10 มิถุนายน 2547 14:41 น.

นักโฆษณา

ฤาว่ากลอน ของตัว นั้นเป็นเลิศ
จึงก่อเกิด ความทระนง ในอักษร
เขียนแล้วโยน ไปทั่ว ทุกหน้ากลอน
วอนเถอะวอน ไม่อยากสอน คนเกิดนาน

หากใครเขา ไม่อยากอ่าน เรื่องของเขา
อย่าเที่ยวเอา ไปแปะไว้ น่าสงสาร
คนเขาอาจ จะสมเพช ในเหตุการณ์
เที่ยวระราน น่ารำคาญ ผ่านบทกลอน

โฆษณา ว่าตัวฉัน นั้นเก่งกาจ
ช่างสามารถ ถ่ายทอด ขอดอักษร
พรรณณา ว่าตัวฉัน คนเขียนกลอน
มาเว้าวอน ให้คนอ่าน งานตัวเอง

คนเก่งกาจ เขาไม่อวด ว่าตัวเก่ง
ฤาคิดเอง ว่าตนใหญ่ เลยข่มเหง
อวดตนใหญ่ หน้าเว็บ ให้กลัวเกรง
ดั่งนักเลง ลอบกัด ฟัดไม่เป็น

อย่าข่มเขา โคขืนให้ กินหญ้า
บังคับหมา ให้นั่งฉี่ ทำให้หรือ
บังคับสัตว์ เดรัจฉาน โคกระบือ
นี่น่ะหรือ คือมนุษย์ ????

773

love

comment

9 มิถุนายน 2547 00:26 น.

ฉันรู้ว่าฉันไร้ค่าเพียงนี้

ketana

ดูเหมือนว่าไร้ค่าเพียงนี้

ความรู้สึกนึกไปเหมือนไร้ค่า
สิ่งได้มาไม่มีดีตรงไหน
ดูเหมือนฉันสิ้นราคาหรืออย่างไร
เธอถึงได้ทำให้ตรมจมน้ำตา

เหมือนปีกหักบินไปก็ไม่ไหว
โผกิ่งไม้หาคอนนอนพักเหนื่อย
หากิ่งว่างวางกายให้หาเมื่อย
ให้หายเหนื่อยแล้วโผผินบินต่อไป

แต่กิ่งคอนขอนไม้ช่างได้แกล้ง
คนไร้แรงอ่อนใจกายเมื่อยล้า
พลันกิ่งหักไม้กลวงร่วงลงมา
เหมือนดังว่าร่วงแหลกกระแทกดิน

กายแทบสิ้นทนทุรายกายแทบพัง
เหมือนความหวังริบหรี่ที่มองเห็น
เหมือนสายใยที่วาดขาดกระเด็น
ใกล้ความเป็นความตายกร้ำกรายเยือน

ฉันไร้ค่าไร้ราคาที่มานี่
เธอคนดีหรือใจร้ายทำลายหวัง
หวังเพียงได้พยุงกายได้อยู่ยัง
เธอกลับฝังหวังฉันสิ้นดินกลบกาย

เรื่องร้ายร้ายผ่านตรงที่ไม่มีฉัน
ด้วยฉันนั้นต่ำช้าไม่น่าเห็น
จงไปอยู่ที่สูงกว่าอย่าลำเค็ญ
ขอเธอเป็นไปด้วยดีน่ะดวงใจ

....หรือฉันไร้ค่า...ไร้ราคา..
พาหัวใจใครตกต่ำได้เพียงนี้...

1124

love

comment

7 มิถุนายน 2547 02:21 น.

เขาไม่เคยรู้จัก

ketana

เขาไม่เคยรู้จักรัก

เขาจากไปทิ้งไว้เพียงความเศร้า
เหลือแค่เงาอดีตที่กรีดฝัง
เหลือไว้เพียงชีวิตที่ผุพัง
เมื่อเขายังคงมีลมหายใจ

สวรรค์แกล้งฟ้าโกรธลงโทษเขา
เกิดมาเอาดวงตามาหนึ่งข้าง
พิการไปทั้งตัวช่างอ้างว้าง
สววรค์วางความทุกข์สุขไม่มี

ไม่เคยมีความสุขใจในชีวิต
ฟ้าลิขิตใช้กรรมทำหนไหน
ไม่เคยเห็นความรักเหมือนใครใคร
แค่อยู่ไปวันวันนั้นก็พอ

จนวันหนึ่งซึ่งเขาได้รู้จัก
ว่าความรักความใคร่ใจจึงหลง
ให้หวนหาชวนให้ใจพะวง
เขาจึงหลงบ่วงในความใคร่ลวง

คนไม่เคยรู้เลยหรือจะรอด
ที่เฝ้ากอดเกี่ยวไว้ในตัณหา
ที่ยังหาซื้อได้ด้วยราคา
มันจึงพาชีวติดับกับรักลวง

จากไปแล้วไปดีเถิดพี่ชาย
แค่หวังไว้ภพหน้าคงสมหวัง
ขอชาติใหม่เกิดได้อีกสักครั้ง
มีพลังมีความหวังดั่งใครๆ

ผมไม่สามารถเขียนเป็นบทกลอน
ให้คนเข้าใจความรู้สึกได้

พี่ชายคนหนึ่งเสียชีวิต
เขาเกิดมาพิการ ตาบอดข้างหนึ่ง
แขนขาพิการ ไปไหนเองไม่ได้
ไม่เคยเรียนหนังสือ อ่านไม่ออก
เขียนไม่ได้
ไม่เคยรู้จัก ไม่เคยมีความรัก อย่างที่ใครๆเขามี
แล้วเขาได้สัมผัส สิ่งที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน
ตัณหา ความใคร่
โดยที่ไม่เคยได้ล่วงรู้เลยว่ามันจะกระชากวิญญาณเขาไป
เขาเสียชีวิตแล้ว ไม่มีใครโกรธเขา
มีแต่คนเข้าใจ
แม้ร่างกายจะเป็นอย่างไร
ไม่เคยห้ามหัวใจได้สักครั้งเดียว
แด่พี่ แด่เพื่อน ขอจงไปดี เกิดอีกที คงมีร่างกาย และหัวใจอย่างที่ใครมี

588

love

comment

4 มิถุนายน 2547 13:48 น.