23 สิงหาคม 2547 20:53 น.
Darkness_Hero
ในที่สุดก็ได้กลับมา
ดินแดนแห่งภาษา Thai poem
ยังคงเห็นบทกลอนเรียงรายเต็ม
จึงค่อยๆเล่มในหัวคิดแต่งกลอน
หายไปงานงานยุ่งตาดไม่ถึง
เราจึงพึงพักแต่งกลอนดังครูสอน
แม้ในใจร่ำร้องและอาวรณ์
แต่พักก่อนยังไม่แต่ง...แล้วทำงาน
Bad Award งานแรกก็ผ่านพ้น
ทำงานจนไม่มีตังค์ช่างล้างผลาญ
ทำงานทำแต่งานอยู่เน้นนาน
และลนลานแม้สุดเสียววินาที
ผมไม่ผ่านเข้ารอบไม่แปลกใจ
งานส่งไปทุ่มเทไม่ถอยหนี
ปัญหาน้อยใหญ่ตามราวี
แต่สุดท้ายไม่ผ่านสักทีน่าช้ำใจ
ตามติดมาTact Award ต้องทำต่อ
ยังไม่พอมีงานอื่นไม่ต้องสงสัย
ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันใด
โอ้ยทำไมมีแต่งาน งานเยอะจัง
ขอพอพัก สมองบ้าง ให้เพลินจิต
ปล่อยชีวิตตามคลื่นลมดังในหนัง
แม้ตังน้อยไร้ข้าวปลาจะประทัง
แต่มีหวังในมาม่าทุกวันไป
จึงกลับมาเข้าเวป Thai Poem
เห็นกลอนเต็มดาษดื่น ไม่สงสัย
แห่งอย่างนี้ย้าก...ยาก บังคับใจ
จึงปล่อยไปตามอารมณ์ แต่งบ้างเอย
15 สิงหาคม 2547 20:21 น.
Darkness_Hero
มาดมั่นหมายสู้บู้ชีวิต
สวรรค์ลิขิตเจ็บกี่ครั้งไม่เคยสน
ทุกข์แค่ไหนเศร้าแค่ไหนกล้าเดินชน
แม้ลมฝนที่หนาวเหน็บยังผ่ามา
มาวันนี้ท้อแท้เกินก้าวต่อ
แต่คงพอรู้ตัวเองใช่ไหมหา?
คงรู้ว่ามันต้องมีสักเวลา
ที่จะกล้าสู้ต่อเพื่อตัวเอง
14 สิงหาคม 2547 16:17 น.
Darkness_Hero
เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา
เศร้า เศร้า เศร้า เศร้า เศร้า เศร้า
เรา เรา เรา เรา เรา
เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา
ด้วยความเหงามันเกาะกินใจ
มองหาใครไม่เจอสุดจะเศร้า
สุดท้ายอยู่คนเดียวกับตัวเรา
เหงา เหงา เหงา เพราะมีเราอยู่คนเดียว
เหงา ก่อเกิดในจิดใจ
เศร้าทำให้ใจห่อเหี่ยว
เรา ก็คงอยู่คนเดียว
ให้เราเหงาเศร้าซึมจนเซ็งตาย
12 สิงหาคม 2547 23:33 น.
Darkness_Hero
ไม่เคยคิดอยากเป็นของเล่น
ไม่เคยคิดอยากเป็นสิ่งไหน
ไม่เคยหวังให้จบอย่างเสียใจ
ไม่เคยได้สิ่งดีๆกลับคืนมา
ฉันรักฉันหวงฉันห่วง
ฉันทำแบบนี้ตลอดมา
เธอบอกรักบอกฉันว่าห่วงหา
เธอบอกว่ารักฉันไม่ต่างกัน
แล้วทำไมถึงทำกันแบบนี้
ฉันเป็นคนมีหัวใจมีความฝัน
ฝันของฉันคือเราเข้าใจกัน
แต่ความฝันดูราวไม่เป็นจริง
ความเข้าใจเร่มจากการพูดคุย
ใช่จะลุยเข้าฉะกันดังผีสิง
แต่ต้องค่อยพูดจาและแอบอิง
ให้ทุกสิ่งสบายๆค่อยพูดจา
แต่เธอกลับไม่สนจะวีนฉัน
ประชดประชัดมากมายช่างสรรหา
คำทุกคำเวลาโกรธด่าออกมา
แล้วค่อยมาง้อทีหลังทุกทีไป
ฉันน่ะรักเธออยู่เธอก็รู้
เชื่อว่าเธอดูฉันออกราวโปร่งใส
สิ่งที่ทำล้วนแล้วแต่ทำร้ายใจ
แต่ยังไงฉันก็ต้องยอมเธอ...
