ทำไมหนอผู้ชายใจร้ายนัก ยามหมดรักเรรวนก็ด่วนหนี เหลือเพียงความช้ำใจให้นารี ล้านวจีด่ำดื่มกลับลืมคำ ดั่งนิทานโบราณมีนารีเอ๋ย พระอภัยเอยหลอกนางยักษ์ปักถลำ เพียงไม่งามรูปชั่วตัวด่างดำ ไม่นึกนำเคยอยู่ร่วมคู่เคียง เคยครองคู่ร่วมใจที่ในถ้ำ คืนเดือนร่ำดาวระยิบกระซิบเสียง เคยโอบกอดประคององค์ลงนอนเคียง ชื่นสำเนียงเรไรร่ำฉ่ำฤดี ใยพิฆาตยักษีด้วยปี่แก้ว ซึ้งทรวงแล้วพระอภัยฤทัยพี่ หรือนางยักษ์ไม่งามเด่นเช่นนารี คุณความดีมีให้...ไฉนลืม
ดราเอ๋ยดราม่า เจ้าเข้ามาในชีวิตแต่ตอนไหนตั้งแต่เจ้าเข้ามาใจเปลี่ยนไป เหมือนหัวใจอ่อนแรงเข้าทุกที เมื่อเห็นภาพบาดตาแลบาดใจ เมื่อยินเสียงเขาไซร้ยิ่งอยากหนี ทั้งผัมสัม สายตา ถ้อยวจี อยากจะลี้ไกลให้ห่างคนใจดำ เขาเคยออดออเซาะเคล้าเคลียคลอ เฝ้าพะนอเสริมส่งรักให้หวานล้ำ ฝากสัญญาเอาไว้ให้จดจำ ฝากความหวังให้รำลึกวันดีดี แต่ทุกสิ่งก็สูญสิ้นดับสลาย คำกลับกลายเป็นคำลวง..น่าบัดสี เขานำเอารักใหม่มาย่ำยี เหยียบขยี้ให้หัวใจเริ่มโรยรา ตั้งแต่นั้นเจ้าเข้ามาในชีวิต คอยสะกิดให้ดวงใจโหยไห้หา เรื่องใดใดร้องไห้ง่ายดังดารา เจ้าน้ำตาแม้ไร้คนมาดูดี เจ้านี่นะยังพาเพื่อนมาด้วย พามาช่วยให้หัวใจฉันป่นปี้ "ความทรงจำ"ย้อนเวลาทุกนาที ในวันที่....รักและเลิก....ให้หวนคืน "ความคิดถึง" และ "ความเหงา" เข้าเคียงข้าง มาช่วยสร้างความทรงจำให้รื้อฟื้น เป็นอย่างนี้ทุกวันและทุกคืน ใจขมขื่นปวดแปลบปลาบเกือบเจียนตาย ไม่เอาแล้ว....เจ้าควรไปไกลจากฉัน อย่าแกล้งกันแบบนี้เลยสหาย แค่คนรัก...ลาไปไกล เจ็บมิคลาย เจ้าอย่าหมายให้ใจนี้สิ้นลมลง ฉันรู้อยู่ขณะรักควรตริตรอง ใช้สมองอย่าหล
ลืมแล้วหรือสัญญาเมื่อครั้งก่อน ที่ออดอ้อนคำหวานหว่านความฝัน จะขออยู่คู่เคียงนิจนิรันดร์ มิมีวันพรากไกลให้ร้าวราน เพียงผ่านไปมินานพานลืมคำ ปล่อยให้ช้ำร่ำไห้ไร้สงสาร สุดจะฝืนกลืนกล้ำทรมาน กับวันวานผลาญใจให้ระทม ต้องทนทุกข์อกตรมขนาดไหน ไยทิ้งไปให้ช้ำสุดขื่นขม คำสัญญาเก่าก่อนดั่งลอยลม ถูกพลิ้วปมพัดหายไกลลับตา ยามห่างไกลใจหวั่นสั่นสะท้าน ยอดดวงมานห่างหายให้ห่วงหา สุดระทมหมองไหม้ในอุรา โปรดรู้ว่าข้าคอยแสนน้อยใจ หากเมตตาปราณีและสงสาร อย่าปล่อยให้ทรมานนานได้ไหม คำสัญญาเก่าก่อนช่างลืมไป แม้ห่างไกลใจข้ายังเฝ้าคอย เจ้ารู้ไหมข้าคิดถึงจนร้าวลึก ยิ่งตกดึกยิ่งเศร้าจนเหงาหงอย สุดแสนว้างว้าเหว่ให้เลื่อนลอย คอย คอย คอยคนไกลได้กลับมา อธิฐานผ่านนภาราตรีนี้ ให้คนดีคืนกลับเรือนเคหา ขอ ลม ฝน บนฟ้าเดือนจันทรา โปรดเมตตาปราณีที่ข้าคอย ณ พื้นดินถิ่นนี้ที่หนาวแล้ว