ชีวิตเด็กช่างกล

sonax0651

ณ.แถวศูนย์การค้าใหม่นครหลวงเมื่อปี พ.ศ 2524  มีกลุ่มเพื่อนๆของเราประมาณ5-6คน   พวกเราจะเฮฮาไปไหนไปกัน   เรียนเป็นเรียน  เล่นเป็นเล่น  เมาเป็นเมา   ทุกๆวันเราจะไปรวมกันที่บ้านเช่าของอาจารย์สมยศ  ศ อาจารย์สอนวิชาเขียนแบบ    แล้วอาจารย์จะสอนเทคนิคต่างๆมากมาย     ตามแต่ว่าวันนั้นจะมีสเบียงมากน้อยแค่ไหน      ถ้าเป็นวันสิ้นเดือนก็ยาวหน่อ  ย  แล้ววันนี้ในคืนนี้ก็มี เจ้าเม้ง  เจ้าอุ๊  ยา  เราและเพื่อนอีก3-4คน  ไปร่วมกันเรียนพิเศษ  ก็คุยกันไปต่างๆนาๆ  ด้วยว่าวันนี้สมาชิกมาเยอะ  เสบียงก็เยอะมากเป็นพิเศษ    เพราะปฏิบัติการลงขันไง    ยิ่งดึกก็ยิ่งสนุกเพราะสเบียงมากันหลายขวดมาก   ก็อ้อแอ้ไปกันตามระเบียบ   ตกดึกก็เริ่มหิวละซิ   กับแกล้มก็หมดวะ  เจ้าเม้งบอกเพื่อน    แล้วก็ตะโกนบอกเจ้าอุ๊ว่า  ทำกับแกล้มมาหน่อยนะ   เจ้าอุ๊ก็ตะโกนกับมาว่า  ได้เพื่อน รอเดี๋ยวนะ   แล้วทุกคนก็รอเจ้าอุ๊  อุ๊เป็นคนทำกับข้าวเก่งบ้านของอุ๊อยู่นครชัยศรี    แม่ของทำน้ำพริกได้อร่อยมากเลย   บ้านของอุ๊เป็นบ้านสวน    ลืมไปบ้านอาจารย์สมยศก็ป็นบ้านในสวนเหมือนกัน    อยู่หลังโรงหนังนครหลวงรามาตรงสามแยกไฟฉาย    สักพักเจ้าอุ๊ก็ขึ้นมาพร้อมกับแกล้ม2อย่าง      ไฟก็ไม่ค่อยสว่างดูแล้วเป็นยำไส้กรอก กับผัดอะไรสัดอย่าง     ด้วยความหิวบวก
ความมึนก็ซัดกันเต็มที่   หลังจากเก็บกวาดแล้วหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน
เวลาก็5ทุ่มแล้วมัง  พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีก  อาจารญ์ก็เข้านอนแล้ว  ก็เลยค้างที่บ้านอาจรย์กันเลย    พอถึงตอนเช้ามาต่างคนต่างก็ทำธุระส่วนตัวกัน   ใครอาบน้ำ
ฯลฯ เรื่องมาจบลงตรงที่เจ้ายานี้นะซิ  มันตื่นสายกว่าเพื่อน   พอมันตื่นมาก็ล้างหน้าล้างตา   พวกเราเตรียมไปโรงเรียนกันแล้ว    มันก็ตะโกนถามว่าใครเห็นรองเท้ารองเท้าแตะสีแดงกูไหมวะ    หาไม่เจอวะ    ทุกคนก็ไม่มีใครเห็น จนเจ้าอุ๊ก็บอกว่า
พวกมึงจำยำไส้กรอกได้ไหมวะ    เจ้าเม้งบอกว่า เออแล้วไง   
  เจ้าอุ๊ก็บอกว่า"ก็นั่นละรองเท้าไอ้ยามันนะกูเห็นไส้กรอกมันหมด  กูหวังดีกลัวพวกมึงไม่อิ่มนะ
(ถ้าเป็นเพื่อนๆจะทำไงครับ)