31 ตุลาคม 2549 15:46 น.
เบรฟฮาร์ท
หากเขียนคำ ว่ารัก บนฟากฟ้า
จะเขียนว่า คำนี้ ดีหรือไม่
อยากเขียนว่า รักเธอ หมดหัวใจ
ไม่มีใคร ที่ฉันรัก นอกจากเธอ
อยากให้ฟาก ฟ้านี้ มีเธอฉัน
เคียงคู่กัน ตลอดไป ได้เสมอ
มีแต่รัก มากล้น เฝ้าปรนเปรอ
จนล้นเอ่อ เปี่ยมรัก สลักใจ
แม้ตัวตาย ก็มิหน่าย ซึ่งความรัก
คงประจักษ์ รักนั่น อันสดใส
หากขาดเธอ ก็เหมือนดั่ง ขาดดวงใจ
หฤทัย รักนี้ มีเพื่อเธอ.
31 ตุลาคม 2549 09:08 น.
เบรฟฮาร์ท
คืนนี้ฟ้า ไร้เดือน มาเยือนส่อง
ดาราล่อง ลอยพราว สกาวใส
ปุยเฆมน้อย ค่อยเลื่อน คล้อยเคลื่อนไป
เหตุไฉน ไยจันทร์ นั้นไม่มา
ฟ้าต้องมืด มัวหม่น เหมือนคนเล่า
ฉันหงอยเหงา ร้าวทรวง ดวงยิหวา
เหมือนเดือนแรม แซมเศร้า เหงาอุรา
รอจันทรา กลับมาให้ ฉันได้ชม
คืนวันนี้ ฉันหมองเศร้า เดือนเจ้าเอ๋ย
รักที่เคย หวานฉ่ำ จำเข็ดขม
เดือนร้างฟ้า ปลาขาดน้ำ ช้ำชอกตรม
รักมิสม ดั่งหมาย เหมือนวายปราณ.
30 ตุลาคม 2549 04:10 น.
เบรฟฮาร์ท
ดอกรักนั้น อยู่ตรงไหน มิใช่ที่
ถ้าให้ดี ควรจะวาง หว่างใจฉัน
แล้วเบ่งบาน ตระการไว้ ใกล้แจ่มจันทร์
แต่ก็หวั่น เหี่ยวเฉา เขาไม่มอง
ปลูกต้นรัก จักต้องหมั่น ขยันหน่อย
อย่ามัวปล่อย ปละกัน มันจะหมอง
เคียงร่วมคู่ อยู่ใกล้ ให้ประคอง
แนบนวลน้อง จะมีสุข ทุกทิวา
ถ้าดอกรัก บานแล้ว ต้องแคล้วคลาด
น่าประหลาด หัวใจ กระไรหนา
เขาไม่รัก หักอาลัย ให้ระอา
ดอกรักรา แหละร่วงโรย ระโหยแรง
ขอเป็นดอก รักเด่น ไม่เว้นว่าง
แล้วก็วาง อยู่ในใจ มิหน่ายแหนง
บานหอมกรุ่น ครุ่นไป ใช่เปลี่ยนแปลง
ฉันฤๅแกล้ง รักหรอก จึงบอกเธอ
29 ตุลาคม 2549 09:02 น.
เบรฟฮาร์ท
อยากจะรับ เธอเอาไว้ ข้างในจิต
แต่กลัวผิด ศีลธรรม จำใจหนา
ต้องตัดรัก จากไป ไกลกานดา
โปรดเมตตา รู้ไว้ ใช่หลอกลวง
อันไมตรี เธอมีให้ ใช่ต่ำค่า
มิอาจพร่า หัวใจ เรื่องใหญ่หลวง
จะเก็บรัก หนักไว้ ในแดดวง
เธอคือปวง ดอกไม้งาม ล้ำค่ามี
หากวันหนึ่ง เรามิขาด วาสนา
ดวงชีวา เราคงสุข ทุกวิถี
จะขอรับ รองว่า ถ้าฤดี
ฉันมิมี ผู้ใด จะให้เธอ(ครอง)
แต่วันนี้ เราพบกัน เมื่อมันสาย
แสนเสียดาย มิอาจจัก รักเสนอ(ที่เธอเสนอ)
หัวใจฉัน นั้นมีหนึ่ง ซึ้งเลิศเลอ
หากแม้นเจอ กันก่อน มิร้อนทรวง.
28 ตุลาคม 2549 10:40 น.
เบรฟฮาร์ท
หาดชะอำ จำฝังตรึง ซึ้งดวงจิต
พี่แนบชิด นวลน้อง ที่ปองหมาย
เคยเล่นน้ำ ฉ่ำชื่น บนผืนทราย
ยังมิวาย คิดคำนึง ติดตรึงตรา
ร้านอาหาร เย็นใจ เราไปสั่ง
แล้วก็นั่ง รอนาน ทุกกาลหนา
ทำอาหาร อย่างไร ให้ระอา
ช่างล่าช้า เสียจน คนบ่นกัน(คนอื่นๆก็บ่น)
ยามกลางวัน เราเล่นน้ำ จนฉ่ำจิต
ดูอาทิตย์ ลับฟ้า พาสุขสันต์
ถึงราตรี นั่งชมดาว พราวแสงจันทร์
คืนแหละวัน อันแสนสุข ทุกข์ไม่มี
แต่วันนี้ หามี เช่นวันนั้น
ทั้งพระจันทร์ หาดชะอำ ความสุขศรี
สิ้นหมดแล้ว เหลือแต่รัก จากฤดี
โถชีวี ของพี่เศร้า แหละเหงาทรวง.
หน้าส่วนตัว
989
