10 ตุลาคม 2547 05:53 น.
nava
๓
เมืองฟุ้งมุ่งฝันอันไกล
เวิ้งธารแห่งใจ
วักได้กี่หมาย-ดวงตา
ไม่มีดอกหนุ่มสาวของชาวนา
ไปกอบเก็บราคา
ตีค่า-เงินตรา,ค่าแรง
ร่ำเริงเวิ้งฝันอันแฝง
หรือทุนนิยมเชี่ยวแรง-
แห่งเมืองสูบสิ้นวิญญาณ์..ฯ
รึ ! หลงลืมรากเหง้าชาวนา
แผ่นดินมารดา
เหยียดค่าหยามสิ้นดินโคลน
เลือนร้างห่างมืออ่อนโยน
แม่กู่ตะโกน
จากห้วงสุดลึกแห่งใจ
จนมือแม่แก่กร้านผ่านวัย
เงิ่นงกเพียงใด
ยังหวังลูกแม่จะกลับคืน
ทุ่งเขียวตรงที่ฟ้าจรดพื้น
วินาทีของวัน-คืน
กรีดแม่จน-พ่ายแพ้น้ำตา
8 ตุลาคม 2547 06:59 น.
nava
๑
สุดดวงตา
ตรงที่ฟ้าจรดพื้นเขียว
ลมล่องท่องทุ่งเปลี่ยว
เขียวใบข้าวสุดสายตา
สายลมแปลกหน้าผ่าว
เพลงใบข้าวดูแปลกตา
ยืดตนเติบต้นท้า-
ตะวันกล้า-ฝ่าริ้วลม
แว่วนิทานชานทุ่งเคยฟุ้งใจ
แห่งดินแดนแสนไกลได้รื่นรมย์
รางชาง ร้อยช้อยชม
ได้ห่มรักถักทอใจ
ไม่มีหรอกหนุ่มสาวชาวนา
ถักทอข้าวกล้าร่วมแรง-ใจ
ข้าวทุกกอที่ทอใบ-
จากเรี่ยวแรงอันแกร่งใกล้วัยชราฯ
๒
ฟ้าปรุงฟุ้งแปลงเมฆมา
รูปร่างนานา
เกลื่อนฟ้า-ใบหน้าหญิงสาว
รูปชายหนุ่มขี่ม้า ผมยาว
ม้าตัวสีขาว
พาเขาก้าวสู่หนใดฯ...
ปลายกันยายน เรือนไม้ชายทุ่ง
5 ตุลาคม 2547 22:51 น.
nava
ยิ้มเถิดชีวิต
เท่าที่ความเป็นมิตร ปริยิ้มได้
เท่าที่ความเร้นลับ-หับห้องใจ
เท่าที่ความหมายใดจะเผยวาง
จรดยิ้มกว้างแม้คว้างเหงาจะเป่าพัด
สิ..รายรอบลมระบัด-จัดอ้างว้าง
เถิดทั้งมวลล้วนดวงใจอันอุ่น-กลาง
โลกมิล่วง ความร้างลงกลางคัน
ยิ้มเถิดทุกดวงใจในวันหนาว
อวลภายใต้แสงดาวจะกล่อมฝัน
อิ่มห้วงจิตวิญญาณการแบ่งปัน
รักและรอยยิ้มนั้นจะสรรค์กาล..
๕ตุลย์๔๗
30 กันยายน 2547 23:38 น.
nava
มหัศจรรย์อันงดงาม
โพลนทั่วพราวท่ามเวิ้งคืน
ไหวใบข้าวลมกราวดื่น
เปลือยใบสาวอาบแสงนวล
ดวงหน้าใดในดวงจันทร์
พิมพ์ยิ้มมากำนัลคืนใจหวน
รำลึกใครอยู่ในกระบวน-
แห่งจังหวะการเต้น ของหัวใจ.
23 กันยายน 2547 04:58 น.
nava
โอ คนจรตัวจริง
ดุ่มเดินกลับมาแล้วเมื่อยามพลบ
หรือเขาอาจกลับจากจุดหมายแห่งทิวากาล
และเพื่อคืนสู่เบื้องหมายของราตรี..
จุดหมายของเขาอยู่ที่ใดอย่าได้ไถ่ถามเลย
เพราะไม่มีใครอยากได้คำตอบ
แม้แต่ตัวเขาเอง
กระทั่ง
ฟ่องฝนแผ่วโปรยแห่งพลบร่ำ
ความสลัวลางพรางม่านทุกดวงตา
แต่ทว่าคนจรยังคงดุ่มเดิน.
สายถนนคลาคล่ำแสงไฟรถ
เสียงรถมอเตอร์ไซด์แผดคำรามฝ่าสายฝน
ฉันภาวนา ขอคนจร ปลอดภัย
วินาทีนั้น
หรือคำภาวนาแห่งฉันเบาเกินไป
มิทันที่พระเจ้าองค์ใดจักได้สดับ
มอเตอร์ไซด์ คันนั้นพุ่งปะทะคนจร
กระเด็นไถลไปกับพื้นถนน..
วิ่งฉันรู้เพียงว่าต้องวิ่ง..
เด็กหนุ่มกับมอเตอร์ไซด์นอนครวญครางคู่กัน
ในร่องคลองข้างถนน
คนจรนอนนิ่งคว่ำหน้าบนพื้นถนน
ฉันพลิกประคองเขาลุกนั่ง เลือดไหลอาบเต็มหน้า
แต่ไม่มีเสียงครวญครางแห่งความเจ็บปวด
หลุดลอดจากปากเขาสักคำ
ฉันถามว่าเจ็บไหม? เขาเพียงผงกหัว
นายชื่ออะไร
จร จร ตัวจริง.
หน้าส่วนตัว
894
