8 สิงหาคม 2546 12:36 น.
Mercury
โอ้ดวงใจ .....เธออยู่ที่ไหน
ลมหายใจ..ที่ใกล้เลือนลาง
คงล่องลอย..อย่างอ้างว้าง
บนหนทาง..ที่ไกลแสนไกล
ลายลมแห่งโชคชะตา
พัดพาเธอจากฉันไป
ดวงตาที่หลับไหล
เหมือนฉันจะไม่ได้เธอกลับมา
ค่ำคืน...เธอคงเหน็บหนาว
ฉันปวดร้าวหัวใจยิ่งกว่า
ทำเช่นไรให้เธอคืนมา
แลกกับเวลาของชีวิตฉัน
7 สิงหาคม 2546 20:16 น.
Mercury
ความเป็นจริง...
แม้มันสิ่งที่ทำให้ปวดใจ
แต่การยอมรับมันให้ได้
กลับทรมานใจยิ่งกว่า
ความรัก...
ยากเพียงใดเอาหัวใจแลกมา
แต่การรักษาความรักไว้
นั้นยากกว่ามากมายเหลือเกิน
ความเข้าใจ
จะเรียกร้องอะไรในความห่างเหิน
ไม่มีแล้วพรุ่งนี้ ที่มีเธอร่วมเดิน
จึงต้องการเหลือเกิน ความเข้าใจ
ความเป็นจริงที่ฉันต้องยอมรับมันเพียงลำพัง
ความรักที่ไม่จีรัง ยังความหมองไหม้
เธอห่างเหินเกินกว่าจะมาเข้าใจ
เพราะคนที่เจ็บเจียนตายนั้นไม่ใช่เธอ
7 สิงหาคม 2546 14:39 น.
Mercury
เข้าใจแล้วล่ะว่าระหว่างเรา
ไม่มีวันกลับเป็นเหมือนเก่าได้อีกครั้ง
แม้ว่าต่อจากนี้...ชีวิตที่ฉันมีจะเหลือลำพัง
ไม่มีคนเคียงข้างอย่างที่เคย
ฉันเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ
ว่าจะทำยังไงให้รู้สึกชาเฉย
ให้คิดเหมือนว่า ตลอดมาไม่มีเธอเลย
ทั้งที่จริงฉันไม่เคย จะลืมเธอได้เลยสักที
ถึงฉันจะเสียใจแต่คงไม่ฟูมฟาย
ให้เธอไม่สบายใจกับคน-คนนี้
วางใจเถอะนะ ถึงแม้จะไม่มีเธอคนดี
ฉันก็ยังอยู่ได้และสบายดีได้เหมือนกัน
อยากมองหน้าเธอเป็นครั้งสุดท้าย
แม้เราจะเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น
เธอจะยังอยู่ในใจเหมือนทุก-ทุกวัน
แม้เธออาจจะลืมฉันอย่างง่ายดาย
ก็ไม่แปลกอะไรที่กลายเป็นแบบนั้น
เพราะว่าตัวฉันคงไม่มีความหมาย
คนหนึ่งคน ที่เธอเลือกจะจากไป
จะรู้สึกอย่างไร คงไม่สำคัญ
4 สิงหาคม 2546 12:31 น.
Mercury
จะรับคำขอโทษของเธอไว้
เพื่อคืนให้เธอกลับไปใช้กับคนอื่น
ไม่มีที่ในหัวใจให้เธอยืน
อย่าหยิบยื่นความรู้สึกใด ให้ฉันอีกเลย
แผลในใจที่หายไปนาน
เรื่องอดีตจึงไม่ต้องการที่จะเอ่ย
ขอโทษนะกับท่าทีทีเฉยเมย
แค่รู้สึกว่าคุ้นเคยกับมันได้ดี
มาบอกทำไมกัน ว่ารักฉันเพียงใด
มันไม่มีความหมายอะไรแล้วตอนนี้
วันที่จากไป ก็น่าจะเข้าใจดี
ชีวิตที่เหลือของฉันคนนี้ ยินดีที่จะไม่มีเธอ
หน้าส่วนตัว
833
