มธุรสวจีกวีร้อยเรียงทิพย์ถ้อยอ่อยเหยื่อหวานเหลือหวานเอ่ยอ้างดาวราวเดือนเหมือนพยานในกลอนกานท์หว่านล้อมน้อมดวงใจฝากวลีที่ร้อยแทนสร้อยเสียงมาเลียบเคียงเพียงกลจนเผลอไผลหลงรับสร้อยร้อยแขนแม้นมาลัยด้วยหทัยหลงคมคารมกวียามเห็นเดือนเยือนฟ้าในหน้าหนาวยามเห็นดาวกะพริบแสงริบหรี่ยามนั้นใจโบยบินถวิลวจีหวนวลีที่เสนอเสมอมาเพื่อมอบตอบแทนจิตที่คิดถึงของคนซึ่งดวงจินต์ถวิลหาจึงตั้งใจทอถักอักษราเป็นมาลาทิพย์ถ้อยร้อยตอบเธอฝากวจีเรียงร้อยถ้อยทอถักดุจสร้อยรักคล้องตอบมอบเสนอคนเรียงร้อยสร้อยนี้ยินดีเจอขอเพียงเธอไยดีไม่มีตรมคำเรียงร้อยถ้อยถักรักที่มอบหากเธอชอบมอบเป็นเช่นผ้าห่มช่วยคลายหนาวคราวพ่ายสายฝน ลมหนาวเนื้อนมห่มคลายหายหนาวทรวง
ในคืนค่ำคล้ำหมองท้องฟ้าหม่นเมฆเทาเกลื่อนเหมือนคนใจหม่นไหม้แว่วเสียงครางหงิงหงิงหริ่งเรไรเหมือนเธอไป "รำพันกับจันทรา"เธอดายเดียวเปลี่ยวเหงาเฉาหดหู่ด้วยขาดชู้ทางใจอาลัยหาแต่เราขาดน้ำใจใครนำพาเพราะอัตตาที่สร้างไว้ต่างกันเรื่องบางอย่างต่างคนก็ต่างคิดตามเหตุผลของชีวิตที่ปิดกั้นหากยังมีช่องทางสร้างสัมพันธ์แต่ทางนั้นบ่อยครั้ง...พังทลายฉันเคยไปหาเธอ..เก้อสองครั้งเมื่อทบทวนความหลังยัง "ขวัญหาย"คราวนั้นเราแคล้วคลาดที่หาดทรายจักจั่นล้อให้อายเป็นรายวันอีกหนึ่งครั้งไปมองที่ "กองขยะ"คิดว่าจะพบเจอเธอที่นั่นแต่เห็นหนูกรูมาราวห้าพันต้องรีบหันหลังคืนเลิกยืนคอยเธอ *"อยากอยู่ในบันทึกความนึกคิดอยากอยู่ในลิขิตประดิษฐ์ถ้อยอยากอยู่ในจินตการวิมานลอย" *จึงเรียงร้อยบทกวีนี้...มอบเธอ(*.. ...* ประพันธ์โดย ปลากัด )
ติชิลา...มาเดี่ยวเปลี่ยวหนักหนาดาริกาคือกลุ่มดาวราวพันกลุ่มลมโชยพลิ้วหวิวอ่อนคลายร้อนรุมกระต่ายหนุ่มย่อมตะกายหมายพระจันทร์ติชิลา..มาเดี่ยวเปลี่ยวเสมอด้วยตัวเธอโดยธรรมชาติขาดคู่ขวัญยินกระต่ายต่ำต้อยร้อยรำพันหัวใจพลันสั่นไหวหลงใหลกานท์ติชิลา..มาเดี่ยวเป็นเสี้ยวแหว่งต้องมนต์แห่งคำกลอนที่อ่อนหวานยิ่งเห็นดาวคู่ดาว.. จันทร์ร้าวรานเมื่อคนกานท์ยังคู่ฝัน...จันทร์เศร้าจัง(ติชิลา แปลว่า พระจันทร์ดาริกา แปลว่า หมู่ดาว)
วันที่เรือขึ้นฝั่งเป็นครั้งแรกเธอยังเป็นเช่นแขกที่แปลกหน้าเราจึงเพียงยืนพบตาสบตาโดยมิได้โอภาปราศรัยกันหลังจากนั้นหนึ่งเดือนเยือนอีกครั้งเพื่อจะฟังเพลงรักจักจั่นท่ามลมล้อคลอคลื่นเธอยืนยัน"ไม่นับวัน" ลาจากอยากอยู่ยาวมาเยือนครั้งที่สามฉันตามต้อยเธอพาลอยเล่นลมเหินชมหาวไปทำความรู้จักทักทายดาว"ไม่รู้ร้อนรู้หนาว" ราวละเมอครั้งที่สี่ ที่เจอเสมอเท่าเพราะสองเราปักหลักชักเย่อฉันสัญญาจะไม่แสร้งกลั่นแกล้งเธอผลัดกันแพ้แลเสมอตอนเย่อกลอนเธอไปดูปะการังด้วยครั้งหนึ่งแล้วเราจึงขึ้นฝั่งนั่งพักผ่อนส่องนกสองสามกลุ่มที่ชุมพรมีฉันด้วยทุกตอนตะลอนไปเราจึงอยู่คู่กันในบันทึกพร้อมรู้สึกดีดี มีมอบให้เขียนเป็นตุเป็นตะจนสะใจนี่เพราะใครกำนัลแรงบันดาลมอบบทกลอนนี้แม้นแทนของขวัญซึ่งกำนัลเพื่อให้เก็บไว้อ่านในหนึ่งช่วงชีวิตพิสดารเคยฝันหวานลับลับมากับใคร( จาก ปิรันย่า แด่ ปลากัด )
จากตำบลหนใดไม่อาจรู้เคยกินอยู่อย่างไรไม่อาจเห็นนั่นมิใช่ประสงค์ลงประเด็นเริ่มตอนเป็นเพื่อนรักอักษราอาจจะเป็นบุญเอื้อเพื่อให้พบเพื่อจะจบจากไปในภายหน้าซึ่งอาจเหลือเรื่อรางความค้างคาที่คงค่าความหมายหลายประการถึงจะจบจากไปใจมิจบมิเลือนลบความสุขสนุกสนานความรู้สึกสุขสันต์เมื่อวันวานยังแผ่ซ่านเอิบอาบซาบหัวใจความรู้สึกอบอุ่นที่กรุ่นอบยังตระหลบอบอวลชวนอ่อนไหวจนรู้สึกเสียดายคล้ายอาลัยหากสลายหายไปในทันทีธรรมดาการพบจบที่ผ่านไปตามกาลวารวันพาผันหนีแต่ใจยังอยากชะลอขอแค่มีความรู้สึกดีดีนี้อีกวันแม้เป็นการรู้จักผ่านอักษรเอื้ออาทรห่วงใยในโลกฝันความรู้สึกไยดีที่ให้กันและรู้สึกผูกพัน...นั่นของจริง
หน้าส่วนตัว
1121
