23 สิงหาคม 2546 22:23 น.
doctorchira
เมื่อแสงสุรีย์หนีลับ สีดำมาทับทาบหล้า
ความมืดอ้อล้อจันทรา ดาราออกมาประชัน
ตัวข้าพลิกฟื้นตื่นจิต จะได้พบมิตรนางขวัญ
นักกลอนนอนดึกลาวรรณ์ ออกมาพบกัน.....ข้ารอ ..ฯ
เกี่ยวก้วยร้อยนิ้วชมชื่น พฤกษาร่มรื่นใบสอ
ทาบเงาดั่งขึงข่ายทอ โอบนวลละออแนบชาย
แว่วเสียงเรไรไพรกล่อม ปลุกจิตละม่อมสั่นไหว
พิณพาตย์แห่งป่าเสียดใจ เบียดให้ดวงใจแนบกัน
เรณูบุษบงส่งกลิ่น ลมพัดประทินกลิ่นสวรรค์
เฉื่ยยฉิวปลิวฟุ้งลาวัลย์ ประสานกอดกันเดินดง
ชื่นชมรมณีย์ชีวิต เงียบนิ่งสนิทมิ่งขวัญ
แสงรอดขอบฟ้าตะวัน คืนพรุ่งพบ..กัน..ข้ารอ ฯ
..............จ๋าจ๊ะ...............
23 สิงหาคม 2546 05:10 น.
doctorchira
สิบกว่าปีที่ผ่านมาไม่เคยรัก
ไม่รู้จักไม่สนใจไม่ถวิล
ไม่คิดคบไม่คิดหาไม่ยลยิน
ไม่คิดสิ้นให้ใจถูกมัดผูกพัน
แต่วันนี้ซิดวงใจมันไปโลด
ก้าวกระโดดหนีไปอยู่กับคู่ขวัญ
ใครไม่รู้ไม่รู้จักไม่เจอกัน
ชื่อจริงนั้นยังไม่รู้ดูซิเรา
จะระงับจิตลงที่ตรงนี้
จะไม่หนีไปไหนแล้วจอมขวัญ
จะอยู่นี่แล้วเขียนกลอนพล่ามรำพัน
ให้จอมขวัญมาได้เห็นบทกวี
จะไม่ไปยุ่มยามรำคาญจิต
แม่มิ่งมิตรให้ระเคืองเสื่อมราศรี
จะไม่ไปหยอกล้อต่อวาที
จะอยู่นี่จนกว่าเธอจะเมตตา
พริ้วลมจากห้วงใจไปริมปาก
ระรัวลากนิ้วกำกับบังคับเสียง
ขลุ่ยครวญเพลงหวานเสนาะเพาะสำเนียง
ลำดับเสียงตามบทเพลงแห่งคนธรรพ์
ดอกรักบานในใจใครทั้งโลก
แต่ดอกโศกบานอยู่ในหัวใจฉัน
สื่อเสียงเพลงเสียดดวงจิตกรีดชีวัน
หัวใจฉันแทบจะหยุดเมื่อสุดเพลง
ถึงทิกิจากใจที่พ่ายรัก
หน้าส่วนตัว
803
