..เขาและเธอ ..

keekie

ฝนตกพรำ ..
	หยดฝนด้านนอกจับกระจกจนเป็นฝ้า ..
	ข้างใน .. เครื่องปรับอากาศยังคงเปิดอยู่โดยที่ไม่มีใครใส่ใจที่จะปิด
	หญิงสาวนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง .. 
	ทอดสายตามองภาพสะท้อนของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ปลายเตียง .. 
	เนิ่นนาน .. ยังไม่มีคำพูดใด ..
	ในห้องมีเพียงแค่ความเงียบ ..
	แต่บางครั้ง ความเงียบก็ดูหนักอึ้ง .. ทั้งสองอาจเพียงแค่รอให้ใครสักคนเอ่ยปาก 
	ใคร..ที่อดทนน้อยกว่า จนต้องทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนี้ลง 
	หญิงสาวกระแทกแปรงผมลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง .."โครม .."  
	ชายหนุ่มเงยหน้าสบตาเธอผ่านภาพสะท้อนบนกระจก ..
	"เป็นอะไรไปล่ะ" น้ำเสียงนั้นเรียบ .. เรียบจนเหมือนเสแสร้งที่จะไม่รู้สึก 
	และหญิงสาวก็รู้ดีว่าเขาเสแสร้ง .. แปรงที่กระแทกลงจึงดังขึ้นกว่าเดิม 
	ซ้ำอีกสองสามที .. ก่อนจะเขวี้ยงไปอีกทางหนึ่ง 
	"คุณจะไม่อธิบายอะไรเลยหรือ" 
	.. หญิงสาวพยายามแล้วที่จะสะกดอารมณ์โกรธที่พุ่งเป็นริ้ว ..แต่เสียงเธอยังคงสั่น
	
	"เรื่องอะไร"	
	เสียงนั้นยังคงเรียบเฉยเช่นเดิม ..เรียบเฉยชนิดที่เธอร้องในใจว่า...เสแสร้ง..
	ชายหนุ่มลุกขึ้น เดินเข้าไปทางด้านหลังของหญิงสาว 
	ยกมือขึ้นเหมือนจะลูบผม .. หากแต่เธอปัดมันออกไปเสีย ..
	
	"คุณกำลังโกรธนะ แก้ว"
	"ผู้หญิงคนนั้นบอกแก้วว่า..."  เสียงเธอเงียบไป .. ราวพยายามกล้ำกลืนความน้อยเนื้อต่ำใจลงคอ .. ก่อนพูดต่อ .. "คุณบอกเธอว่า ..คุณรักเธอ .. "   	
	ชายหนุ่มถอนใจ หากแต่ไม่พูดอะไร .. 
	สายตาเบือนไปทางหน้าต่างกระจกที่พร่าสลัวจนมองไม่เห็นด้านนอก
	..จนเนิ่นนาน ค่อยมีคำหลุดออกจากปาก ..
	"เค้าบอกคุณเมื่อไหร่กัน"
	"นั่นไม่สำคัญเท่า .. คุณบอกเค้าเมื่อไหร่?" เสียงเธอตอบกลับทันควัน
	เขาถอนหายใจอีกครั้ง..
	"เค้าบอกคุณเมื่อไหร่.." 
	ชายหนุ่มถามซ้ำ .. ตายังคงทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง .. เสียงยังคงเนือย
	หญิงสาวเงียบ ..
	ลุกจากเก้าอี้ ..เดินไปเปิดประตูห้อง .. 
	"ถ้าคุณไม่มีคำอธิบายให้แก้วเดี๋ยวนี้ .. ก็ไม่ต้องอธิบายอีก"
	ชายหนุ่มละสายตาจากกระจก ..มองหน้าหญิงสาว 
	แววตาที่มองมามีอะไรบางอย่างที่เธออ่านไม่เข้าใจ
	"คุณรู้จักผมดีนี่แก้ว"
	"แล้วคุณล่ะ? .. รู้จักแก้วดีหรือป่าว?"
	"ผมรู้จักคุณดี"  คำพูดนั้นเน้นเสียงหนัก
	"แต่ผมไม่แน่ใจว่า..คุณรู้จักผมจริงๆหรือเปล่า"
	"แก้วรู้จักคุณดี .. ว่าคุณกำลังจะไม่ตอบคำถาม .. คุณรักเธอใช่ไหม?"
	สะท้อนในแววตาที่ยากจะตีความหมายนั้นเข้มขึ้น 
	..ยากที่จะอ่านว่านั่นคือรู้สึกผิด โกรธ หรือ ปวดร้าว..
	"เราเคยคุยเรื่องนี้กันมาหลายครั้งแล้วนะ แก้ว ..เรื่องของผู้หญิงคนนั้นน่ะ
	ทุกครั้ง มันก็จบที่ว่า นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะคุยกันเรื่องนี้
	แต่ก็ไม่เลย..ไม่เคยเลยแก้ว .."
	"แก้วไม่จบ หรือผู้หญิงคนนั้นที่ไม่จบ ..? ถ้าจบจริงเขาจะบอกแก้วอีกทำไม?
	แก้วเหนื่อย .. นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่แก้วจะพูดเรื่องนี้ .. และแก้วอยากให้มันจบจริงๆ" 
	เธอนิ่ง .. เหมือนรอคำอธิบายจากเขา
	"แก้ว.."  ชายหนุ่มหันมองไปที่หน้าต่างบานที่เป็นฝ้าบานนั้นอีกครั้ง 
	..นาน..ก่อนที่จะถอนใจ ..หลุดคำออกมา   "ผมเบื่อ.."
	เธอยิ้ม .. ดูเหมือนเป็นรอยยิ้มที่เย้ยหยันความรู้สึกของตัวเอง
	"แก้วก็เบื่อที่คุณไม่เคยอธิบายเลยสักครั้ง .." 
	"แก้ว..ผมบอกทั้งหมดให้คุณฟังตั้งแต่ครั้งแรกที่เราคุยกันเรื่องนี้แล้ว
	คุณจะต้องการคำอธิบายซ้ำๆ ไปเพื่ออะไร .. หากว่าคุณไม่เชื่อสิ่งที่ผมบอก"
	หญิงสาวยิ้มมากขึ้น .. ราวเย้ยหยันคำพูดของเขาด้วย .. 
	"แก้วเชื่อคุณ ..แก้วเชื่อมั่นในตัวคุณ ..
	แล้วคุณเคยรักษาความเชื่อมั่นนั้นไว้หรือเปล่า?..
	คุณอยากให้แก้วเชื่อมั่น .. อยากให้เข้าใจคุณ .. "
	"แก้ว .."  เสียงชายหนุ่มสอดแทรกขึ้น
	"ที่คุณกำลังทำอยู่น่ะ ไม่ได้เรียกว่าเชื่อมั่นหรอกนะ ..คุณไม่ได้เชื่อมั่นในตัวผมเลย 
	.. แก้ว .. คุณรู้ไหม"
  
