::เรื่องของคนแพ้(ใจ)---1---::

นางสาวใบไม้

       ฉันไม่ได้เป็นคนป่วย  แต่ฉันมีโรคประจำตัว.....โรคที่บางคนเคยบอกฉันว่า
เป็นกรรมเก่า  โรคนี้คุณหมอประจำตัวบอกกับฉันตอนที่เข้ารับการรักษา
ใหม่ๆ ว่า "โรคนี้ไม่มีทางรักษาให้หายได้หรอกนะ  อยู่ที่ตัวคุณที่จะควบคุม
ตัวเองให้ได้"  แล้วก็ให้ยาฉันมาหลายขนานทั้งๆที่บอกว่า  "ไอ้ยาเนี่ย  ทำได้
เพียงช่วยระงับไม่ให้อาการรุนแรงขึ้นกว่าเดิมเท่านั้นเอง"  แต่ก็ทำให้ฉันรู้จัก
เรียนรู้วิธีแก้  "แพ้"  อ่ะนะ
       สิ่งที่ฉัน "แพ้"ก็คือพวกอากาศ  ฝุ่นละออง  แล้วก็กลิ่นน้ำหอมจากการสกัด
เกือบทุกชนิด  ก็คือพวกน้ำหอม  โคโลญจน์  หรือแม้แต่โลชั่น  แล้วก็แป้ง
บางชนิด  เรียกได้ว่าในชีวิตประจำวันฉันจะต้องเลี่ยงสิ่งเหล่านี้ให้ได้  
เพราะอย่างนี้เองแม่เพื่อนสาวๆ  ทั้งหลายจึงแสนจะเห็นใจแกมสมเพช
เวทนาว่า  ฉันน่ะเสียทีที่เกิดเป็นผู้หญิงแต่อยู่ใกล้เครื่องสำอางไม่ได้เอา
เสียเลย  จะกี่ร้อยกี่พันชิ้นที่วางขายไม่มีทางได้แอ้มเงินออมอันน้อยนิด
ของฉันแม้แต่น้อย  ....แต่ฉันก็ไม่เคยรู้สึกน้อยใจกับคำพูดเหล่านั้นเพราะ
ฉันก็เป็นผู้หญิงธรรมดาๆ  ใช้ชีวิตเรียบง่ายไม่ต้องเข้าสังคม  ไม่ต้องแต่ง
ตัวแต่งหน้าหวือหวา  ก็เลยไม่เดือดร้อนสักเท่าไรนัก  แต่ที่ทำให้เพื่อนเหน็บเอาบ่อยๆก็คงเป็นที่ฉันมักจะคุยกับเจ้าหล่อนได้ไม่นานโสตประสาทการรับรู้กลิ่นของฉันต้องหาเรื่องให้ขอตัวเอาดื้อๆ  จมูกเริ่มฟุดฟิด  
ฉันเริ่มปวดขมับ  เนื้อตัวตะครั่นตะครอเอาซะอย่างนั้น  นี่เองคงเป็นเหตุ
ให้คนใกล้ตัวรำคาญคน(ขี้)แพ้อย่างฉัน
    				

 ส่วนเรื่องดินฟ้าอากาศไม่ต้องถามหา  เมื่อใดที่ครึ้มฟ้าครึ้มฝน  ฉันก็ตั้งท่าคัดจมูกไว้รอตั้งแต่เมฆเริ่มตั้งเค้าเลยล่ะ  ทันทีที่ฝนตก...ก็จะฮ้าดดด...เช้ยยยย!!!  แปลกแต่จริง....พระอาทิตย์สาดแสง....จมูกฉันก็โล่งทันควัน    คนขี้แพ้อย่างฉัน..ก็เลยเป็นหวัดมันทั้งปี(....ซิน่า)
      ระหว่างเข้ารับการรักษา  ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคจิตยังไงยังงั้น  การ
เอาชนะคนอื่นให้ได้ก็ว่ายากแสนยาก  แต่เอาชนะใจตัวเองให้ได้ยิ่งยาก...
จนไม่รู้จะหาอะไรมาเปรียบได้  นอกจากต้องเลี่ยงปัจจัยเสี่ยงทั้งหลายแล้ว
ฉันยังต้องทำทุกอย่างเพื่อป้องกันและควบคุมอาการให้ได้  หลายครั้งหลายคราวที่ทนแทบไม่ไหว...จนเกือบท้อ
เฮ้อ....แล้วจะรักษาหายมั๊ยเนี่ย....