17 ธันวาคม 2554 15:13 น.
นางสาวใบไม้
ฉันไม่รู้ว่าจะรักษาความรักครั้งนี้ได้นานแค่ไหน
ทั้งๆที่ประจักษ์ชัดในหัวใจ...ว่ามันคือความสุขที่ลบรอยหมองในหัวใจให้จาง หาย
ทุกเรื่องราวที่ฉันก้าวผ่าน...ฉันได้เรียนรู้ว่าความสุขกับความทุกข์..ห่าง กันแค่เส้นบางๆ
ถ้าคนสองคนไม่ถนอมมันไว้..สายใยบางๆนั่นก็พร้อมที่จะขาดลงทุกวินาที
แล้วทุกอย่างก็จะเหลือเพียงความทรงจำ..บนหยาดน้ำตาที่พรั่งพรู
หลายวันมานี่...ฉันร้องไห้จนยังแอบแปลกใจตัวเอง..น้ำตามาจากไหนช่างมากมาย
หัวใจของฉันเปียกโชกด้วยน้ำตา..ฉันไม่เคยรู้สึกแย่..ไม่เคยรู้สึกเจ็บปวด ขนาดนี้
จนฉัน..แทบจะทนมีชีวิตต่อไปไม่ไหว...
ความรู้สึกของคนไม่อยากมีลมหายใจเป็นอย่างนี้เอง
ฉันรู้..ไม่ใช่ความผิดของใคร..และฉันไม่เคยคิดโทษเธอ
เพียงแต่ฉันไม่เข้าใจ..ว่าทำไมมุมมองความรักของแต่ละคนจึงต่างกันนัก
ในขณะที่อีกคน.เลือกที่จะรัก...อย่างจงรักและภักดี..โดยไม่มีเงื่อนไข
แต่..อีกบางใครกลับเลือกที่จะเอ่ยคำรักเพียงเพื่อทดแทนความเหงาในใจ
และนั่นก็ไม่เท่ากับว่า..ทำไมมุมมองนั้นจึงเหยียบย่ำหัวใจอีกดวงได้อย่าง เลือดเย็น..
แวบหนึ่งของความคิด....ถ้าไม่มีฉัน...เธอก็ยังอยู่ได้..
เธอยังมีความรักกับอีกคนคอยเยียวยาหัวใจ และทุกอย่างอาจไม่เจ็บปวดเช่นนี้
หากนั่นเป็นทางออก และนั่นเป็นเหตุผล
มันเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันเลือกที่จะยอมรับกับความจริงว่าฉันอดทนได้เพียง เท่านี้
..และแข็งใจก้าวถอยออกมา
แม้นั่น..จะทำร้ายความรู้สึกตัวเองและทำลายหัวใจที่กำลังรวดร้าวให้แหลกสลาย ก็ตาม
เธอคงไม่รู้...ว่าขณะที่เธอต้องเลือกระหว่างใครคนใดคนหนึ่ง
ฉันเองก็กำลังเลือก...เลือกที่จะเดินไปบนเส้นทางเส้นใดเส้นหนึ่งเช่นกัน
ทั้งๆที่ฉันรู้แน่แก่ใจ..ว่าอย่างไรเสียในที่สุดคนอย่างฉัน..ต้องเลือกที่จะ เดินออกมา
แต่หัวใจของฉันมันดื้อดึง..ต้านทานรอแม้จนวินาทีสุดท้าย..ด้วยความหวัง
หวังว่าเธอจะเห็นค่าความรักของฉันบ้าง..แม้เพียงสักน้อย..
แต่แล้วความเจ็บปวดที่ต้องยอมรับกับความจริงว่า..
ความรักของฉันไม่มีค่ามากพอ..ที่จะยึดหัวใจเธอให้คงมั่นแต่เพียงฉันได้
ความรักของฉัน..ไม่มีความหมายพอที่จะทำให้เธอลืมใครอีกคนได้
ถ้าสักเสี้ยวนาที..ถ้าเธอฉุกใจคิดถึงฉันบ้าง....
เธอจะเห็นผู้หญิงคนนี้กำลังทรุดตัวลงร้องไห้..จบแทบขาดใจ
เพียงแต่วินาทีนั้น..เธอ..มัวแต่โหยหาอีกบางหัวใจที่เธอคิดว่ากำลังสูญเสีย ไป
...จนกลับลืมที่จะมองมาที่ฉัน..ผู้หญิงที่รอรับเศษความรักจากเธอด้วยความ ภักดีเสมอมา
..แล้วฉันจะอยู่ได้อย่างไรกัน..ที่รัก...ฉันแทบไม่อยากหายใจอีกต่อไปแล้ว
ทุกข้อความของเธอที่เขียนถึงเขา..รำพันความรัก..
