ขอทาน

นายหมึกซึม

ณ มุมสะพานลอยเก่าเก่าข้างตลาดนัดแห่งหนึ่ง ท่ามกลางสายฝนโปรยปรายยามเช้า
มีหญิงในวัยกลางคนนั่งอยู่ มือทั้งสองประคองลูกของเขาอย่างอบอุ่น
ข้างหน้าของเขา มีแก้วพลาสติกเก่าเก่าและขวดนมขวดหนึ่งตั้งอยู่...มีเหรียญบาทไม่กี่เหรียญอยู่ในแก้วใบนั้น
ผมไม่รู้ว่าคนที่เดินผ่านไปผ่ามา...เขาจะเรียกคนพวกนี้ว่าอย่างไร
ผมรู้แต่เพียงว่า ผู้คนมักเรียกเขาว่า " ขอทาน "
ผมหยุดคิดครู่หนึ่ง
...ทำไมจึงเรียกเขาว่าขอทาน
...เขามานั่งทำอะไรที่นี่
...แล้วสามีเขาไปอยู่ไหน
...แล้วเขาไม่พาลูกกลับบ้านเหรอ
แววตาของเด็กน้อยคนนั้น น่าสงสารมาก
ผมหวนคิดถึง ความรักของแม่ ที่มีต่อลูก มันยิ่งใหญ่มาก
ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนจน เขาไม่เคยทิ้งลูกของเขาเลย ทั้งทั้งที่เขาทำได้...แต่เขาไม่ทำ
แล้วคนที่มีทุกสิ่งทุกอย่างครบล่ะ
...เขาจะฆ่าตัวตายทำไม
...เขาจะทิ้งลูกในใส้ตัวเองทำไม ฆ่าลูกตนเองอย่างโหดเหี้ยม
ทั้งทั้งที่มีการศึกษาดีดี มีรถขับ มีเงินใช้ แต่จิตสำนึกเขา ด้อยกว่าขอทานเสียอีก
ผมอยากจะช่วยเขา แต่ทำได้เพียงแต่ให้เงินเขา เขาขอบคุณผม และให้พรผมเสียยาวยืดเชียว
ผมขอบคุณเขาในใจ ที่ทำให้ผมมขอคิดดีดี...ในวันนี้
จากนี้ต่อไป ผมคงจะใช้ชีวิตให้คุ้มค่ากว่านี้  รักพ่อรักแม่ให้มากกว่านี้
ถ้าวันใดผมท้อ...
คงจะมีภาพของแม่ลูกคู่นั้น เป็นแรงใจให้ผมฮึดสู้อีกครั้ง...