** ทัศยุราชันย์ ( เคลื่อนขบวนทัพ.) **

แก้วประเสริฐ

                                     บทที่ ๑๓
                                เคลื่อนขบวนทัพ
     ครั้นวันเพ็ญ ๑๕ ค่ำจะมาถึงอึกสองสามวัน การเฉลิมฉลอง
องค์จอมมหาเทพแห่งขุนเขาไกรลาสสรวงสวรรค์  
 ที่จะเริ่มเฉลิมฉลองงานอย่างมโหฬารยิ่งนั้น 
    ท่านท้าวนิลกาฬ   ก็เรียกประชุมเหล่าขุนนางทั้งฝ่ายทหารและพลเรือนเพื่อ
ตระเตรียมกำลังความเรียบร้อยพร้อมสำหรับศึกในครั้งนี้ 
 ซึ่งโหราจารย์ท่านอสูรสะหะเนตรโหรประจำพระองค์ ก็ทูลทวายรายงานว่า
     “อันก่อนวันเพ็ญดิถี ๑๕ ค่ำ ในสองสามเพลานี้ก็จะเป็นวันมหาฤกษ์มงคลยิ่ง
เหมาะแก่การทำพิธีมงคลทั้งปวง ด้วยเป็นฤกษ์ยามที่ปลอดโปร่งยิ่งนัก
เหมาะสำหรับการประกอบพิธีทั้งหลายตลอด ๑๕ วันต่อจากนี้ไป   
เพราะอุดมเต็มไปด้วยฤกษ์ยามต่างๆ  สมควรเริ่มเสด็จยาตราพยุหะพหลพลไกร 
ใช้ในการศึกสงครามหรือแม้นพระองค์นั้น
จะกระทำการสิ่งใดก็ปราศจากอุปสรรคใดๆทั้งปวง พระเจ้าค่ะ”
    เมื่อท้าวเธอได้รับฟังท่านอสูรสะหะเนตรโหราจารย์กล่าว 
ก็ให้สุดแสนจะปิติยินดี  จึงรีบมีพระบัญชาให้เหล่าขุนทัพนายกองทั้งหลาย
จัดเตรียมเพื่อการศึกครั้งนี้ว่า    อีกสองเพลานับจากวันนี้ไปก็จะทำการเคลื่อนพล
ไปยังเมืองนาครินทนาครต่อไป
และพระองค์ก็ให้จัดทำพระราชสาสน์ไปยังเมืองน้อยใหญ่ทั้งปวง
เพื่อทราบถึงหมายกำหนดการเพื่อเตรียมพร้อมเพื่อเข้าร่วมเพื่อการศึกครั้งนี้
ในวันดังกล่าวถึงมหานครนาครินทนาครก่อนหนึ่งวันด้วย
      เพื่อจะได้ร่วมปรึกษาการศึกสงครามอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะเข้าโจมตีพระนคร
 แล้วพระองค์ก็หันไปถามขุนทหารถึงความพร้อมตลอดจนปัญหาต่างๆ
เพื่อแน่ในพระราชหฤทัยแล้วพระองค์ตรัสว่า
      “ นี่แน่ะ..ท่านสหัสสะขันธ์  รี้พลที่เราให้เตรียมไว้หนึ่งแสนนั้น
ได้รับการฝึกฝนจนเชี่ยวชาญครบถ้วนไปเป็นประการใดหรือไม่”
      “ข้าพระพุทธเจ้า...ได้ตระเตรียมไพร่พลไว้พร้อมเพรียงกันแล้ว  พระเจ้าค่ะ”  
ขุนทหารตอบ
       “อ้อๆๆ...แล้วท่านนิลพาหุเล่าเป็นประการฉันท์ได้รึ
”  ทรงหันมาทางขุนทหารรองแม่ทัพ
       “ข้าพระพุทธเจ้า  ได้ตระเตรียมกำลังพลห้าหมื่นนาย