ถ้าไรฉันจะยอมเธอไหม
ก็หัวใจมีแต่เธออยู่เสมอ
แต่ไม่น่าจริงๆเลยนะเธอ
เพราะทุกครั้งเจอแบบนี้ก็เหมือนเดิม
ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาของเธอนะ
ที่เธอจะทิ้งขว้างหรือส่งเสริม
ยามเธอโกรธเขวี้ยงทิ้งลงถึงเดิม
ยามเธอเพิ่มความสงบจึงเก็บมา
เสียใจที่ตัวเองเป็นแบบนี้
เสียใจที่ตัวเองต้องห่วงหา
เสียใจที่เป็นลูกไก่ตลอดมา
เสียใจที่อาญาอยุ่ที่เธอ
ยามเธอโกรธเธอก็บอกว่าจะทิ้ง
น้ำตาวิ่งออกจากตาให้หลั่งเสมอ
ยามเธอหายก็ขอให้กลับหาเธอ
จะให้เจอแบบนี้กี่ครั้งกัน
10 สิงหาคม 2547 05:13 น.
Darkness_Hero
เคยสงสัยหรือไม่ทำไมหรอ
ทำไมพอฝนตกใจจึงเหงา
ดังโลกนี้เหลือเพียงแค่ตัวเรา
คิดแล้วเศร้าฝนพรำๆหนาวทั้งทรวง
-------------------------
มีตำนานบทหนึ่งในเรื่องนี้
ว่าเคยมีเทพสององค์อันใหญ่หลวง
ปกครองโลกทั้งใบสิ่งทั้งปวง
ได้เคียงคู่รักกันแต่นานมา
เทพองค์หนึ่งพระนามว่าเคออส
ผู้เป็นยอดมหาเทพค้ำจุณฟ้า
เทพอีกองค์คนถือเทพมารดา
พระนามว่ากีอาครองผืนดิน
เทพทั้งสองครองรักอยู่เคียงดู
ช่างแลดูงดงามยามโผผิน
แต่ทั้งสองกลับโหดร้ายเขี้ยวลากดิน
นกที่บินยังไม่กล้าต้องหลีกทาง
ครั้นทั้งสองมีโอรสและธิดา
สิ่งนาๆบุตรธิดาก็ขัดขวาง
เคออสเห็นดูท่าจะเป็นลาง
จึงใช้อ้างกีอากินลูกตน
เทพกีอาเศร้าใจตรงตรมจิต
แต่ชีวิตสามีเธอต้องสน
แต่อีกหนึ่งก็ลูกน้อยทุกตัวตน
คิดเวียนวนแต่ต้องตอบ ว่าโอเค
ในครานั้นน้ำตาที่เอ่อล้น
ก็รวมจนเป็นแหล่งน้ำที่ไขวเขว
น้ำรวมกันหลายที่ประดังประเด
จนเกิดเป็นทะเลดังเห็นกัน
เทพเคออสเห็นเช่นนั้นจึงเศร้าจิต
แล้วจึงคิดได้ว่าทำร้ายจอมขวัญ
อยากให้รู้ว่าสำนึกทุกสิ่งอัน
ในทุกวันจึงทำน้ำให้เป็นไอ
แต่กีอาเจ็บซ้ำระกำจิต
เกินจะคิดเยียวยาอย่างไรไหว
บอกก็แล้วระเหยแล้วยังเสียใจ
จึงร้องไห้ออกไปเป็นฝนลง
ทุกน้ำฝนเกิดจากทุกข์ของกีอา
เทพมารดาโดนทำร้ายใจเป็นผง
ทั้งที่แกร่งดังหินผาที่ยืนยง
แต่เพราะปลงกิริยาของสามี
ลูกทั้งหลายตายจากให้เหงาจิต
ทั้งชีวิตยามมีลูกต้องพาหนี
ปาดน้ำตาล่วงหล่นไหลเป็นวารี
สายนทีมากมายจึงเกิดมา
---
ทุกหยาดหยดแห่งน้ำฝนจึงแฝงเศร้า
แฝงความเหงาทุกอณูแน่นหนักหนา
เพราะทุกหยดเกิดจากเศร้าทุกเวลา
ท้องนภาแค่เอาไปแล้วคืนดิน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟDarkness_Hero
หน้าส่วนตัว
1141
