ยิ่งใกล้ยิ่งกลัว กลัวความชิดใกล้
กลัวความไว้วางใจ กลัวความห่วงใยที่เธอให้มา
ยิ่งใกล้ยิ่งหวั่นไหว หวั่นหัวใจหวั่นเสน่หา
หวั่นไหวในอุรา หวั่นสายตาที่เธอมอง
หากใกล้กันกว่านี้ (หาก) ลืมชั่วดีชีวีคงเศร้าหมอง
หากปล่อยตามครรลอง ...เรา...คงต้องทำบาปกรรม
...ไม่อยากใกล้กันมากกว่านี้ ...
ไม่อยากย่ำยีหัวใจใครๆ
ไม่อยากเห็นหัวใจเธอ หัวใจฉันร้องไห้
แต่...ฉัน(ก็) ไม่อยากสูญเสียเธอไป
แล้วนี่ฉันจะทำอย่างไร...ยิ่งใกล้...ยิ่งกลัว...
กุหลาบสีม่วง
1 เมษายน 2546 00:34 น. - comment id 120956
อืมมม.. นั่นสิ..ยิ่งใกล้..เหมือนยิ่งไกล ก็น่ากลัวพอกัน

1 เมษายน 2546 13:35 น. - comment id 121058
เพิ่งกลับไปถึงเดี๋ยวเดียวเข้าใกล้แล้วรึ เร็วยิ่งกว่ากามนิตหนุ่มซะอีก

1 เมษายน 2546 19:29 น. - comment id 121192
นี่อีกคนจ้ะพ่อฤกษ์ คนที่อยู่สุพรรณนั้นกลับไปแล้วจ้า คนนี้คือครูสอนเปตองของเราเองจ้า อิ้ๆๆ