พร้อมฝึกปรือจนเชี่ยวชาญแล้ว พระเจ้าค่ะ”
นิลพาหุกล่าวถวายรายงาน
        “ส่วนท่านวิรุเดชะ  คงเตรียมการไว้พร้อมแล้วรึ”  
        “เรียบร้อยตามพระประสงค์ทุกประการ พะย่ะค่ะ ” 
 อสูรวิรุเดชะถวายตอบ
        “เอาล่ะ เราจะมอบให้ท่านสหัสสะขันธ์เป็นแม่ทัพใหญ่
 ส่วนขุนทหารเอกนายทัพนายกองของท่านนั้นให้จัดกำลังพล
เป็นปีกทั้งด้านซ้ายขวาเพื่อเข้าโอบล้อมไว้  
    ส่วนท่านนิลพาหุให้เป็นแม่ทัพหน้า
ในการศึกครั้งนี้จัดส่งหน่วยลาดตระเวนเพื่อหลอกล่อข้าศึก 
ตลอดจนตรวจสอบแนวทางภูมิประเทศแล้วค้นหารายงานข่าวนี้ด้วย 
   อีกทั้งยังเป็นทัพหน้าเข้าต่อกรกับข้าศึกเปิดแนวทางเพื่อแม่ทัพใหญ่จะได้
เข้าโอบล้อมกระหนาบข้าศึกทั้งด้านซ้ายและด้านขวา
       ทางท่านอสูรวิรุเดชะให้เป็นแม่ทัพหลังควบคุมดูแลทหารและเสบียงอาวุธ
ยุทโธปกรณ์   แล้วคอยจัดหน่วยส่งเสริมคุมแนวด้านหลังทัพไว้ 
ตลอดจนหาทางหนีทีไล่หากเกิดพลาดพลั้งขึ้นมาได้ เพื่อความไม่ประมาท
       ส่วนเราจะคุมทัพหลวงคอยบดขยี้เสริมหน่วยเหล่าแม่ทัพทั้งปวง 
 ท่านมีความคิดเห็นอ่านประการใดหรือไม่”   
จอมอสูรสั่งแก่แม่ทัพนายกองทั้งปวง
       “การที่พระองค์จะมอบหมายให้เจ้านครต่างๆนั้น
เข้าแยกตีเมืองตามทิศต่างโดยมิได้รวบรวมกำลังพลกับเรา 
 ก็จะไกลพระเนตรพระกรรณพระองค์ยากต่อการติดตาม
ควบคุมดูและนะพระพุทธเจ้าข้า”   อสูรสหัสสะขันธ์ทูลกล่าว
        ฮาๆๆๆ...การนี้เราก็คิดดั่งท่านอยู่เหมือนกันท่านสหัสสะขันธ์
 เพียงแต่ว่าเรามีความคิดเห็นว่า หากนครใดสามารถตีเมืองแตกด้านใด
เราก็จะนำทัพหลวงเข้าทางนั้นแล้วเข้าเปิดประตูเมืองรับพวกท่าน
ส่วนปัญหาเกี่ยวกับคนของเราเข้าร่วมกับจ้าวนครต่างๆนั้น 
เพราะเราได้จัดส่งทหารของเราเข้าร่วมรบกับพันธมิตรไว้ด้วยแล้ว 
คอยควบคุมดูแลจ้าวนครนั้นอยู่   หากทราบผลดีร้ายประการใด
 ม้าเร็วก็จะรีบส่งข่าวแจ้งให้เราทราบ  เพื่อแก้ไขปัญหานั้นๆนะท่าน
 อีกประการหนึ่งกำลังของนครเหล่านี้ก็จะลดทอนอ่อนกำลังลงหากเข้า
เมืองได้แล้วง่ายต่อการควบคุมบัญชา ยิ่งได้น้ำอมฤตศักดิ์สิทธิ์มาแล้ว
ก็ยากนักที่จะมีข้อต่อรองกับเรา  เปรียบเสมือนลูกไก่อยู่ในกำมือของเรา