ขอดวงแก้วคืนกลับอย่าคิดถอย คืนกลับมาเถอะนะแม่ยอดกลอย กลับสู่รอยพื้นดินสูดกลิ่นไอ ลมพัดผ่านพื้นดินกลิ่นไอเก่า นั่งจับเจ่าเฝ้าคอยข้างคันไถ รอไออุ่นคนเคยที่ห่างไป กลับคืนสู่บ้านไร่ตามคำวอน ลมเหมันต์พัดมาพาหนาวสั่น ใจหวาดหวั่นกั้นกลัวหัวถึงหมอน อกสะท้อนทุกข์ทนจนร้าวรอน อยากขอพรเพื่อให้เจ้าคืนมาฯ จากเสาร์ที่เศร้าใจ เดือนมกรา ๕เดือนอ้าย
รอยแผลผ่าน รานทุกข์รน ทนทุกข์หนัก จากคนรัก หักอกเอา เศร้าหม่นหมอง ผ่านสิบสี่ กี่กุมภาฯ น้ำตานอง ยังกลัดหนอง อดฉลอง วาเลนไทน์ อยากจิบไวน์ ใต้แสงจันทร์ แสงดาวส่อง อยากลอยล่อง เรือสองคน จนฟ้าใส อยากจุมพิต ที่นวลปราง อย่างสุขใจ อยากพูดไป คำว่ารัก สักกุมภาฯ ใยชะตา ข้าจึงตรม บ่มดวงจิต ได้แต่สิทธิ์ คิดพร่ำไป ใฝ่จิตหา ชีวิตอับ อาภัพรัก ปักอุรา มีชะตา ได้แค่ซึ้ง เพียงครึ่งเดียว อยากเพียงเจอ เธอผู้ที่ มีอีกครึ่ง ใยเทพถึง ทะลึ่งขว้าง ห่างฟ้าเขียว ให้สองเรา เหงาจนแก่ แย่จริงเชียว เจอตอนเหี่ยว เซียวซีดหมด อดกุมภาฯ
โอ้ชีวิตที่ผ่านแสนเศร้านัก แม้มีรักก็ต้องพรากห่างไกลแสน พรากจากเธอที่ฉันรักดั่งดวงแดน แลหวงแหเธอยิ่งกว่าชีวีตน คนเขาว่าละครเน่ากว่าชีวิต คนเขาคิดละครเวอร์ชวนสับสน แต่ละครก็เลียนจากชีวิตคน ที่เล่นกลจนทำเราเสียน้ำตา ใครจะรู้ว่าฉันต้องพรากจากรัก ต้องอกหักเพราะปัจจัยอย่างที่ห้า ต้องยอมพ่ายสิ่งที่เรียกว่าเงินตรา ต้องจากลาเธอที่ฉันรักหมดใจ ช่วงเวลาสามปีที่พ้นผ่าน ฉันเฝ้าสานต่อความรักจนสดใส แต่วันนี้เธอต้องพรากจากกันไกล เธอรู้ไหมฉันทั้งเจ็บและทรมาน ทำให้เกิดเป็นรอยแผลแสนสาหัส มันถูกกัดกร่อนจนเกินจะผสาน เป็นแผลเป็นในดวงใจที่ร้าวราน เกินประมาณความเจ็บปวดที่ฉันมี ยิ่งเธอบอกไม่ต้องรอหรอกที่รัก ยิ่งช้ำหนักจนตัวฉันอยากจะหนี ไปให้ไกลที่ที่ผู้คนไม่มี ไปรักษาดวงฤดีก่อนกลับมา แต่อย่างไรชีวิตนี้ต้องเดินต่อ ไม่ย้อท้อแม้เจ็บปวดเกินรักษา ขอบคุณเธอกับทุกสิ่งที่ให้มา ขอบคุณฟ้าที่ให้เราได้รักกัน ขอให้เขารักเธอกว่าที่ฉันรัก ให้ทอถักดูแลเธออย่างสุขสันต์ เอาใจใส่ปกป้องเธอทุกคืนวัน ให้รักกันเนิ่นนานกว่าที่เคยมา ส่วนชีวิตของฉันต่อจากนี้ ขอแค่มีคนที่ดีเข้ามาหา คนจริงใจที่มาช่วยฉันเยียวยา ช่วยรักษาใจที่เจ็บให้หายพลัน เราต่างต้องเดินหน้าไปกับชีวิต อย่ายึดติดสิ่งที่ทำให้โศกศัลย์ ขออวยพรให้เธอสุขทุกคืนวัน ขอให้ฉันพ้นความเจ็บทุกวันคืน
