24 ธันวาคม 2547 12:27 น.
นางสาวใบไม้
. . . . ไ ม่ จ ริ ง ห ร อ ก . . . . .
ความห่างไกลไม่ได้ทำให้เราไกลกัน
อย่ากลัว...อย่าไหวหวั่น
แม้บนหนทางนั้นอาจพบเจอเรื่องราวมากมาย
วันนี้เราอาจไม่ได้พบเจอกัน
แต่รอให้ถึงวันพรุ่งนี้ก็ยังไม่สาย
แม้บางทีเราอาจรู้สึกเดียวดาย
ก็ใช่ว่าคำสัญญาที่ให้ไว้จะเลือนลาง
. . . . .ไ ม่ จ ริ ง ห ร อ ก . . . .
แม้เราอาจเงียบเหงากันไปบ้าง
หรือหลับตาอาจรู้สึกอ้างว้าง
แต่สักวันเส้นทางก็จะนำเรามาบรรจบกัน
เพราะฉันเป็นคนของเธอ
แม้ไม่อาจพบเจอ...แต่ความหมายก็ยังคงอยู่อย่างนั้น
ไม่จริงหรอกว่า...ระยะทางจะทำให้เราไกลห่างกัน
ขอให้เธอเชื่อมั่น...ในความรักและผูกพันระหว่างเรา
23 ธันวาคม 2547 13:08 น.
นางสาวใบไม้
นิทานเล่าถึงสุดสายของปลายรุ้ง
มีรางวัลแด่ผู้มุ่งแสวงหา
เพื่อกำนัลนักเดินทางที่ผ่านมา
เป็นสมบัติล้ำค่าให้ให้ครอบครอง
คือตำนานทายท้าผู้กล้าแกร่ง
เป็นดังแรงผลักดันในวันหมอง
ล้มแล้วลุกก้าวต่อไปดังใจปอง
ด้วยสมอง...สองขานำพาตน
แม้ความจริงไม่งดงามดังฝันใฝ่
ด้วยต่างมีที่ไปในเหตุผล
อาจสุขบ้างทุกข์บ้างกลางวังวน
นั่นคือบทพิสูจน์คนบนความจริง
รุ้งหลากสีทอสาย ณ ปลายฟ้า
ตราบใดที่ผู้กล้าไม่หยุดนิ่ง
สายรุ้งพรายอาจกลายเป็นความจริง
เพียงยิ้มรับสรรพสิ่งอย่างชื่นชม
ตราบใดที่ความหวังยังไม่สิ้น
อาจชาชินและกล้ำกลืนความขื่นขม
แต่ตราบที่ชีวินไม่สิ้นลม
ต้องมีวันได้ชื่นชม...สายรุ้งงาม
22 ธันวาคม 2547 15:05 น.
นางสาวใบไม้
ดุจตะวันแรงกล้า ฉายฉาน
อาบอุ่นฤดูกาล แต่กี้
ประทีปแห่งดวงมาลย์ นานเนิ่น มานา
คือมาตาฮารี นามนี้ แด่เธอ
21 ธันวาคม 2547 11:15 น.
นางสาวใบไม้
ตลอดระยะเวลาที่คบกันมา
ฉันเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าเธอต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหน
ทุกๆวินาทีพร้อมกับเข็มนาฬิกาที่เดินทางผ่านไป
คือการทำลายความเข้าใจระหว่างกัน
เป็นเพราะฉันเองที่ไม่เคยยอมเข้าใจ
กลับวาดภาพความรักไว้สวยงามเช่นความฝัน
เรียกร้องเอาจากเธอด้วยเหตุผลนับร้อยพัน
เพียงเพราะความดื้อรั้น.....ตลอดมา
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำลงไป
มันมากเกินจะรับได้ไหว...จนเธออ่อนล้า
นี่หรือคือคำตอบที่เธอย้อนกลับมา
สิ่งที่ฉันทำมันไม่มีค่าสักนิดเลยหรือคนดี
มันคงไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไปแล้วใช่ไหม
ต่อให้ทุ่มเทใจทั้งใจ....ก็คงไม่ทำอะไรให้ดีขึ้นกว่านี้
ต่อให้มอบชีวิตทั้งชีวิตเธอก็คงไม่ไยดี
เพราะรอยร้าวที่มีมันลึกจนยากจะเยียวยา
ในตอนนี้ฉันถึงได้รู้และเข้าใจ
ว่าเหตุผลของคนเอาแต่ใจไม่ได้ทำให้ใครเห็นคุณค่า
และสิ่งใดที่ได้ไปง่ายๆ มักไม่มีราคา
ท้ายสุดก็หนักหนา...เกินกว่าจะย้อนกลับไป
เพราะฉันเองที่ไม่เคยเฉลียวใจสักนิด
ว่าความผิดที่ทำไว้...มากเกินเธอจะรับไหว
ขอโอกาสอีกสักครั้ง....แค่อยากบอกว่าไม่ตั้งใจ
ก่อนที่เธอจะจากไป....ฉันขอแค่คำว่าอภัย...จากใจเธอ
ตลอดระยะเวลาที่คบกันมา
ฉันเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าเธอต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหน
ทุกๆวินาทีพร้อมกับเข็มนาฬิกาที่เดินทางผ่านไป
สุดท้ายฉันก็เป็นได้แค่...ร่องรอยของกาลเวลา
17 ธันวาคม 2547 12:34 น.
นางสาวใบไม้
เ ป็ น ห่ ว ง น ะ - - เ ป็ น ห่ ว ง เ ธ อ ที่ สุ ด
คิ ด ถึ ง น ะ - - - ไ ม่ อ า จ ห ยุ ด . . . . ค ว า ม คิ ด ถึ ง
ไ ม่ ลื ม น ะ - - - สั ญ ญ า ใ จ ยั ง ต ร า ต รึ ง
รู้ ไ ว้ น ะ - - ใ ค ร ค น ห นึ่ ง ฝ า ก คำ ซึ้ ง ม า ถึ ง เ ธ อ
- - คื อ - -
รั ก น ะ . . . . . .รั ก เ ธ อ ม า ก . . .. . รู้ บ้ า ง ไห ม
รั ก น ะ . . . . . รั ก แ ล ะ ห่ ว ง ใ ย เ ธ อ เส ม อ
รั ก น ะ . . . . . แ ม้ อ ยู่ ไ ก ล เ กิ น พ บ เ จ อ
รั ก น ะ . . . . ฉั น รั ก เ ธ อ เ ส ม อ ม า
- - แ ล้ ว ก็ . .. . . - -
ช่ ว ย ดู แ ล ตั ว เ อ ง ใ ห้ ดี น ะ
จ ะ เ ข้ า น อ น ก็ ห่ ม ผ้ า ห น า - - ห น า
รั ก ษ า สุ ข ภ า พ ด้ ว ย ล่ ะ . . . . อ ยู่ ไ ก ล ต า
แ ล้ ว อ ย่ า ลื ม ฝั น ถึ ง กั น บ้ า ง น ะ . . . ค น ใ ก ล้ ใ จ
. . . . . น ะ . . . . . . .น ะ . . . . . . .
หน้าส่วนตัว
1291
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