 ตามแต่แล้วจะแบ่งปันให้หรือคิดที่จะขัดขืนต่อเรา”  
 ท้าวอสูรทรงแหงนพระพักตร์ทรงพระสรวลลั่น เสียงดังสนั่นไปทั่ว
ด้วยพระองค์ทรงเกิดความมั่นใจในความคิดอ่านพระองค์เอง
        “ในเมื่อเป็นพระประสงค์ของพระองค์เช่นนี้ 
 ข้าพระพุทธเจ้าก็ไม่เห็นไปกว่านี้อีกเพียงแต่กริ่งเกรงว่า
เมื่อทางฝ่ายใดที่เข้ายังพระนครแล้วได้น้ำอมฤตมาแล้วก็จะยึดถือ
ไว้ในพระราชอำนาจเท่านั้น ยากต่อการควบคุม พระเจ้าข้า”
       “ท่านมิต้องหวั่นเกรงหรอก เราก็คิดเช่นนี้แล้วเหมือนกัน
 เพียงแต่เราใฝ่แต่ในองค์หญิงดาริกาและน้ำอมฤตเท่านั้น
มิได้สนใจสิ่งใด  นอกนั้นข้าก็จะทำลายให้พินาศสิ้น 
 ตลอดบ่อน้ำอมฤตจะได้ไม่มีน้ำอมฤตนี้เพื่อผู้อื่นใดได้อีก  
ดูซิว่าเหล่าเทวาบนสรวงสวรรค์จะมีร่างกายอมตะอีกต่อไปหรือไม่
และจะไม่มีผู้ใดในนครนี้อีกต่อไป” ท้าวเธอตรัสด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง
        ครั้นเจ้าเมืองแห่งเหล่านครต่างๆเมื่อได้รับพระราชสาสน์จากกาฬคีรีนคร
ที่ส่งมาถึงกำหนดวันนัดหมาย   ต่างก็ตระเตรียมรี้พลความเพียบพร้อมต่างๆ
คอยกำหนดวันที่จะมาถึงโดยพร้อมเพรียงกัน
         เมื่อวันที่นัดหมายมาถึง  ท่านท้าวนิลกาฬก็ทำพิธีกรรมบวงสรวงต่างๆ
เพื่อใช้ในการเดินทัพโดยนำเหล่านักโทษออกมาตัดศีรษะเส้นธงชัยประจำทัพ
แล้วนำพหลพลพยุหะเหล่าอสูรทั้งหลาย โดยเสด็จพระราชรถที่เทียมด้วย
ม้าเทพยาดาเก้าตัวเคลื่อนไพร่พล กังวานไปด้วยปี่กลองชำนะมโหระทึกสนั่น
ลั่นไปทั่ว ทรงนำเสด็จเหาะผ่านล่องลอยไปในอากาศ จนเป็นที่แตกตื่นของ
ทวยเทพยาดาทั่วไป  ผ่านขุนเขาคีรีน้อยใหญ่ ฝูงสัตว์เล็กน้อยใหญ่แตกตื่น
ชุลมุนไปทั่ว   ด้วยอำนาจฤทธาของเหล่าพหลพลไกรในพระองค์ท่านท้าว
       มหาสมุทรสีทันดีซึ่งแม้แต่นกธรรมดาก็ไม่สามารถบินผ่านข้ามได้ 
แม้แต่ขนนกก็มิอาจจะจมลงสู่ใต้มหาสมุทรนี้ เต็มไปด้วยสัตว์ร้ายนานาประการ
แต่ในการนี้พระองค์ท้าวนิลกาฬกลับนำทัพเป็นจำนวนมากมายมหาศาล
ลอยละลิ่วข้ามพ้นสีทันดรมหาสมุทร   ล่วงไปทางทิศเหนือเข้าสู่ดินแดนมนุษย์
รอยต่อของสุวรรณภูมิพิภพอันเป็นการต่อเชื่อมระหว่างมนุษย์กับสรวงสวรรค์