เสียงพิณแผ่วแว่วผ่านกังวานล้ำ คลอหมอลำพร่ำมาอุราหวิว ว่าโอ้หนอคืนนี้ฤดีปลิว ใจลอยลิ่วล่องหนถึงคนดี ดอกอะไรไหนเรียมเทียมดอกรัก ขอสมัครร่วมตายอย่าหน่ายหนี อ้ายบ้านไกลใฝ่หายอดนารี ฝ่าราตรีถึงบ้านจงขานคำ พิณก็เร่งเปล่งคำลำต่อว่า แม่น้องหล่าเอวกลมเจ้าคมขำ อ้ายขี้เหล่เป๋ขาซ้ำหน้าดำ บ่เว้านำเลยหนออ้ายขอลา เสียงพิณผ่านหวานแว่วแผ่วๆลับ น้ำหมอกซับพรมดินถวิลหา พิณสายสองหมองหม่นปนน้ำตา คลอช้าๆครวญคร่ำลำโศกตรม โอ้ หนอกรรมค่ำคืนสะอื้นไห้ ถึงรักใคร่คงเพียงชู้มิคู่สม ช่างอาภัพอับชาติจึงชวดชม ลำฝากลมอ่อนๆค่อนราตรี ถึงเถียงนากลางทุ่งมุงหญ้าแพรก ดอกตะแบกร่วงคลุมมุมม่วงสี นั่งเหม่อมองข้างซุ้มกลุ้มฤดี ดีดอีกทีพิณพาทย์...ให้ขาดใจ (พฤศจิกายน ๒๕๒๘) Pin Tone; A sweet sound of Pin was slightly heard; Mor Lum was also excitedly humming. “Oh…tonight is so romantic, and my mind is now flown to meet her. What kind of flower on earth is equal to Dok Rak, the love flower; So I would like to be yours until my death, don’t be afraid. Though my home is far away, but my mind is trying to find and reach you tonight. Please reply. Rousing Pin tone and singing of Mor Lum were performed with scorning; You are so a beautiful girl with a slender contour. But, my face is ugly dark, and my legs are disabling. You have no a
หลายวันนี้จากพี่ไป เป็นไงบ้าง อยู่อ้างว้างหรือเอมอิ่ม ยิ้มสยาย ส่วนพี่อยู่เปล่าเปลี่ยวเพียงเดียวดาย ไม่ถึงตาย แค่อกหักรักคุกคาม รักของพี่ไม่ดีพอ พี่ขอโทษ พี่ไม่โกรธ เข้าใจและไม่ถาม เมื่อใจน้องแจงถ้วนกระบวนความ ว่าหวงห้ามความรักพี่ ไม่มีใจ ไม่รักพี่ พี่ตามใจไม่เคยว่า ยังตั้งหน้ารักมั่นไม่หวั่นไหว ประสาพี่ที่รักแล้วไม่แล้วไป นานเท่าไรไม่อ่อนเปลี้ย ไม่เสียดาย .. แค่อกหักรักเศร้า ไม่เท่าไหร่ ยังหายใจอยู่เฉยๆเหมือนเคยหาย เจ็บนิดๆไม่คิดว่าจะลาตาย ยังทนได้ทนดี พี่มันทน จะไปดีมีใหม่ก็ไปเถอะ ขอให้เจอะคนดีๆทุกที่หน หากไปแล้วมีแววว่า เข้าตาจน ก็จงด้นกลับมานี่ ให้พี่รัก
ยังไม่ลืมดวงแดแม้ไกลกัน
สายสัมพันธ์แสนซึ้งตรึงใจข้า
เคยรักกันแน่นเหนียวครั้งเกี้ยวพา
ที่ทักมาจากใจใช่หลอกลวง **
พี่แต่งกลอนบางครั้งยังนั่งเศร้า
เป็นเพราะเจ้าคนดีที่ชอบหวง
มีคนรักทีไรเจ็บในทรวง
ดูไม่ห่วงไม่รักไม่ทักทาย **
พี่ไม่ลืมคำกลอนเคยอ้อนรัก
เคยสมัครชื่นชมสมใจหมาย
มาเดี๋ยวนี้แก้วตามากลับกลาย
ทิ้งให้ชายเงียบเหงาเศร้าระทม **
เมื่อไม่พบคนดีพี่จึงรู้
ว่ายอดชู้หลบไปใจขื่นขม
ปล่อยให้พี่ร้าวรวดปวดระบม
แม้ตรอมตรมเพียงไหนไม่เคยลืม