รำพันความคิดถึง..ไถ่ถามถึงกันด้วยความห่วงใย..ทุกบทตอน
ฉันสัมผัสมันได้..ฉันรู้สึกถึงมันได้..ว่ายังเปี่ยมล้นด้วยความอาลัย
ในเมื่อฉันเอง..ก็เคยถวิลหาความรู้สึกเหล่านั้นจากเธอ...
ฉันเฝ้ารอคอยว่าวันหนึ่งฉันจะได้ยินจากปากเธอแม้เพียงสักครั้ง
..แล้ววันนี่ฉันก็ได้เห็นมันจริงๆ..เพียงแต่น่าเสียดาย...
ที่ถ้อยคำเหล่านั้นเธอกล่าวกับเขา...ไม่ใช่ฉัน
ข้อความเหล่านั้นเหมือนคมมีดที่ตัดทอนสายใย..สายใจ..ที่ฉันมีต่อเธอให้ขาดลง
ทุกตัวอักษร..ทุกตัวหนังสือ..บีบเค้นหัวใจฉัน..เจ็บเสียจนชา..
เพราะนั่นคือความรู้สึกของคนที่ฉันรัก..เพียงแต่ถ้อยคำเหล่านั้น
เธอถ่ายทอดความรัก...ความอาลัยให้ใครอีกคน..ใครอีกคนที่ไม่ใช่ฉัน
ในขณะที่..เธอโหยหาความรักจากอีกคน..จนไม่แม้แต่จะมองมาที่ฉัน
แม้อย่างไร..ฉันก็เป็นเพียงตัวเลือกสินะ..
ความภักดีของฉันคงทำให้เธอรับรู้ได้สินะ..
ฉันก็ต้องรอเธอ..รอให้เธอมองมา..แล้วให้ฉันเป็นอะไรก็ได้
เธอคงรู้ว่าฉันจะไม่มีวันทำร้ายหัวใจตัวเองด้วยการเดินจากไป
ใช่..ฉันอาจไม่เข้มแข็งพอที่จะเดินออกไป..
แต่เมื่อมันเจ็บปวดนัก..เมื่อรู้ว่าความรักของฉันไม่มีค่าใดๆ
เมื่อความรักของฉัน..ทำให้เธอต้องลังเล..หวั่นไหว..
เมื่อการอยู่ของฉันทำให้เธอเจ็บปวด..ทรมาน...
เมื่อการจะอยู่จะไปของฉัน..ไม่มีความสำคัญเท่ากับอีกคน
ฉันเห็นเธอเจ็บปวด...แล้วฉันกลับยิ่งเจ็บปวดไปกว่าเธอหลายเท่านัก
และเมื่อมันร้าวรานเกินจะทนไหว...ฉันจึงเลือกที่จะหยุดทุกอย่าง..
ในหนึ่งวันผ่าน..กี่ชั่วโมง..กี่นาที
ที่ร่างกายเคลื่อนไหวอย่างไม่มีสติ..ฉันไม่รับรู้กระทั่งลมหายใจตัวเอง
ฉันพยายามแล้ว..ที่จะบอกตัวเองว่า..ฉันต้องอยู่ให้ได้
เธอเคยเห็นไหม..คนที่นั่งนิ่งๆ..แต่น้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย
เธอเคยเห็นไหม..คนที่นั่งพูดซ้ำๆประโยคเดียวว่าได้โปรดอย่า โทร.มาๆๆๆๆ
เธอเคยเห็นไหม..คนที่ไม่รับรู้ว่าใครกี่คนเข้ามาโอบกอด..เข้ามาพูดอะไร ด้วย..
ใครพาฉันมาส่ง...ฉันยังไม่รู้เลย..ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าล้มตัวนอนลงตรงนั้นได้ อย่างไร
ฉันรู้แต่ว่า...น้ำตาฉันไม่ยอมหยุดไหล...
ที่รัก...ถ้าเพียงสักน้อย...
