31 สิงหาคม 2550 12:29 น.
"เพชรสังคีต"
"ลำดวนเอ๋ยพี่จะด่วนไปก่อนแล้ว
ทั้งเกดแก้วพิกุลยี่สุ่นศรี
จะโรยร้างห้างสิ้นกลิ่นมาลี
จำปีเอ๋ยสักกี่ปีจะมาพบ"
(แขกลพบุรี ๓ ชั้น ท่อน ๑ หน้าทับทยอย
จากเสภาขุนช้างขุนแผน
ความกล่าวถึงนางวันทองสั่งเรือน)
....คำสั่งลาเจียนว่าจะลาขาด
น่าอนาถน้อยหรือเมื่อมื้อหลัง
วิหคกู่รู้ใจเคยได้ฟัง
มาพรากพลั้งสั่งลาให้อาลัย
ดอกลำดวนหวนห้อยยังย้อยกลิ่น
เป็นอาจิณรินรนสุคนธ์ไฉน
ทั้งเกดแก้วพิกุลยี่สุ่นไพร
ก็ฉมไกลไปทั่วทั้งตัวเรือน
มิเห็นร้างพรางกลิ่นสุคนธ์ตรลบ
ยังกรุ่นกลบเกริกไปมิได้เคลื่อน
กลิ่นจำปีสักกี่ปีก็ไม่เลือน
ไม่แม้นเหมือนความว่าที่พาที ฯ
***************************************************
***************************************************
25 สิงหาคม 2550 18:12 น.
"เพชรสังคีต"
"แม้นได้ยินเสียงซอล้อลมแผ่ว"
...พอลมคล้อยลอยกลิ่นยุพินแผ่ว
แหวกแพรแพรวแล้วแลชะแง้หา
ไม่เห็นนุชสุดวิโยคโศกอุรา
เหมือนมนตรามาซ้ำให้จำใจ
จากนี้พี่เอาน้ำตาเป็นอาหาร
อุราราญร้าวจนสุดทนไหว
ยึดแผ่นฟ้าเป็นหลังคาสุราลัย
ปลูกต้นไม้เป็นเพื่อนเตือนฤดี
พอดารามาระยับกับฟากฟ้า
จะไขว่คว้ามาร้อยเป็นสร้อยศรี
ไว้คอยคล้องสองใจไม่ราคี
รัศมีเหนือจันทร์อันอำไพ
แม้นได้ยินเสียงซอล้อลมแผ่ว
ให้วะแว่ววาบหวามห้ามสงสัย
โปรดจำเสียงสำเนียงพี่นี้สีไป
สะกดใจนฤมลทุกหนเอย ฯ
20 สิงหาคม 2550 14:04 น.
"เพชรสังคีต"
"ยะเยือกฝนหยาดเย็น
กระเซ็นจากเมฆหม่น
ครืนครืนฟ้าคำรณ
หนึ่งคนยืนเดียวดาย... "
(ศารทูล)
สาดฟ่องฟองฝอยปรอยโปรย
กระหายหื่นโหยโรยล้า
กลับฉ่ำด่ำทิพย์ธารา
กอหญ้าระยับรับชล
หนึ่งคนทนยืนฝืนเหงา
เปลี่ยวเปล่าคราวฟ้าพาฝน
มองว่าหล้านี้พิกล
ทุกข์ท้นท่วมทับอับใจ
วิหคผกผินบินร่อน
ถลาว้าว่อนอ่อนไหว
หันขวับลับคว้างห่างไป
ฝืนใจกลางสายฝนปรอย
เหงาใจไหนเล่าเจ้านก
พลัดตกจากฟ้ามาผลอย
คงเหนื่อยเมื่อยง่วงร่วงลอย
รอคอยวันใหม่ได้มา
ตราบใดใจเจ้าเฝ้าหวัง
จีรังฝังใจใฝ่กล้า
พรุ่งนี้ฝันชื่นตื่นตา
รอท่านกน้อยลอยไป ฯ
20 สิงหาคม 2550 12:48 น.
"เพชรสังคีต"
"เห่วันมงคล"
เห่เอย วันมงคล เฉลิมพระชนมพรรษา
ทศพิศราชธรรมา เปล่งบุญญาพระบารมี
เมตตาการุณราษฎร์ เยี่ยมยามยาตรทั่วธาตรี
ทุกข์ทับถมทวี คงสุขศรีด้วยพระบุญญา
เห่...
ศรีศรีฑีฆายุ- โกโหตุ มหาราชา
ถวยทศนขา ต่างมาลาธูปเทียนทอง
ขอคุณพระไตรรัตน์ เทพรักษ์ฉัตรจุ่งคุ้มครอง
ธ กิตติโฆษก้อง ชนแซ่ซ้องทั่วโลกา
เห่...
11 สิงหาคม 2550 13:45 น.
"เพชรสังคีต"
"แค้น"(พิโรธวาทัง)
...อย่ามาหลงอาลัยเสียให้ยาก
มาจำจากเมื่อยามจิตพิสมัย
นึกถึงกรรมครั้งก่อนนึกย้อนไป
ดูเป็นไรใครทำช้ำระกำทรวง
พิโธ่เอ๋ยเธอนั้นมันสองหน้า
เจรจามีลูกไม้หลุดไหลร่วง
ทำบาปพี่หนักหนาสุดาดวง
อย่าห่วงหวงล้วงล่อแล้วยอชม
บุราณว่าใจลึกหากนึกหยั่ง
เหลือกำลังร้อยโยชน์ที่โฉดถม
แม้นเทียบได้ถึงในใจโสมม
พอรู้ตัวตกเหวจมระทมใจ
ให้จำไว้ร้อยอย่างช่างทำพี่
ให้เจ้าหนีอย่างที่จะหนีได้
ให้เวรกรรมสาปผลาญรานบรรลัย
ให้ชาตินี้เจ้าได้ชดใช้กรรม
หากเจ้าเป็นเนื้อย่างวางตรงหน้า
พี่จะให้สุนัขาได้กินหนำ
หรือเจ้าเป็นมโนราห์มาร่ายรำ
พ่อพรานบุญจงมาปล้ำให้ช้ำพลัน
แม้นเกิดในใต้ห้วงมหรรณพ
ไม่ขอพบให้พี่เกิดบนสวรรค์
จะสาปถมโขดศิลานานาอัน
ให้กลบกั้นชลธีที่มีเธอ
....ถึงจะคิดเคียดแค้นเป็นแสนอย่าง
หนาพี่ช่างมิกล้าได้ใจเสนอ
เมื่อนึกถึงความเก่าเฝ้าบำเรอ
ขอจำเธอให้เหมาะเฉพาะสิ่งดี
ส่วนกรรมเลวให้ลบเลื่อนมลายหาย
ขออย่าได้ฝังกายใจของพี่
ที่ว่ามาพี่คิดดอกแม่นารี
แค่เจ้าลี้ไปไกลพี่ก็ดีใจ ฯ
9:22 11/8/2550 อักษรโอภาส
หน้าส่วนตัว
3038
