23 ธันวาคม 2545 19:59 น.
				
												
				
								รุ้งสวรรค์
		
					
				
     โลกของใครบางคนอาจจะอยู่ระหว่าง...
ทะเลสีฟ้ากับท้องนภาสีคราม
      โลกของใครบางคนอาจจะอยู่ระหว่าง....
แนวป่าอันรกทึกกับสายฝนที่โปรยปราย
      โลกของใครบางคนอาจจะอยู่ระหว่าง....
หมู่ดาวอันระยิบระยับกับแสงจันทร์สีนวล
      แต่โลกของฉันอยู่ระหว่างโต๊ะสี่เหลี่ยมขนาด..
สี่คูณสามฟุต...พร้อมกับคอมพิวเตอร์ตัวหนึ่ง..
     มีกระดาษวางกองพะเนิน มีกล่องพลาสติกใส่ปากกา
ปีปฎิทินตั้งโต๊ะและนาฬิกาแขวน
และสิ่งที่มีค่าที่สุดคือ รูปเธอ..บนโต๊ะฉัน				
			 
			
				17 ธันวาคม 2545 20:14 น.
				
												
				
								รุ้งสวรรค์
		
					
				
     เหมือนมีสายหมอกปกคลุมหนา
ในช่วงเวลาของความคิดถึง
ในห้วงเวหาแห่งความคำนึง
ฝากหมู่ดาวที่ซึ่งกระพริบไหวไปบอกเธอ..
     จากตรงนั้นถึงตรงนี่ช่างแสนไกล
จนทำให้ใจต้องพร่ำเพ้อ
ว่าเมื่อไรเราสองจะได้เจอะเจอ
ความเป็นเธอและฉันที่มีฝันมานาน
     อยากให้ถึงวันนั้นสักที
เหมือนบท..บทกวี..จากฟากฟ้า..ที่ฉ่ำหวาน
ที่คอยเติมความรู้สึกของวันวาน
ให้ยังคงอยู่เสมอไป
     เพียงเพื่อการเรียนรู้ที่จะรัก
ก็คงต้องร้อยถักอักษรใจ
หวังเพียงเพื่อลดช่องว่างความห่างไกล
ที่ไม่อาจจะขวางได้สำหรับใจที่มั่นคง
     วันนี้หรือวันไหนไหน
ก็จะมีบทกวีจากใจคัดไปส่ง
เหมือนดั่งบทกวีนี้ที่บรรจง
ตั้งใจแต่งมาส่งให้เธอคนดี..				
			 
			
				16 ธันวาคม 2545 13:00 น.
				
												
				
								รุ้งสวรรค์
		
					
				
     เคยบอกว่าทุกอย่างรับรู้ด้วยใจ
แต่ไม่รู้ทำไมใจคิดแปรเปลี่ยน
เมื่อวันนี้หัวใจเหมือนจะวนเวียน
วกวนอยู่ในความเหงาความเดียวดาย
     ทำไมหนอหัวใจถึงเป็นเช่นนี้
เมื่อเธอคนดีก็ยังคงอยู่ไม่หาย
อาจเป็นเพราะความรู้สึกว่าเดียวดาย
จนกว่าจะถึงวันสุดท้ายที่ต้องรอ
     ที่หัวใจกำลังจะเปลี่ยนผัน
ไม่ใช่ตัวฉันที่คิดจะขอ
เพียงแต่หัวใจของฉันมีเพียงคำว่ารอ
อยู่อย่างนี้ต่อไปคงไม่ดี
     ต่อไปนี้เพื่อเธอคนดีจะอยู่
จะรับรู้ทุกอย่างด้วยใจที่มี
เหมือนอย่างที่บอกกับเธออยู่ทุกที
ว่าทุกวันนี้..ทุกสิ่งฉันรับรู้ด้วยหัวใจ
     จะไม่สับสนกับใจดวงนี้
จะขอมีเธอคนเดียวไม่มีใคร
ถึงแม้เคยบอกบางอย่างกับเธอไป
ขอให้เธอจดจำไว้..ฉันรักเธอ				
			 
			
				13 ธันวาคม 2545 08:00 น.
				
												
				
								รุ้งสวรรค์
		
					
				
       รับรู้ทั้งใจว่าเธอคือคนที่ใช่
แต่หากเธอไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร
ต่อแต่นี้และตลอดไป
เราจะเป็นเพื่อนกันเสมอ
      เป็นอย่างนี้ตั้งแต่วันไหนไม่มีใครรู้
แต่เท่าที่ดูก็วันนั้นที่ได้คุยกับเธอ
เพียงแต่วันนี้เรายังไม่ได้เจอ
ตัวจริงของกันและกัน
       มันช่วยไม่ได้หากเธอจะมองฉันเป็นเพียงเพื่อน
มันคงยากที่จะเอื้อนเอ่ยคำใดกับใจฉัน
คงยังไม่ถึงวันที่เราจะหลอมดวงใจร่วมรักกันไป
แต่ไม่ว่ายังฉันก็จะรอเพียงเธอผู้เดียว				
			 
			
				11 ธันวาคม 2545 20:21 น.
				
												
				
								รุ้งสวรรค์
		
					
				
.........
.........
.........
..........