คืนที่มืดสนิทกับการวัดใจตัวเอง

ฉันเอง

ค่ำคืนนั้นฉันลงจากรถเมล์เป็นเวลาประมาณ 21.30 น ฉันเดินเข้าไปทางเดินเล็กๆ ความประมาณ 2 เมตร ทางเดินมีแต่หินก้อนสี่เหลี่ยมวางไว้ห่างๆ บางแผ่นก็แตกออกเหลือแค่เพียงเสี้ยวเดียว 2 ข้างทางเป็นสวนมีแต่ต้นไม้ นานๆจะเจอบ้านคนเสียทีนึงเหมือนต่างจังหวัด ไม่มีแสงไฟไฟ้าตลอดทางเดิน ฉันต้องมีไฟฉายอันเล็กๆ ติดตัวอันนึงเสมอ และก็มีคลัสเตอร์หรือไม่ก็กรรไกรอยู่ในมือ ฉันเดินฉายไฟไปตามหินก้อนเล็กๆ ฉันต้องระวังหลายอย่าง เพราะว่าอาจจะเจองูหรือตะขาบหรืออะไรข้างหน้าที่คาดเดาไม่ถูก 
            ถ้าคืนไหนมีแสงจันทร์ส่องสว่างก็ค่อยยังชั่วหน่อย แต่ถ้าเป็นคืนแรมค่ำแล้วหละก็ถ้ามันจะมืดสนิท เวลาที่ฉันเดินเข้าไปนั้นฉันได้ยินแต่เสียงของหัวใจตัวเองดังเหมือนออกมาจากอก และเสียงร้องเท้าของฉันที่เดินบนเจ้าก้อนหินเล็กๆ ในบางครั้งก็จะมีเสียงร้องของสัตว์บางชนิด เวลาที่ฉันต้องเดินข้ามสพานไม้เล็กๆตรงนั้นจะมีต้นไม่ใหญ่มากอยู่ต้นนึง มีคนเล่าว่ามีคนผูกคอตายที่นี่ เวลาฉันเดินไปฉันต้องวัดใจตัวเอง พยายามไม่คิดถึงอะไรตรงนั้น หรือไม่ก็พยายามที่จะเดินให้เร็วที่สุด เพราะว่าในความมืดมิดอย่างนั้นมันทำให้คนเราจินตนาการไปได้หลายด้าน บางครั้งมีคนเดินสวนมามีแต่แสงไฟฉายไม่เห็นหน้าตากัน ฉันก็ต้องระวังตัวเพราะว่าไม่รู้ว่าเป็นใคร 
               ในค่ำคืนนั้นฉันต้องเดินมาถึงสามแยกเล็กๆ ตรงนี้นะเป็นจุดบอดเพราะเราไม่รู้ว่าจะเจออะไรระหว่าง ซ้ายมือและขวามือแต่ในคืนนั้นฉันเห็นเงาดำๆใหญ่ๆ เพราะห่างจากตรงนั้นไปพอจะมีบ้านเห็นแสงไฟราง แต่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรฉันเห็นดวงตาวาวๆดูน่ากลัวในความมืด ฉันเดินมองไปจะเอาอย่างไรดีเพราะมันมีทางเดียวที่จะไปบ้านได้ ฉันรังเรและในที่สุดฉันก็ตัดสินใจเผชิญหน้ามันทั้งที่หัวใจรัวเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันส่องไฟฉายไปตรงจุดนั้นมันเป็นหมาสีดำตัวใหญ่มาก ฉันถอนใจออกมาและก็เดินตรงไป ตรงไป ตรงไป มันถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจเด็ดขาด ฉันต้องเอาชนะความกลัวให้ได้ เมื่อผ่านจุดนั้นมาแล้วฉันก็ยังต้องเดินอย่างระวัง เพราะว่าหนทางข้างหน้ากว่าจะถึงบ้าน ฉันจะต้องเจอะเจออะไรอีก สิ่งที่สำคัญที่สุดต้องตั้งสติให้ได้ เพราะหลังจากวันนั้นฉันก็เจอเหตุการณ์อะไรอีกหลายอย่าง ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงจะถอดใจไปแล้วหละ 
                จะให้ฉันหันหลังกลับแล้ววิ่งหนี ฉันต้องวิ่งหนีมันตลอดชีวิต แล้วในคืนนั้นฉันจะไปนอนที่ไหนหละ เพราะว่ามันคือบ้านของฉันที่ฉันรักแต่ในวันนึงฉันก็ต้องเสียมันไป เพราะคำว่าเงินคำเดียวไม่มีพ่อแม่พี่น้อง ฉันคิดเสียว่าฉันชดใช้กรรมเพราะว่าฉันไม่สามารถเรียกร้องอะไรจากเขาได้ ฉันถือเสียว่ามาเริ่มต้นนับ 1 ใหม่ และฉันก็ภูมิใจในสิ่งที่ฉันหามาจากใจของฉัน ถ้าวันนั้นฉันยอมแพ้ฉันก็คงไม่มีวันนี้ ถึงไม่ได้ร่ำรวยแค่มีที่คุ้มหัวนอน มีอาหารกิน แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับฉันแล้วหละ แต่สำหรับคนอื่นจุดมุ่งหมายของเขาอาจจะต้องแหงนมองคอตั้งบ่า เพื่อที่จะไปให้ถึงจุดหมายของเขา ความสุขของคนเรามันต่างกัน และจุดมุ่งหมายของแต่ละคนก็ต่างกัน