าถวิลหา
จะไม่ทำอีกแล้ว ...พี่สัญญา
แล้วเมื่อคืน เธอบอกว่ายังไง?
อยากจะบอกว่าไม่ยกโทษให้นะ
หน้าส่วนตัว
1215
