24 เมษายน 2547 09:21 น.
doctorchira
ยืนเปล่าเปลี่ยวเดียวดายใต้เงาฝน
ต้องสายลมสะท้านกายใจเหน็บหนาว
หยาดน้ำฝนตกกระหน่ำดูพรั่งพราว
ประดุจราวมีดแสนคมหล่นใส่ใจ
ยืนสะทกสั่นสะเทิ้นใจระทึก
ความเจ็บลึกบาดหัวใจให้หวั่นไหว
เมื่อรักร้างจำจากจรไปแสนไกล
ความอาลัยคงหายไปเมื่อฝนซา
23 เมษายน 2547 12:31 น.
doctorchira
หวลย้อนกลับมาอาศัยบ้านไพรพฤกษ์
ได้ระลึกถึงความหลังเมื่อครั้งหวาน
นอนหนุนตักนับดวงดาวทุกวันวาร
สุขใดปานแสนชุ่มชื่นรื่นอุรา
ใช้เสียงขลุ่ยแทนสุราพาใจฉ่ำ
ใช้ลำนำกลอนแสนหวานแทนภักษา
ใช้ความรักจากผองเพิ่อนแทนโซดา
น้ำแข็งมาจากน้ำใจเหล่าเพื่อนเกลอ
หน้าส่วนตัว
4525
