ลมรำเพยเคยคุ้นละมุนจิตพาให้คิดหวนนึกระลึกถึงสนธยาใกล้ค่ำครุ่นคำนึงหวังวอนหนึ่งลมรักผ่านทักทายล่วงเลยกาลผ่านไปเข้าวัยแก่กลางกระแสเชี่ยวกรากความหลากหลายเรี่ยวแรงหดหมดหวังซังกะตายจำใจพ่ายร้างรักอยู่ดักดานละครแห่งชีวิตใกล้ปิดฉากเหลือเพียงซากทรงจำถ้อยคำหวานเวทีว่างร้างฝันอันตรธานรอปิดไฟรูดม่านตราบนานเนาลมยังร่ำรำเพยแผ่วเชยชิดพัดพาจิตบินโบกสู่โลกเหงาตะวันรอนอ่อนแรงสิ้นแสงเงาความรักเล่า โบยบินสู่ถิ่นใด
คิวทิ้งทวนชวนชิมเชิญลิ้มรสต้องยกซดดูดดมให้สมอยากเชฟมือโปรโชว์ผลงานหว่านไว้มากป้อนเต็มปากเต็มคำกระหน่ำปรุงแซ่บห้าดาวคาวหวานแถมจานด่วนมีครบถ้วนน่ากินกลิ่นหอมฟุ้งเสริฟเซตใหญ่ใหม่เก่ากระเป๋าตุงช้าเดี๋ยวยุ่งพลั้งพลาดตลาดวายใกล้รบทัพจับศึกย่อมคึกคักโปรเจคยักษ์ของโปรดคลอดโครตง่ายกองทัพเดินด้วยท้อง นั่นของตายแต่เงินจ่ายเซ่นท้อง นั้นของใคร?
พระท่านเทศก์...อะไร ก็ไม่เที่ยงจงพอเพียงพักพุงบ้างลุงจ๋าไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกลาสามปีกว่าที่สรรเสริฟ เปิบพิสดารทั้งบนบกใต้น้ำตามโอกาสต้องไม่พลาดของชัวร์ไร้ตัวหารสะด๊วบง่ายสบายบรื๋อสะดือบานทางเสือผ่าน ลึกลับ...งับไม่คายแม้นอำนาจอร่อยลิ้นไม่สิ้นซากแต่ฝืนลากดันดึงอย่าพึงหมายจะวาดเสือให้กลัวทั้งวัวควายเสือกลับไม่มีลาย...เพราะกลายพันธ์
เก่าผ่านไปใครกันที่ทันรู้ใหม่มาสู่ใครเล่าจักเฝ้าเห็นเก่าก็พรากใหม่ก็พลัดวิบัติเป็นโลกทุกข์เข็ญ...เกิดดับ...ชั่วกับป์กัลป์เพียงแค่ เห็น โลกาจึงปรากฎเพียงรู้รสกลิ่นเสียงและสีสรรพ์เพียงไฟลมดินน้ำสำแดงพลันเพียงมีจิต...คิดฝัน...เท่านั้นจริง
ร่วงลงต่ำจวนตกแล้วนกน้อยเรี่ยวแรงด้อยถอยถดหรือหมดฝันสิ่นพลังอหังการ์จะฝ่าฟันยามตะวันโรยราทิวาวายปีกสองข้างด่างช้ำเพราะกรำกร้านสุดเหิมหาญทะยานคว้าดาราฉายท่องคืนวันดั้นด้นทุรนทุรายแทบเจียนตายกลางกระแสความแปรปรวนเพราะหลงเพลินเหินไปไกลสุดกู่จนไม่รู้เท่าทันความผันผวนเสวยทุกข์สุขสันต์น่ารัญจวนแต่ก็ล้วนเกิด-ปรากฎแล้วหมดไปนานแสนนานผ่านภพมิจบสิ้นตาหูลิ้นยังคงเฝ้าหลงใหลเสพอารมณ์สมหมายทั้งกายใจล้าเพียงใดนกเจ้า ยังเฝ้าบิน