นิยามรักแห่งสายสายรุ้ง ( ตอนที่ 4 )

สุชาดา โมรา

ฉันมีความรู้สึกว่ายิ่งฉันเข้ามาอยู่ในชมรมยูโดมันก็ยิ่งทำให้ฉันห่างจากพี่เบนซ์ไปชั่วขณะ  ฉันจึงพยายามติดต่อกับพี่เบนซ์อยู่ตลอดเวลาด้วยการโทรไปหาทุกวัน ๆ ราวกับคนรักกัน  ส่วนวีนั้นถึงแม้ว่าเราจะอยู่ห้องเดียวกันแต่ฉันกลับเริ่มห่าง ๆ จากวียังไงก็ไม่รู้  ฉันไม่อยากจะเสียเพื่อนไปฉันจึงพยายามที่จะคุยกับวีมากขึ้น
	"วี...การบ้านข้อนี้ทำยังไงเนี่ยช่วยสอนฉันหน่อยได้ไหม"
	"ได้จ่ะ"
	วียังเป็นคนเดิมที่คุยเก่ง  และเรียนเก่ง  วีสอนฉันได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องมีแฟน  วีมักจะพูดถึงพี่วิทย์ให้ฉันได้ยินบ่อย ๆ จนกลายเป็นว่าฉันเริ่มสนิทกับพี่วิทย์เพราะวีเล่าเรื่องราวให้ฟังอยู่บ่อย ๆ ไปแล้ว  วีเป็นคนสนุกสนาาน  คุยได้ทุกเรื่องจริง ๆ ความสัมพันธ์ของเราจึงคงแน่นแฟ้นอยู่ตลอด
	วันนี้หลังจากเลิกเรียนฉันพาวีไปส่งที่ชมรมวาดรูปแล้วฉันก็ไปซ้อมยูโดต่อ...ฉันรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่น่าเบื่อมาก ๆ ทีเดียว  ผู้คนที่เบาะมากขึ้นจนไม่มีที่จะแทรกให้นั่งฉันจึงลงมติกันว่าเราน่าจะแบ่งกันว่าจะมาซ้อมวันไหนบ้างเพื่อให้เบาะพอแก่การซ้อม  แต่จู่ ๆ ฉันก็เหลือบไปเห็นอาจารย์คนเดิมที่ชอบมาแอบดูเราซ้อมบ่อย ๆ แต่คราวนี้อาจารย์คนนี้กลับเดินเข้ามาทักทายจนผิดปกติ
	"สวัดดีนักยูโดทุกคน...เบาะไม่พอเหรอ  ผมจะเขียนงบเสนอให้"
	"สวัสดีค่ะอาจารย์...."
	"ผมเป็นคณะบดีของคณะพละศาสตร์ผมจึงสามารถเสนอเรื่องได้รับรองว่าคุณจะมีเบาะพอเพียงและห้องจะกว้างขวางกว่าเดิม  แต่ก็ต้องร่วมมือกันเซ็นชื่อในใบคำร้องด้วยนะ  เชื่อว่าพวกคุณจะได้มาซ้อมทุกวัน"
	ฉันรู้สึกตื้นตันใจจริง ๆ ที่อาจารย์ท่านนี้มาช่วยเราไว้  ฉันว่าท่านเหมือนพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยพวกเราทีเดียว
	วันนี้พวกเราซ้อมเสร็จก็แยกย้ายกันไปยกเว้นนายเอิร์ทที่ยังคงปักหลักซ้อมด้วยท่าทางที่ไม่เอาไหนจนฉันรู้สึกทนไม่ได้จึงเข้าไปสอน  เมื่อเข้าไปสอนก็ดูท่าทางจะเอาจริงเอาจังผิดไปจากคนปากหมาคนเดิม  ฉันรู้สึกว่าดีเหมือนกันนะที่เขาตั้งใจเพราะนาน ๆทีฉันจะเห็นเขาตั้งใจแบบจริง ๆ จัง ๆ ก็คราวนี้แหละ
	"นี่นะคะพี่เอิร์ทก้าวเท้าขวามาหน้าเท้าซ้ายแล้วย่อ  หมุนตัว  ย่อให้ตลอดแล้วก็ยืดเพื่อทำท่าทุ่ม  เอาละค่ะแบบนั้นละ"
	ดูท่าทางจะหัวไวเหมือนกัน  จากนั้นฉันจึงสอนให้เขาทุ่มได้  ตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลยที่เบาะฉันจึงหาหุ่นผู้ชายให้ไม่ได้  ฉันจึงต้องเป็นหุ่นเอง  เขาพยายามทุ่มแต่ก็ทุ่มฉันไม่ได้
	"นี่พี่เอิร์ทคะ  ถ้าคนตัวเตี้ยกว่าอย่าพยายามใช้แรงนะคะ  ย่อมาก ๆ เขาก็จะข้ามหัวไปเอง"
	แล้วพี่เอิร์ทก็ทำได้  เขายิ้มแล้วก็ขอบคุณฉัน  วันนี้ฉันจึงต้องเดินออกจากชมรมพร้อมกับพี่เอิร์ท  เมื่อเดินออกมาหน้าชมรมฉันก็เห็นพี่เบนซ์กำลังถูกคนกลุ่มหนึ่งรุมทำร้ายฉันจึงวิ่งเข้าไปช่วย  ฉันเอาชุดยูโดฟาดไปที่หน้าคนที่จับพี่เบนซ์ไว้  พี่เอิร์ทก็เข้ามาช่วยด้วยเหมือนกัน  ฉันก็เลยทุ่มพวกนั้นลงไปกองอยู่กับพื้น  ส่วนพี่เอิร์ทก็เอาวิชาที่เรียนมาใช้ประโยชน์ได้เหมือนกัน
	"ฝากไว้ก่อนเถอะ......!!!!"
