20 สิงหาคม 2547 10:25 น.
namsai
ดั่งประทีปแสงทองได้ส่องฟ้า
ทั่วนภาเรืองรองแสงสดใส
ความมืดมิดทั่วหล้าได้หายไป
แสงสว่างเรืองไรในสกล
ครูคือผู้นำทางให้ชีวิต
สอนให้ศิษย์ปราชญ์เปรื่องทุกแห่งหน
สอนให้ศิษย์รู้ค่าความเป็นคน
แม้หยาดเหงื่อร่วงหล่นสู้ทนไป
ขอเพียงให้ศิษย์ได้ความรู้
แม้ยากไร้จะทนสู้ไม่หวั่นไหว
ขอให้ศิษย์มีอนาคตที่ก้าวไกล
คือ..ความภาคภูมิใจในใจครู..
มาวันนี้ครูจากไปไม่หวนกลับ
ด้วยโรคร้ายรุมรัดไม่อาจสู้
เหลือความดีทิ้งไว้แทนตัวครู
และศิษย์ที่คงอยู่คือผลงาน
หลับฝันดีเถิดหนาครูที่รัก
ดาวระยับยิ้มรับขับเพลงหวาน
อุ่นละไมไอรักชั่วกัปกาล
สรวงสวรรค์ชั้นดุสิตนิจนิรันดร์
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
แด่...
รศ. อัจฉรา ภวภูตานนท์
คณะวิทยาศาสตร์
มหาวิทยาลัยรามคำแหง
ถึงแก่กรรม วันจันทร์ที่ 16 สิงหาคม 2547
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
10 กรกฎาคม 2547 19:02 น.
namsai
ดาว
กระพริบพราวบนเวหน
แต่รู้ไหมมีใจใครอีกคน
กำลังหมองหม่นนะคนดี..
ดาว
รับรู้ได้ไหม
ว่าใจของใครคนนี้
คิดถึงคนไกลที่จรลี
จากกันหลายปีไม่หวนมา
ดาว
ฝากความรักความห่วงใยออกไปหา
คนไกลสายตาคิดถึงเธอทุกวันทุกเวลา
ยังรอเธอกลับคืนมา..เหมือนวันวาน...
23 มิถุนายน 2547 19:30 น.
namsai
++ รักเธอเสมอ++ไม่เปลี่ยนไป
แม้ว่า++เธอเปลี่ยนใจ++ไปจากฉัน
เธอลืมไปแล้ว ++ความรัก++ ความผูกพัน
ความห่วงใย ++ ที่มีต่อกัน++ นั้นเธอลืมไป++
++จบลง++ ง่ายง่าย ++ จริงจริงนะ++
ไม่รู้ว่า ++เกิดอะไรขึ้น++ ไม่เข้าใจ
รู้แต่ว่า++ มันเร็ว..เกินใจ ++จะรับไหว
++เธอสิ้นเยื่อ++ ++ ขาดใย ++ ไม่ตั้งตัว++
3 มิถุนายน 2547 15:19 น.
namsai
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ขอน้อมนบ บูชา พระพุทธเจ้า
เหนือเศียรเกล้า บูชา พระชินสีห์
ปฏิบัติบูชา มุ่งทำ แต่ความดี
ศีล ทาน สมาธิ ขอน้อมนำ..
พุทธพจน์ โอวาท ประกาศไว้
พระจอมตรัย สั่งสอน ให้กระทำ
สรรพสัตว์ ทั้งหลาย ได้พ้นกรรม
นิพพานนั้น เป้าหมาย ที่ใฝ่ปอง
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
บรมครูผู้เป็นศาสดาเอกของโลก
ผู้นำแสงสว่าง มาสู่สรรพสัตว์ทั้งหลาย
ให้รู้จักหนทางที่จะพ้นทุกข์
ทั้งทุกข์ในโลกนี้
ในโลกหน้า และในสังสารวัฏ
คำสอนของพระองค์ไม่มีเก่าเลย
ทันสมัยอยู่เสมอ ..
19 พฤษภาคม 2547 16:31 น.
namsai
;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
หลับตาเดินอย่างไรก็ไม่รู้
มีหลุมอยู่ข้างหน้าไม่ทันเห็น
จึงตกหลุมข้างหน้าด้วยจำเป็น
หลุมที่ว่าก็คงเป็นหลุมรักเธอ
อยากจะเดินต่อไปก็ไม่ได้
ด้วยหัวใจได้หล่นไปในครั้งนั้น
เลยตามเลยให้เธอเลยก็แล้วกัน
แต่ของร้องดูแลเอาใจฉันบ้างนะเธอ
;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
หน้าส่วนตัว
1482