ถ้าเพียงเธอละโอกาส...ที่จะยื้อหัวใจดวงนี้ไว้
ฉัน...ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า..ชีวิตฉันจะเป็นอย่างไร
และฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร
...ฉันยังไม่รู้เลย
จากนี้ไป..ฉันขอวางทั้งชีวิตและหัวใจฉันไว้ในมือของเธอ
ให้เธอได้ดูแล...และรักษา...
เพื่อชดเชยกับความเจ็บปวดของฉันในวันนี้..จะได้ไหมนะ
และไม่ว่าจะเกิดอะไรต่อไปจากนี้...ฉันยกให้เป็นหน้าที่ของเธอ
เธอเลือกเถิดนะ..เลือกที่จะรักษามันเอาไว้..หรือปล่อยให้มันจากไป
ทุกอย่างแล้วแต่เธอ....
6 มกราคม 2549 13:08 น.
นางสาวใบไม้
ฉันมีอะไรบางอย่างจะขอร้องเธอ
ขอร้องเป็นครั้งสุดท้าย...
..ช่วยบอกความจริงกับฉันได้ไหมว่าเธอไม่ได้รักฉันอีกแล้ว
ฉันคงทนไม่ได้หากเธอยังบอกว่ารัก...
ทั้งๆ ที่ในความจริงเธอหมดรักฉันแล้ว
1 พฤศจิกายน 2548 11:51 น.
นางสาวใบไม้
ถึงวันนี้..มีใครคนหนึ่งถามฉันว่า ..
ทำไมความรักจึงเป็นเรื่องใหญ่สำหรับฉันเหลือเกิน
ฉันตอบไม่ได้หรอกว่า ทำไม ...??
ฉันรู้แต่ว่า ชีวิตฉันดำรงอยู่ได้ เพราะกำลังใจจากความรัก
หลายคนบอกฉันว่า ฉันยังรักไม่เป็น จึงยังคงเจ็บปวดกับความรักอยู่อย่างนี้
ฉันไม่รู้หรอกว่า รักอย่างไร จึงจะเรียกว่า รักเป็น ..
เพราะฉันรู้แต่เพียงว่า เมื่อฉันมีรัก ฉันยินดีทำทุกอย่างเพื่อคนที่ฉันรัก ..
ฉันรู้จักความรัก ในมุมที่ฉันได้สัมผัส
มันอาจจะใช่ หรือไม่ใช่ มุมเดียวกับที่ใครอีกหลายคน ได้รู้จักและสัมผัสมัน ..
ฉันจึงยังยินดีที่จะได้เรียนรู้ความรัก ..
แม้อาจจะต้องผิดหวัง ทั้งจากความรัก และคนที่เคยรัก
ความรู้สึกรักระหว่างคนสองคน
จะเป็นเพียงบันทึกอีกหน้าหนึ่งของชีวิตเท่านั้น ...
แต่สิ่งสำคัญ คือ เมื่อความรักจบลง ใช่จะต้องเกิด ความชิงชัง เสมอไป
ฉันจะรักษาความรู้สึกที่ดีนั้นไว้ แม้มันจะเหลือเพียงน้อยนิดก็ตาม
เพราะกว่าคนเราจะเกิดความรู้สึกรักใครสักคนได้ ไม่ใช่เรื่องง่าย
และมันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆกับใครก็ได้ที่เราพบเจอตามท้องถนน ..
หากคุณได้รับความรู้สึกพิเศษนี้จากใครสักคน
จงภูมิใจเถอะว่า อย่างน้อย คุณคือคนพิเศษที่สุด สำหรับคนๆหนึ่งบนโลกใบนี้
สำหรับฉัน หากแม้จะไม่มีเธอต่อไปจากวันนี้
ฉันจะไม่ร้องไห้ และจะไม่เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอีกแล้ว
แม้จะรู้สึกผิดหวัง และเสียใจสักแค่ไหนก็ตาม
แต่มันจะเป็นแรงใจให้ฉันลุกขึ้นยืนอย่างเข้มแข็งอีกครั้ง
ฉันในวันนี้ ก็ยังคงเป็นฉัน ที่เธอเคยรู้จักเมื่อหนึ่งปีก่อน
และจะยังเป็นฉัน ที่เธอไม่เคยเข้าใจอย่างนี้เสมอไป ..
... ขอบคุณ ที่เคยรักกัน ...
19 กันยายน 2548 07:43 น.
นางสาวใบไม้
๑.
.......วิ้วววววววว..........
สายลมเย็นกระโชกเพียงวูบเดียว
หากแรงพอที่จะปลิดใบไม้สีส้มแดงสองสามใบ...ปลิวคว้าง...