	คนพวกนั้นวิ่งเตลิดกลับไปกันหมด  ฉันจึงพยุงตัวพี่เบนซ์ขึ้นมาและพาไปนั่งที่ม้านั่ง
	"พี่เอิร์ทฝากพี่เบนซ์หน่อยนะคะเดี๋ยวรุ้งมา"
	"จะไปไหน..."
	"ไปเอารถ"
	"ของพี่ก็มีไม่ต้องไปเรียกรถข้างนอกหรอก....!!!"
	ฉันวิ่งมาที่จอดรถของหอหญิงแล้วก็ขับรถ JAGUAR สีแดงออกมาจอดที่ถนนตรงหน้าโรงยิมส์
	"ขึ้นมาสิ"
	ฉันเปิดกระจกรถและเรียกให้พี่เอิร์ทพาพี่เบนซ์ขึ้นมา
	"รถเธอเหรอที่จอดใต้ถุนหอน่ะ  ผมนึกว่าเป็นรถอาจารย์ซะอีก  บ้านรวยนี่หว่าแต่ทำไมชอบทำตัวเซอ ๆ เออ...เธอนี่ก็แปลกนะ"
	"อย่าพูดมาน่าพี่เบนซ์เป็นไงบ้างก้ไม่รู้สลบไปแล้ว"
	ฉันขับรถออกมาพาพี่เบนซ์ไปส่งโรงพยาบาล  พี่เบนซ์ถูกแทงเสียเลือดมากทางโรงพยาบาลต้องการเลือดกรุฟโอฉันจึงยอมสละถ่ายเลือดให้พี่เบนซ์
	"นี่เธอจะแข่งอีกไม่กี่วันนะ  เธอจะให้เลือดนายเบนซ์ได้ยังไง"
	"ช่างเถอะ...ถ้าฉันเชื่อในรักแล้วฉันก็ยอมสละได้ทุกอย่างนั่นแหละ"
"เธอชอบเบนซ์เหรอ......แล้วทำไมเธอไม่บอกเขาไปล่ะ"
	"ฉันไม่ต้องการให้พี่เขารู้ว่าฉันชอบ  ฉันต้องการแค่ฉันทำอะไรให้พี่เขาได้บ้างก็เท่านั้น"
	ฉันเดินเข้าไปในห้องกับพยาบาล  ฉันมองหน้าพี่เบนซ์ตลอด  พี่เบนซ์เลือดของรุ้งคงพอที่จะช่วยพี่ได้บ้างนะคะ  กรุฟโอเลือดที่สุดแสนจะหายาก  ฉันต้องการให้พี่ทั้งเลือดและหัวใจของฉันโดยที่ไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนเลย...
	"คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วค่ะ..."