      ซึ่งมีเทือกเขาเรียงรายล้อมรอบดุจประหนึ่งพญานาคทอดวางขวางกั้นไว้
ทอดลำตัวยาวไปจรดยังมหาสมุทรที่ต่อเชื่อมระหว่างมหาสมุทรต่อมหาสมุทรกัน
จนถึงยอดเทือกเขาตะนาวะศรีบรรพตมหาคีรี  พระองค์จึงตรัสสั่งให้หยุดทัพ
เหาะลงมาเพื่อพำนักยังยอดขุนเขานั้น เพราะพระองค์ทรงเห็นว่าเป็นทำเลชัยภูมิ
ที่เหมาะแก่การหยุดพักจัดวางกำลังพล   จึงตรัสใช้ให้เหล่าขุนทหารเข้าไป
ตรวจสอบเพื่อใช้ในการวางค่ายคูประตูกล เพราะทำเลบนยอดมหาคีรีนี้
สามารถมองลงข้างล่างก็จะเห็นอาณาเขตของนครนาครินทนาคร พร้อม
ด้วยพระราชอาณาเขตที่ตั้ง  ของมหาปราสาทราชมนเทียรต่างๆกระจ่าง อีกทั้งภาพ
ภายในเหล่าอาณาประชาราษฎร์ที่อาศัยทั้งในและนอกบริเวณนั้นๆ
        ครั้นพระองค์ตรัสสั่งขุนทหารที่เฝ้าดูแลรักษาพระองค์ว่า
   “นี่แน่ะ..ท่าน จันทะเสน จัดทหารลงไปตรวจสอบบริเวณนี้
ด้วยว่าดีร้ายประการใด แล้วรายงานต่อเราด้วย”
   “พะย่ะค่ะ”  จันทะเสนอสูร น้อมรับพระบัญชา 
  แล้วจึงนำเหล่าทหารจำนวนร้อยนายเหาะลงไปยังยอดมหาคีรี   
ครั้นยังไม่ทันถึงพื้นดิน พลันก็เกิดเป็นเปลวไฟพวยพุ่งเข้าลุกลาม
ใส่ยังทหารเหล่านั้นทันที  ทหารเหล่านั้นก็ส่งเสียงเอะอะโวยวาย 
ต่างหลบหลีกเป็นพัลวัน  ฉับพลันก็มีเหล่าปักษีตัวใหญ่เป็นจำนวนมาก
 ต่างกรีดเสียงร้องโหยหวนพุ่งออกมาจากถ้ำที่อยู่ใต้ภูเขาตะนาวะศรี
เข้าโจมตีเหล่าทหารจนส่งเสียงร้องแตกกระจายไปทั่ว
     ส่วนทหารอสูรพวกหลบหลีกเพลิงไฟขึ้นมาได้ยังมิทันตั้งตัว
 ก็ยังถูกปักษีใหญ่จิกตีอีก  ต่างก็ใช้อาวุธเข้าต่อสู้ทันทีเป็นพัลวัน
 บ้างก็ถูกตีปีกหักล่วงหล่นไป บ้างก็เข้าจิกตีทหารจนถึงล้มตายไปก็มี 
เหล่าปักษีนี้จะหาได้เกรงกลัวในอำนาจอสูรก็หาไม่ ที่ตายก็ตายไปส่วนที่
ยังเหลืออยู่ต่างก็เข้าจิกโจมตีต่อมิสิ้นสุดซ้ำยังพุ่งเข้าไปหากองทัพอสูร
ที่กำลังเหาะคอยอยู่จนอลหม่านไปทั่วทั้งกองทัพ  จนทหารอสูรล้มตายไป
เป็นจำนวนมากเนื่องจากปากของปักษีนี้มีพิษอย่างร้ายแรง หากจิกตีถึงเลือด
พิษก็จะซึมผ่านเข้าสู่ร่างกายและตายในทันที เมื่อตกลงมายังพื้นดินก็จะถูก
เพลิงกรดเผาผลาญมอดไหม้เป็นจุล แต่ประกายไฟนี้หาได้เป็นอันตรายแก่
เหล่าปักษีเหล่านี้ก็หาไม่ บ้างหลบหนีอาวุธหลบเข้าสู่กองไฟหลีกหนีแล้ว