 
	หญิงสาวนิ่ง ..  "ถ้าสิ่งที่แก้วทำมันไม่ใช่ความเชื่อมั่นที่คุณต้องการ .."
	แก้วก็ไม่มีอะไรจะให้คุณ .."  หญิงสาวเปิดประตูห้อง ..เป็นทีบอกให้เขาออกไป .. 
	ชายหนุ่มลุกขึ้นหยิบกุญแจรถบนหัวเตียง  "แก้ว .. ผมไม่เคยไม่เชื่อมั่นคุณนะ"
	น้ำเสียงนั้นขมขื่น    "มีแต่คุณนั่นแหละ .. ที่ไม่เคยเชื่อมั่นในตัวผม" 
	
	หญิงสาวนิ่ง .. ไม่มีคำพูดใดๆ  หลุดรอดริมฝีปาก ..แต่เธอยังคงยืนอยู่ที่เดิม
	ชายหนุ่มเดินไปที่ประตู .. ชลอฝีเท้าเหมือนลังเล ..เหมือนรอ..	
	หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตาเขา .. 
	มือเธอยังจับประตูแน่น .. เหมือนยังยืนยันว่าเขาต้องไป ..
	ชายหนุ่มสบตาเนิ่นนาน .. นานจนเธอมองเห็นแววประหลาดที่เธอไม่คุ้นเคยในดวงตาคู่นั้น ..
	แววเศร้าที่เศร้าเสียจนคล้ายคำอำลา..
	......ชายหนุ่มเดินผ่านเธอไปอย่างเงียบๆ  ออกจากประตู ..ฝีเท้านั้นแช่มช้าหากแต่สม่ำเสมอ ..
	...หญิงสาวมองตามหลังเขา .. น้ำตาเริ่มไหลริน .. 
	ความเงียบอันหนักอึ้งเข้ามาครอบคลุมอีกครั้งหนึ่ง
	
	หากแต่คราวนี้.. ไม่มีใครทำลายความเงียบ..
	
	จวบกระทั่งเสียงสตาร์ทเครื่องยนต์ดังขึ้นกลบความเงียบนั้นลง	
	เมื่อเสียงเครื่องยนต์ห่างและจางลงไป เสียงที่หลงเหลือก็มีเพียงเสียงสะอื้น..
	ที่ออกมาจากประตูห้องที่ยังคงเปิดอ้าอยู่ ..