หน้าส่วนตัว
ลมระริ้วพริ้วผ่านกายให้สยบ
จิตสงบไร้สำเนียงเสียงสับสน
เหนื่อยนักหนากับสังคมอลวล
เหมือนวังวนรุมรัดเร้าให้เข้าไป
ช่างโดดเดี่ยวเดียวดายไร้คุ่คิด
จะผ่อนจิตจะพักกายได้ตรงไหน
วันทุกวันก็เหมือนกันต่างอย่างไร
ในเมื่อใจยังเหนื่อยล้าไม่ต่างกัน
คิดประหวัดผูกใจจ่อแต่ก่อกิจ
พรหมลิขิตกำหนดให้ไร้ความฝัน
ต้องสานต่อก่อกอบกิจที่ผูกพัน
ที่อนันต์มาถาถมทนทรมาน
สุดเหน็ดเหนื่อยหน่ายล้าใจข้าเอ๋ย
มันไม่เคยจะผ่อนคลายให้หรรษา
คนอื่นเขายิ้มหัวสุขอุรา
แต่ตัวข้ายิ้มเพียงหน้าแต่ใจตรม
1918