	ฉันถึงกับกอดพี่เอิร์ทไว้แน่นทีเดียว  ฉันดีใจเป็นที่สุดที่เลือดของฉันช่วยเหลือพี่เบนซ์ได้  ถึงแม้ว่ามันจะช่วยไม่ได้มากก็ตามแต่ฉันก็เต็มใจ
	"รุ้ง ๆ ๆ"
	"เธอคงเป็นลมเพราะถ่ายเลือดมากไปพาเธอมาพักที่ห้องเร็ว"
	พยาบาลพาฉันมานอนพักฟื้นที่ห้องผู้ป่วย  เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาคนแรกที่ฉันเห็นก็คือพี่วิทย์กับวี  ส่วนพี่เอิร์ทนั้นนอนหลับอยู่ที่เก้าอี้และเอาหัวมาหนุนตัวฉัน  ฉันรู้สึกว่าฉันอุ่นใจที่มีคนพวกนี้อยู่ใกล้ ๆ ฉันชอบทุก ๆ คนเหมือนกับเราเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน  แต่ยังไง ๆ ฉันก็ยังมีอัคคติกับพี่เอิร์ทอยู่ดีถึงแม้ว่าเขาจะทำดีแค่ไหนก็ตาม
	พยาบาลให้ฉันพักผ่อนมาก ๆ แล้วก็กินยาบำรุงเลือด  ฉันเดินมาดูพี่เบนซ์ที่ห้อง  ฉันเห็นเขาฟื้นฉันก็ดีใจ
	"เอิร์ทคะทานผลไม้นิดนะคะ"
	ฉันเห็นพี่พรเอาใจพี่เอิร์ทด้วยท่าทางที่เป็นห่วงเป็นใย  ฉันจึงไม่เข้าไปทักพี่เขาแล้วก็เดินออกมาจากห้องมานั่งรอข้างนอก
	"ไม่เข้าไปล่ะ...ชอบเขาไม่ใช่เหรอ"
	"พี่เขามีคนที่ให้กำลังใจอยู่แล้ว  ฉันก็ไม่ต้องเข้าไปหรอก  ดูห่าง ๆ ก็พอแล้วละ  ฉันตัดใจแล้วละเพราะฉันคิดว่าคนนิสัยดี ๆ หน้าตาดี ๆ อย่างพี่เบนซ์ก็ต้องมีแฟนเป็นธรรมดาพี่เอิร์ทไม่ต้องมาปลอบใจฉันหรอก  ฉันรู้ตัวดีว่าต้องยืนอยู่ตรงไหน  กลับเถอะเดี๋ยวรุ้งไปส่ง"
	"ไม่เป็นไรพี่ว่าพี่ขับรถไปส่งรุ้งดีกว่านะ"
พี่เอิร์ทพาฉันมาที่สวนสาธารณะ  พี่เอิร์ทนั่งคุยกับฉันอยู่เป้นเพื่อนฉัน  ปลอบใจฉันจนฉันรู้สึกว่าสบายใจมากขึ้น  ที่จริงพี่เอิร์ทก็มีข้อดีเหมือนกันนะ  เสียอย่างเดียวคือเป็นคนที่พูดจากวนประสาท  และก็ชอบทำท่าเก๊กเพราะถือว่าตัวเองหล่อเป้นดาวของมหาวิทยาลัย  จุดนี้แหละที่ฉันไม่ชอบเขา...
	"เอิร์ทมานั่งพอดรักกับใครเนี่ย....เดี๋ยวฟ้องเมย์นะ"
	"รุ่นน้องน่ะ  เขามีเรื่องไม่สบายใจก็เลยพามาสงบจิตสงบใจที่นี่"
	ฉันรู้สึกหมั่นไส้เสียงแจ๋แว๊ดของยายคนนี้จริง ๆ ก็เลยกันไปยิ้มแล้วก็ควงแขนพี่เอิร์ททันที
	"ก็ฝากบอกพี่เมย์ด้วยนะคะว่าพี่เอิร์ทไม่ชอบของเก่า  มันเหม็นปลาร้าเน่า  ของใหม่มันเด็กกว่าสวยกว่าสดกว่า  เข้าใจไหม  และฝากบอกอีกอย่างว่าฉันเป็นแฟนคนใหม่ของพี่เอิร์ท"
	"รุ้ง.........!!!"
	"กรี๊ด...........!!!"
	ยายคนนั้นถึงกับกรีดร้องทีเดียว  เป็นใครก็ดูออกว่ายายคนนี้มีท่าทีที่ชอบพี่เอิร์ท  แถมยังทำท่าเหมือนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเข้ามาควงแขน  ฉันก็เลยแกล้งซะให้เข็ด  แล้วก็เดินหนีพี่เอิร์ทออกมา
	"นี่อย่าหนีนะ....จะรีบเดินไปไหน  สนุกนักเหรอที่ทำแบบนี้  สงสัยเธออยากจะมีเรื่องกับยายเมย์ใช่ไหมถึงทำแบบนี้  เธอ...เดี๋ยว...!!!"
	ฉันรีบเดินมาขึ้นรถ  พี่เอิร์ทก็ตามขึ้นมา  เขาบ่นฉันตลอดทางทีเดียว  ฉันมาถึงหอพักก็จอดรถแล้วก็เดินขึ้นหอไปเลยโดยที่ไม่สนใจที่พี่เอิร์ทพูด...วันนี้รู้สึกสนุกมากทีเดียวที่ได้แกล้งยายคนนั้น  แต่ฉันก็ยังหวั่น ๆ ใจกับเหตุที่จะตามมาภายหลังเหมือนกัน...
..................................4................................
	
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ...ขอขอบคุณเพื่อน ๆ ทุกคนที่เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ				

....ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ...