:: ถึงเวลาที่จะบอกว่า..ไม่ได้รักกัน..::

นางสาวใบไม้

                                - - ในบางมุมของความรัก - - 

          คนบางคนได้ปล่อยเรื่องราวความรักให้ยืดเยื้อคาราคาซัง...
                                 ไม่ออกหัวและไม่ออกก้อย  
          ไม่เด็ดขาดกับความรู้สึกของตัวเองและใครอีกคนที่เฝ้ารอ...
                                      ไม่แม้แต่จะใส่ใจ                       
                              แล้วให้เวลาเป็นเครื่องตัดสิน...
                 จนทำให้อีกฝ่ายรอแล้วรอเล่า - - รอจนรอไม่ไหว 
 สุดท้ายก็เป็นฝ่ายขอเดินจากไปเอง..พร้อมกับน้ำตา..ทิ้งคำถามค้างคาใจ... 

                    ก็แล้ว....ทำไมไม่พูด  ทำไมไม่บอกกันตรง ๆ  
                 เพียงเพราะไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว   
          ไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนทำร้ายอีกฝ่าย...เท่านั้นเองหรอกหรือ
          - - - ไม่รู้เลยหรือว่ายิ่งปล่อยให้เวลาเนิ่นนานออกไปมากเท่าไร  
               ก็เท่ากับว่าทำให้เวลาแห่งความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน
                         ของอีกคนยืดเยื้อออกไปเช่นกัน 

          ...ทรมานกับการรอคอย...รอคอยคำว่ารักจากคนอันเป็นที่รัก  
                    ทั้งที่ไม่อาจรู้ว่าเวลานั้นจะยาวนานแค่ไหน ...
...เจ็บปวดเพียงใด - - เมื่อคิดว่าที่เขาไม่เคยเอ่ยปากบอกรักเราแม้เพียงสักคำ
        ก็เป็นเพราะเขาไม่ได้รักเราสักนิด.....และเจ็บปวดสักแค่ไหน
ถ้ารู้ว่าตลอดเวลาแห่งความทรมานที่อดทนรอคอยมานั้นจะลงเอยด้วยการจากลา
               ...แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมา....ฉันรอคอยไปเพื่ออะไร...