:: The endless story ::

นางสาวใบไม้

๑.
.......วิ้วววววววว..........
สายลมเย็นกระโชกเพียงวูบเดียว  
หากแรงพอที่จะปลิดใบไม้สีส้มแดงสองสามใบ...ปลิวคว้าง...
ก่อนจะค่อยๆ...ทิ้งตัวลงสู่สายน้ำเบื้องล่าง  
คนตัวเล็กที่นั่งห้อยเท้าลงจากสะพานไม้เก่าๆเบือนหน้ากลับมามองคนข้างๆตัว
ดูเหมือนเขากำลังใส่ใจกับ  "เรือใบไม้"  ที่กำลังล่องลอยในสายธาร
คนตัวเล็กมองตามสายตาคู่นั้น  พลางเอ่ยเบาๆ
"ถ้าเค้ากลับมาล่ะ?...ตัวเองจะทำไง"  เงียบ...ไม่มีคำตอบ
"จะเหมือนเดิมรึเปล่า?"...ท่ามกลางสายลมวูบไหว และเสียงน้ำไหลริน ถูกแทรกด้วยเสียงลมหายใจทอดถอน 
"อืม..เค้าไม่กลับมาแล้วล่ะ"  ชายหนุ่มเอ่ยเป็นครั้งแรก  ก่อนจะเว้นวรรค...ยาวนาน....
".....................ยังไงก็ไม่กลับมาแล้ว"
สายลมพัดผ่านอีกวูบหนึ่ง...เย็นเฉียบ.....
คนตัวเล็กห่อไหล่พลางกระชับผ้าคลุมผืนบางเข้าแนบตัว
"ก็สมมุติไง....แค่สมมุติ" สายตาคาดคั้นเหลียวกลับมาอีกครั้งด้วยทีท่ากระตือรือร้น 
ทว่าอีกฝ่ายไม่ได้ใส่ใจกลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเดิม
"ไม่ต้องสมมุติ...ยังไงเค้าก็ไปแล้ว"
"ก็..........ถ้าล่ะ....ถ้าก็ได้...ถ้าเค้ากลับมา" คนตัวเล็กยังคงดึงดัน
"เอ๊ะ....ก็บอกแล้วไง...ไม่มีสมมุติ..ไม่มีถ้า...อะไรทั้งนั้น" ชายหนุ่มเสียงเข้มขึ้น  
ดวงตาปรากฎแววบางอย่างทว่าเพียงแวบเดียวก็เลือนหาย
"นะ....บอกหน่อย...ถ้าเค้ากลับมาตัวเองจะทำไง"
"พูดไม่รู้เรื่องเหรอ..ไม่มีทางหรอก...ไม่มีทาง"  น้ำเสียงดุ  หากท้ายประโยคราวกับรำพึงกับตัวเอง
เพราะรู้และเข้าใจในเหตุผล   ...เมื่อเขาเจอคนที่ดีกว่าเรา...เขาเลือกที่จะไปก็ถูกแล้ว...
"ถ้าเค้ากลับมานายจะทำไง..ถามจริง"  คนตัวเล็ก...เอื้อมมือไปกระตุกปลายแขนเสื้อชายหนุ่มเบาๆ
".................... "  ไม่มีคำตอบ  ชายหนุ่มยังคงทอดสายตาไปยังสายน้ำ
"ทำไงล่ะ  ทำไง"  มือเล็กกระตุกยิกๆ
"อืม............."
".........ไม่รู้สิ...."
  คนตัวเล็กวาบในอก   เท่านี้เองเหรอ....แค่ไม่รู้สิ..เองหรอกเหรอ  แค่คิดเพียงเท่านี้น้ำตาก็พาลจะไหลซะแล้ว
....จะอย่างไรคนคนหนึ่งก็คงไม่สามารถแทนที่ใครอีกคนได้อยู่ดี ...จะทำให้ดีแค่ไหนก็คงเท่านั้นสินะ..
มือเล็กๆค่อยละจากแขนเสื้อคนตัวโตคนแล้วปล่อยลงข้างๆตัว				

ความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง

"เงียบไม"  ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้น
...ไม่มีเสียงตอบจากคนที่เคยส่งเสียงแจ้วๆ
เขาจึงเหลียวมามองคนตัวเล็กเต็มตาเป็นครั้งแรก
"อ้าว...ร้องไห้ทำไม"
"................"  คนตัวเล็กก้มหน้างุด
"แล้วกันสิ...คนเรา"
"................"  ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา  เจ้าตัวเพียงแต่ส่ายหัวไปมา
"แล้วจะถามให้ได้อะไร...ไม่ตอบก็หาว่าไม่สนใจ"
"  ....ฮึ......"  คนตัวเล็กสะบัดหน้าหนี  
"ก็ตอบแล้วไง...ไม่มีไรหรอกน่า..เค้าไม่กลับมาแล้วล่ะ"  
น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนลงราวจะปลอบประโลม
"ฮื้อ.......ป่าวร้องนิหน่า"  เสียงขึ้นจมูก
"เฮ้อ.....เด็กดื้อเอ๊ย....."
  แล้วมือใหญ่ๆ  ก็วางแหมะลงบนไหล่ของสาวน้อยที่นั่งจมูกแดงอยู่ข้างๆพลางโอบแล้วโยกเบาๆ
......ในความเงียบระหว่างคนสองคน....อยากจะให้เวลาหยุดลง...เพียงเท่านี้
แวบหนึ่งของความคิด...รินอดคิดไม่ได้ว่า...ถ้าเป็นอย่างนี้ตลอดไปก็ดีสินะ..อยู่เคียงข้างกัน...ตลอดไป
ต่างคนต่างเงียบ  หัวใจของสาวน้อยหยุดอยู่ใกล้ๆแค่คนข้างกาย 
ในขณะที่หัวใจของอีกคนโบยบินไปไกลแสนไกล   
สายตาเหม่อมองทอดยาวไปอย่างไม่มีจุดหมาย
.....ถ้าเค้ากลับมาล่ะ.....คำถามจากคนตัวเล็กยังคงค้างอยู่ในหัวใจ
เขาจะตอบเจ้าตัวเล็กได้อย่างไร...ในเมื่อเขาเองก็ไม่เคยแน่ใจ...ถ้ามีวันนั้น
แม้ครั้งหนึ่งเขาเคยย้ำกับตัวเองว่า....อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ขอให้ผ่านไป
แต่ทำไม...เมื่อมีอะไรมาสะกิดเขาถึงปวดแปลบหัวใจได้ทุกครั้ง
     มือเล็กๆเย็นๆแตะมือที่โอบไหล่....นั่นแหละคนตัวโตถึงเอี้ยวตัวกลับไปมอง
"นาย...เราเจ็บ...."  เสียงนั้นอุทธรณ์อ่อยๆ
"อ้าว...เป็นไร"  ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามด้วยความแปลกใจ
"เนี่ย......"
เขาก้มลงมองตามที่เจ้าตัวเล็กบุ้ยใบ้....ไปที่มือเขาบนไหล่เจ้าตัว...
เขาคงลืมตัวบีบไว้จนแน่น....
"อ้าวเหรอ......ขอโทษ..ลืมตัวน่ะ"  เขาขอโทษพร้อมทั้งลูบเบาๆ
        คนตัวเล็กแกะมือเขาดึงลงมาวางกลางตัก  แล้วกุมไว้ทั้งสองมือ
เขามองตามด้วยแววตาอ่อนโยน   คำถามมากมายผุดพรายขึ้นในหัวใจ
แต่เขาเลือกที่จะเงียบ....
"ทรี...เราดีใจนะที่วันนี้มีนายอยู่ข้างๆเรา"  น้ำเสียงคนตัวเล็กไม่แจ่มใสเหมือนเคย
"อืม.....เรารู้"  เสียงชายหนุ่มเอ่ยเบาๆ  
คนตัวเล็กก้มหน้านิ่งแล้วจึงปล่อยมือ....
.....หยดน้ำอุ่นๆสองสามหยดตกลงบนหลังมือชายหนุ่ม


"  เดินผ่าน...กาลเวลาไม่รู้ว่านานสักเท่าไร   
ไม่รู้ชีวิตของเราอยู่....ตรงไหน  
เดียวดาย...มีชีวิตไปวันๆ   
บังเกิด.....คนๆหนึ่งที่เดินเข้ามากลางหัวใจ
แต่งเติมเรื่องราวส่วนหนึ่งที่ขาด...หาย   
 เปลี่ยนไป....ไม่เหมือนเดิม
เกิดเป็นความผูกพัน...นั้นเกินเอื้อนเอ่ย...
ร้อยเป็นเพลงที่พร่ำบอกต่อจากนี้
ที่รัก...หนึ่งเดียวจริงแท้ในใจของฉันคือเธอเท่านั้น
ความรักที่พลันกลับกลาย..ที่ได้เปลี่ยนฉัน
ให้ฉันมีวันที่ดี...ที่ได้พบเธอ....
สุดท้ายเป็นเธอที่หนึ่งเพียงพอ"

:: Love  story by  peacemaker ::