คุณ Many_love กับคุณ din เขามาเขียนปลอบใจไว้ในบทที่แล้ว นักลอนลิเกเจ้าน้ำตาอย่างผม จึงดิ้นหนีไปเรื่อย ขอบคุณในน้ำใจนี้ ที่รินหยด รินราดรดดวงฤดีที่หมองไหม้ หากใจป่วย พลิกฟื้นคืนเมื่อใด จะชดใช้ร้อยคำกรองสนองคุณ แต่หนนี้ใจป่วยหนักด้วยรักปลิด เอาชีวิตแทบไม่รอดวอดวายวุ่น ไม่อาจรับความเมตตาเกื้อการุณ ขมใจขุ่นอยู่ยั้งอย่างยั่งยืน ยังดื่มกินความขมขื่นหมื่นแสนคำ ตอกและย้ำช้ำตรมที่ขมขื่น รินหลาม.. ความมืดดำให้ค่ำคืน กว่ากล้ำกลืนขืนข่มตรมน้ำตา กี่คำปลอบไม่อาจปลดให้หมดปวด ยังร้าวรวด รักรานประหารฆ่า พังพ่ายสิ้น ภินท์พังทั้งชีวา เกินเยียวยากว่ายับยั้งพังยับเยิน เปรียบฉันเป็นนกน้อยไม่ใหญ่นัก เคยมีรักหนุนจินต์ให้บินเหิร ก็บินเที่ยวบินทั่วมัวแต่เพลิน หยอกๆเอินท้องฟ้าชะล่าใจ เมื่ออกหักรักตระบัดเหมือนตัดปีก ไม่อาจหลีกบินหนีไปที่ไหน ตกลงพื้น ใจระรัวหวาดกลัวภัย ตาอาลัยยังมองฟ้าอย่างอาวรณ์ เศร้าเมื่อความรักวาย ไม่หายเศร้า เหงายิ่งเหงา ทบทวีไม่มีถอน ทำได้แต่แค่วุ่นเวียนเขียนคำกลอน ที่ยิ่งย้อนกระหน่ำย้ำ ตำใจตน
วันนี้ไม่พบเธอ แต่ใจก็ล้นเอ่อด้วยความปวดร้าว ภาพเธอยังชัดเจนในเรื่องราว ฉันจึงยังไม่อาจก้าวออกไป วันนี้ฉันพบเขา คนที่เธออยากเป็นเงาเอาใจใส่ คนที่ได้ความรักจากเธอไป คนที่ฉันไม่มีสิทธิ์ใดจะได้เป็น วันนี้ฉันพบตัวเอง ในฐานะคนอวดเก่งที่ยังซ่อนเร้น เก็บน้ำตาไว้ภายในความแกร่งกร้าที่ชาเย็น แต่ในความจริงก็แค่คนตายทั้งเป็นที่ไร้ความสำคัญ
ขอเวลาไม่นานหรอกที่รัก ขอให้ฉันพิงพักหน่อยได้ไหม ปรากฏการณ์ผ่านมาจะผ่านไป จะไม่เหลือสิ่งไหนให้รำคาญ อย่าวิตกกังวลสับสนเลย จะเป็นเพียงคนเคยที่เลยผ่าน หนึ่งชีวิตเรื่องราวไม่ยาวนาน แล้ววันวานจะจบแล้วลบเลือน ฉันเข้าใจห่วงใยความรู้สึก ในเบื้องลึกเธอฉันนั้นไม่เหมือน ความผูกพันข้องเกี่ยวยึดเหนี่ยวเตือน ขอบเขตเพื่อนขีดเส้นความเป็นมา เชื่อเถอะนะทุกคำที่พร่ำบอก ไม่ได้หลอกเรื่องราวตามกล่าวหา ทุกครั้งที่ประสานผ่านสายตา จะสัมผัสคุณค่าความจริงใจ รู้ว่าเป็นส่วนเกินที่เกะกะ เป็นภาระขุ่นเคืองเรื่องเหลวไหล อีกไม่นานสัญญาจะลาไกล ก่อนจะตัดเยื่อใย..ขอกอดลา
บอกไม่ได้หรอก ว่าเจ็บแค่ไหน รู้แต่เพียงหัวใจมันอ่อนล้า สิ่งที่บอกเธอได้คงเป็นน้ำตา ที่ไหลออกมาซะมากมาย ขอโทษนะที่ต้องเป็นอย่างนี้ ก็ไม่ได้อยากมีน้ำตาเป็นสาย บังคับใจแล้วแต่มันดื้อไม่หาย และฉันก็อายที่ร้องไห้ให้เธอเห็น เธอไม่ผิดหรอกกับการจากลา แต่ถ้าไม่ให้เจ็บคงทำได้ยากเย็น ขอโทษที่ทำให้เธอต้องมาเห็น ไม่ต้องกลัวพรุ่งนี้จะเป็นคนใหม่ที่ไม่มีน้ำตา และจะบอกลาให้เธออย่างดีใจ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