ก่อนจะค่อยๆ...ทิ้งตัวลงสู่สายน้ำเบื้องล่าง
คนตัวเล็กที่นั่งห้อยเท้าลงจากสะพานไม้เก่าๆเบือนหน้ากลับมามองคนข้างๆตัว
ดูเหมือนเขากำลังใส่ใจกับ "เรือใบไม้" ที่กำลังล่องลอยในสายธาร
คนตัวเล็กมองตามสายตาคู่นั้น พลางเอ่ยเบาๆ
"ถ้าเค้ากลับมาล่ะ?...ตัวเองจะทำไง" เงียบ...ไม่มีคำตอบ
"จะเหมือนเดิมรึเปล่า?"...ท่ามกลางสายลมวูบไหว และเสียงน้ำไหลริน ถูกแทรกด้วยเสียงลมหายใจทอดถอน
"อืม..เค้าไม่กลับมาแล้วล่ะ" ชายหนุ่มเอ่ยเป็นครั้งแรก ก่อนจะเว้นวรรค...ยาวนาน....
".....................ยังไงก็ไม่กลับมาแล้ว"
สายลมพัดผ่านอีกวูบหนึ่ง...เย็นเฉียบ.....
คนตัวเล็กห่อไหล่พลางกระชับผ้าคลุมผืนบางเข้าแนบตัว
"ก็สมมุติไง....แค่สมมุติ" สายตาคาดคั้นเหลียวกลับมาอีกครั้งด้วยทีท่ากระตือรือร้น
ทว่าอีกฝ่ายไม่ได้ใส่ใจกลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเดิม
"ไม่ต้องสมมุติ...ยังไงเค้าก็ไปแล้ว"
"ก็..........ถ้าล่ะ....ถ้าก็ได้...ถ้าเค้ากลับมา" คนตัวเล็กยังคงดึงดัน
"เอ๊ะ....ก็บอกแล้วไง...ไม่มีสมมุติ..ไม่มีถ้า...อะไรทั้งนั้น" ชายหนุ่มเสียงเข้มขึ้น
ดวงตาปรากฎแววบางอย่างทว่าเพียงแวบเดียวก็เลือนหาย
"นะ....บอกหน่อย...ถ้าเค้ากลับมาตัวเองจะทำไง"
"พูดไม่รู้เรื่องเหรอ..ไม่มีทางหรอก...ไม่มีทาง" น้ำเสียงดุ หากท้ายประโยคราวกับรำพึงกับตัวเอง
เพราะรู้และเข้าใจในเหตุผล ...เมื่อเขาเจอคนที่ดีกว่าเรา...เขาเลือกที่จะไปก็ถูกแล้ว...
"ถ้าเค้ากลับมานายจะทำไง..ถามจริง" คนตัวเล็ก...เอื้อมมือไปกระตุกปลายแขนเสื้อชายหนุ่มเบาๆ
".................... " ไม่มีคำตอบ ชายหนุ่มยังคงทอดสายตาไปยังสายน้ำ
"ทำไงล่ะ ทำไง" มือเล็กกระตุกยิกๆ
"อืม............."
".........ไม่รู้สิ...."
คนตัวเล็กวาบในอก เท่านี้เองเหรอ....แค่ไม่รู้สิ..เองหรอกเหรอ แค่คิดเพียงเท่านี้น้ำตาก็พาลจะไหลซะแล้ว
....จะอย่างไรคนคนหนึ่งก็คงไม่สามารถแทนที่ใครอีกคนได้อยู่ดี ...จะทำให้ดีแค่ไหนก็คงเท่านั้นสินะ..
มือเล็กๆค่อยละจากแขนเสื้อคนตัวโตคนแล้วปล่อยลงข้างๆตัว
13 กันยายน 2548 08:59 น.
นางสาวใบไม้
เหตุผลที่เราต้องเจ็บปวดกับความรักน่ะ
ไม่ใช่เพราะความรักนั้นจากไป...แต่เพราะมันยังคงอยู่ต่างหาก
ถ้าวันนี้คนสองคนต่างหมดรักกันไป ไม่เหลือเยื่อใยก็คงไม่มีใครต้องเสียใจมากนัก
แต่กลับเป็นเพราะรักที่ยังคงอยู่ในใจเรานั่นเองที่ทำให้เราปล่อยวางลงไม่ได้
หน้าส่วนตัว
2112
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
