บ่วงบรรจถรณ์

mayavee

ณ ห้องร้างว่างเปล่ากับเงาหม่น 
คิดถึงคนชิดเชยเคยเคียงหมอน 
กับความหลังครั้งเก่าเฝ้ารานรอน 
บรรจถรณ์ดั่งบ่วงลวงชีวี 

พิศวาสซาบซึ้งตราตรึงนัก 
ฝากรอยรักรอยอาลัยให้สุขี 
รักเราสองสุขสมภิรมย์ฤดี 
มาวันนี้..หมองเศร้าเหงาเพราะเธอ 

จะห้องนี้ห้องไหนไม่เปลี่ยนผัน 
ชั่วชีวันยังรำลึกถึงเสมอ 
ในหอห้องสองเราเฝ้าปรนเปรอ 
สนองเสนอด้วยรักจากทรวงใน 

ก็เพราะรักเต็มฤทัยให้หมดสิ้น 
เพียงอย่าหมิ่นว่าเลวและเหลวไหล 
อย่าดูแคลนให้อับอายที่ง่ายไป 
รักหมดใจจึงยอมพร้อมยินดี 

กาลเวลาผันผ่านพาลแหนงหน่าย 
แสนละอายเพราะรักลืมศักดิ์ศรี 
ความใจง่ายกลับย้อนหลอนชีวี 
เมื่อเขามีทีท่าว่าหมางเมิน 

เริ่มไม่ว่างงานรุมสุมเสมอ 
ที่เคยเจอกลับลาร้างทำห่างเหิน 
เหมือนเป็นลางบอกนัยให้เผชิญ 
ทางดำเนินถึงทางแยกแทรกรักเรา 

ลืมห้องหอคลอกันวันวานแล้ว 
ไร้วี่แววคืนรอยสุดหงอยเหงา 
ห้องที่ว่างร้างฤดีมีเพียงเงา 
กับความเศร้าทุกห้วงของดวงใจ