อัลมิตรา

.
ผู้หญิงคนแรก เดินไปพูดไปคนเดียว (อ้อ ! ที่แท้ คุยโทรศัพท์ทางสาย) เดินมากรอกน้ำ
" น้ำหมด !! "  ...... ไม่รู้ว่า บอกฉัน หรือ บอกอีกคนที่อยู่ในสายโทรศัพท์ 
 แล้วก็เดินกลับโต๊ะทำงานอย่างหงุดหงิด
ผู้หญิงคนถัดไป สองมือพะรุงพะรัง มีทั้งแก้วน้ำสองใบและกระติกน้ำใบย่อม
"ว้า ! เป็นอย่างนี้ทุกทีสินั่น ต้องมาหมดตอนนี้ด้วย"  
แล้วหล่อนก็เดินย้อนกลับไป สองมือก็ยังพะรุงพะรังเหมือนเดิม
คราวนี้เป็นผู้ชาย อารมณ์ดีเชียวนะ ฉันได้ยินเสียงผิวปากก็เลยหันควับไปมอง
" เฮ้ย ! หมดอีกล่ะ เมื่อเช้าก็ยกขึ้นไปแล้ว พวกนี้ ดีแต่กิน ทีตอนยก อะไร ๆ ก็กู"
ดันชำเลืองมามองฉันอีกต่างหาก ก็ยังดีนะที่ปากฉันไม่ว่าง ว่าจะถามเหมือนกันว่า
"แล้วมันเกี่ยวกับกูตรงไหนวะเนี่ย เสือกส่งสายตาอำมหิตซะขนาดนั้น"
ผู้หญิงคนต่อมา ถือแก้วน้ำมาตรงจุดเดิม ก็คงจะกรอกน้ำเหมือนอย่างคนอื่น ๆ 
เงียบ... หลังจากที่เธอเผลอถังคูลเลอร์แล้ว น้ำมันขอดซะขนาด แต่ก็ .. เงียบ เชียบ
ฉันก็รออยู่ว่า เธอจะบ่นหรืออุทานคำใดออกมา เปล่าเลย เงียบสนิท 
แล้วเธอก็เดินลงบันไดไป เข้าใจว่าไปข้างนอก 
สักพัก ถือเป๊บซี่กระป๋องเดินยิ้มกริ่มมา แหม วุ๊ย ลงทุนขนาดหนัก