กลับออกมาเข้าโจมตีอีก
        ฝ่ายนิลพาหุอสูรเห็นรี้พลเสียชีวิตล้มตายเช่นนี้ ก็บังเกิดความโกรธยิ่งนัก
จนตาแดงทั้งสองข้าง  ตวาดด้วยเสียงอันดัง  รีบเหาะลงมาพร้อมล้วงเอาตาข่าย
ออกมาร่ายมนต์ขว้างไปยังหมู่เหล่าปักษี  ฉับพลัน ตาข่ายก็กลับขยายใหญ่เป็น
หลายๆต่อหลายวงลุกโชติช่วงเป็นเปลวไฟเข้าล้อมรอบคลุมเหล่าปักษีจน
มอดไหม้ตกตายไปเป็นจำนวนมากภายในตาข่ายเกือบหมดสิ้น บินหลบหนี
กลับเข้าสู่โพรงถ้ำใต้ภูเขาทันที
         สักครู่ใหญ่เหล่าปักษีก็ออกมาอีกต่างพุ่งเข้าจู่โจมทหารอสูรทั้งหลายแต่
มีตัวหนึ่งใหญ่โตมโหฬารบินนำเหล่าปักษีทั้งหลายเข้ามาโดยมิเกรงกลัวตาข่าย
ฝ่ายนิลพาหุอสูรเห็นเช่นนั้นก็ทะยานเข้าต่อสู้กับหัวหน้าปักษีใหญ่นี้ทันที
ต่างเข้ารบต่อสู้กันเป็นพัลวัน  ฝ่ายทางอสูรนิลพาหุใช้กระบองเพชรเข้าหวด
กระหน่ำฝ่ายปักษีก็มิเกรงกลัวใช้ปีกกระพือใส่ตบเข้ายังร่างของอสูรพร้อม
ปากก็จิก พร้อมเล็บอันแหลมคมประกายสีดำเข้าขย้ำเป็นพัลวัน พิษร้ายมิ
สามารถทำอันตรายแก่นิลพาหุอสูรหาได้ไม่ เพียงรอยบาดแผลเต็มไปทั่ว
  ครั้นการต่อสู้ประชิดกัน นิลพาหุอสูรได้ทีชักมีดเล็กสีดำเข้าแทงอก
พญานกด้วยอำนาจของมีดเล็กดำพอเข้าสู่กายพญานกก็พลันขยายใหญ่
บั่นทอนร่างของพญานกฉีกขาดกระจายเลือดสาดไหลนองไปทั่ว 
เมื่อพญานกถึงกาลอวสานแล้ว เหล่าปักษีทั้งหลายก็รีบหนีจะกลับทันที
     ท่านจันทะเสนที่ยืนช่วยเหลืออยู่ก็อ้าปากพ่นเป็นเปลวเพลิงเขียวมรกต
เข้าทำลายปักษีทันที จนตกตายมอดไหม้เป็นจุลไปเสียสิ้น  แล้วเข้าพยุงอสูร
นิลพาหุนำกลับมารักษารอยแผลต่างๆทันที  
     ทางด้านสหัสสะขันธ์ เห็นเปลวไฟยังพวยพุ่งมิได้ขาดหายไป  ก็หยิบเอา
น้ำเต้าขึ้นพนมมือร่ายเวทย์มนต์ขว้างออกไป พลันน้ำเต้าก็ขยายตัวใหญ่
แล้วพวยพุ่งน้ำเข้าดับเพลิงเหล่านั้นจดมอดสนิทเสียสิ้น  
   เหล่าทหารทั้งหลายก็ช่วยกันพยุงพวกที่ได้รับบาดเจ็บเข้าไปทำการรักษาตัว
ส่วนที่เหลือก็ต่างเข้าตรวจสอบสถานที่ ซึ่งเป็นบริเวณราบกว้างใหญ่แล้วรายงานต่อไป....				

ภาพประกอบทั้งหมดนี้เป็นของท่าน เจ้าหญิงเฌอมาลย์ขอรับท่าน

                               แก้วประเสริฐ.