เรไร
อยู่มันไป อย่างนี้ ก็ดีถม
ถึงขื่นขม ตรมบ้าง อย่างคนเหงา
เรื่องร้าวราน ทวงถาม ตามเป็นเงา
ทนเปลี่ยวเปล่า ช่างมัน ฉันไม่แคร์
เพราะหัวใจ มันเกินกว่า คำว่าเจ็บ
จำต้องเก็บ ใจเอ๋ย เคยพ่ายแพ้
ใช่ต้องการ สักหน คนดูแล
หวังเพียงแค่ ทุกข์ลาลับ ดับรัญจวน
คราวลุ่มหลง หวนหา คำว่ารัก
จึงประจักษ์ หวังดมดอม กลิ่นหอมหวน
ยอมถวาย ใจกาย ไม่เรรวน
ดั่งเชิญชวน ความโศกา เป็นอาจิณ
เปิดประตู หัวใจ ไว้รอท่า
โปรดเถิดหนา ลวงใจ ใฝ่ถวิล
จงเหว่ว้า โศกา น้ำตาริน
ความหวังสิ้น อดสู อยู่ชั่วกาล
จะกินพริก ให้เผ็ด สะเด็ดยาด
ลืมรสชาติ โภชนา ภักษาหาร
จนปวดแสบ ปวดร้อน ทรมาน
เคี้ยวนานนาน ค่อยละเลียด ละเอี
1848
9
0
หน้าส่วนตัว
