28 มกราคม 2546 22:15 น.
Nonmin
เมื่อนิชานมาถึงงานตามที่อยู่ที่มีในบัตร เธอก็ถึงกับต้องตกใจ เมื่อพบว่างานที่เธอถูกรับเชิญให้มาช่างใหญ่โต มันเป็นคฤหาสน์ภายใต้แสงจันทร์ นิชานรู้สึกเกร็งขึ้นมาทันที เมื่อก้าวขาเข้าไปข้างในก็มีคนเฝ้าประตูคอยต้อนรับเธอ "อย่างกับว่าฉันกลายเป็นเจ้าหญิงจริงๆ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยพบงานอะไรที่ใหญ่โตเท่านี้มาก่อน เป็นงานของใครกันนะ? คงจะเป็นมหาเศรษฐีร้อยล้านแน่ๆ" นิชานคิด "แล้วทำไมต้องให้ฉันมาร่วมงานด้วย?" เธอชักสงสัยแต่ก็ได้เข้าไปในงาน
แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าในงาน มีแต่สาวๆ สวยๆ กันทั้งนั้น มีไอวี่กับแพนซี่ร่วมอยู่ด้วย แล้วก็มีพวกผู้ใหญ่ประปรายอยู่บ้าง นิชานได้แต่ยืนอยู่แถวๆ โต๊ะอาหารอยู่เฉยๆ เธอดื่มแต่น้ำเปล่าเท่านั้น แล้วอยู่ๆ พิธีกรก็พูดขึ้นมาว่า "ขอต้อนรับทุกๆ ท่านเข้าสู่งานเลี้ยงวันเกิดของทายาทเพียงคนเดียวของคุณพัลลภ เวสารัชครับ!" แล้วสักพักพิศก็เดินออกมา ผู้หญิงหลายคนเอาแต่กรี๊ดวี้ดว้าย แต่นิชานกลับทำท่าตกใจ "นนายพิศ? อะไรกัน ทำไมฉันต้องมางานเลี้ยงวันเกิดของอีตานี่ด้วยเนี่ย" เธอคิดในใจ อยากจะปลีกตัวออกไปจากงานเลี้ยงทันที แล้วคุณพัลลภก็พูดกับไมค์ว่า "ขอขอบคุณทุกๆ คนมากครับที่มาร่วมงานวันเกิดครบ 20 ปีของลูกชายผม โดยเฉพาะสาวๆ จากมหาวิทยาลัยสวนจันทรา เผื่อว่าใครบางคนในที่นี้อาจจะได้เป็นภรรยาอนาคตประธานบริษัท" แล้วทั้งหมดก็หัวเราะขึ้น พวกผู้หญิงเริ่มเกร็งกันมากขึ้น แต่นิชานแทบจะอ้วกแตกพลางคิดว่า "เว่อร์ชิบเป๋ง!" พิศตกใจมากที่รู้ว่าพ่อใช้แผนนี้กับเขา แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรได้แต่หน้าแดง "ตอนนี้ก็ได้เวลาที่จะให้สาวๆ มาเต้นรำกับลูกชายผม" ยังไม่ทันที่นายพัลลภจะพูดจบ สาวๆมากมายต่างก็พากันวิ่งไปที่พิศจนเขาตกใจ จึงรีบหนีออกมาจากฝูงของวัวเอ๊ย! ฝูงของพวกผู้หญิงจนมาชนกับนิชานที่เอาแต่เดินวน คิดจะแอบกลับ "ยยายตัวแสบ เธอมาที่นี่ได้ไง???" พิศร้องขึ้น "เหาะมามั้ง? เชอะ! อยู่ๆ ก็ได้บัตรอะไรก็ไม่รู้ถึงได้มาไงล่ะ แต่พอรู้ว่าเป็นนายฉันแทบจะอ้วก" เธอพูดขึ้น "อ๋อ! ยังงั้นเหรอ ทำอย่างกับว่าฉันอยากจะให้เธอมาเข้ามาเหยียบในบ้านหลังนี้ของฉันนักนี่" พิศพูด "แล้วใครว่าฉันอยากมาบ้านนายล่ะยะ? คิดว่าตัวเองรวยมากนักเหรอ ก็อีแค่งานวันเกิดของตัวเองถึงกับต้องจัดยิ่งใหญ่โตมโหฬาร ทุเรศ!" นิชานว่าเข้า "ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอจะมางานที่ยิ่งใหญ่และเว่อร์ของฉันทำไม รู้ทั้งรู้ว่ารสนิยมของตัวเองมันชั้นต่ำ น่าเกลียด กับชุดเฉิ่มๆ และหน้าจืดๆ แบบเนี้ยน่ะเหรอ?" พิศกล่าวว่าเธอ "นายว่าชุดเฉิ่มๆ เหรอ นี่มันเป็นชุดซินเดอเรลล่าย่ะ เป็นชุดของนางเอกที่ใส่ในงานแสดงละคร เจ้าโง่!" นิชานว่า "ซินเดอเรลล่า?" ทุกคนพูดขึ้น พิศเห็นว่าคนรอบข้างเริ่มมองเขากันยกใหญ่ เขาจึงรู้สึกผิดๆ และอาย จึงพูดไปว่า "งั้นซินเดอเรลล่าจะมาเต้นรำกับเจ้าชายสักเพลงได้มั๊ยล่ะ?" "อะไรนะ?" นิชานพูดตกใจ พิศจึงกระซิบกับเธอ "ฉันไม่อยากให้งานของฉันต้องปั่นป่วนหรอกนะ และยิ่งงานนี้ก็มีผู้ใหญ่ด้วย ฉันไม่อยากให้คุณพ่อต้องเสียหน้า เต้นรำกลบเกลื่อนสักเพลงจะเป็นไร" พิศพูด นิชานรู้สึกเกร็งจึงพูดว่า "อ๊ะ! ก็ได้ เห็นแก่พ่อนายนะเนี่ย" แล้วอยู่ๆ เสียงดนตรีก็เริ่มขึ้น เป็นเพลงช้าๆ เบาๆ มีเสียงเปียโนประกอบ ทั้งสองทำท่าเคารพซึ่งกันและกัน แล้วก็เต้นรำ คนทั้งหมดเปลี่ยนสีหน้า และแปลกใจที่ทะเลาะกันอยู่ดีๆ ก็กลายมาเต้นรำกัน แต่ก็เคลิ้มกับเสียงเพลงที่แสนจะไพเราะนี้ "ฉันเต้นรำไม่เก่งนักหรอกนะ" นิชานกระซิบ "เอาเถอะน่า ถ้าเท้าไปดี เดี๋ยวก็ได้เอง" พิศกระซิบตอบ นิชานรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นซินเดอเรลล่าไปจริงๆ
นิชานรู้สึกอายนิดหน่อยที่ต้องมาเต้นรำอยู่คู่เดียวท่ามกลางงานที่มีผู้คนจ้องอยู่กันตั้งหลายคน และยิ่งท่ามกลางพวกผู้หญิงที่แอบชอบพิศอยู่ด้วย "เดี๋ยวก็โดนเกลียดเข้าไปใหญ่หรอก" เธอคิด แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ไอวี่กับแพนซี่หมั่นไส้มาก ทั้งคู่จึงแอบเดินไปที่เบรกเกอร์ แล้วดับไฟ ทั้งงานจึงมืด เสียงดนตรีหายไป ผู้คนดูตื่นตระหนก พวกผู้หญิงร้องกรี๊ด แล้ววิ่ง นิชานจับมือพิศไว้แน่น เพราะมันมืดจนมองไม่เห็นทาง แต่ก็มีคนวิ่งมาขัดขาทำให้ทั้งพิศและนิชานล้มลง แล้วอยู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น "เพ็ญ นายไปยกเบรกเกอร์ขึ้นเลย เอาไฟฉายนี่ไป" เป็นเสียงของนายพัลลภ แล้วสักพักไฟก็สว่างขึ้น
ภาพที่เห็นทุกคนล้มกันเกลื่อนกลาด ไม่เว้นแม้แต่ไอวี่กับแพนซี่ แต่ก็ตกใจมากขึ้นเมื่อเห็นว่า พิศอยู่บนตัวนิชานและริมฝีปากของเขาก็ถูกกับปากของเธอ
พิศรีบลุกขึ้น เขาตกใจมาก แล้วนิชานก็ตกใจเช่นกัน เธอรีบวิ่งออกจากงานไปทันที แล้วไปที่จักรยานซึ่งจอดอยู่ข้างนอก แล้วขี่จนไปเรื่อยๆ จนล้อเหยียบชายผ้าไปล้มที่แห่งหนึ่ง ซึ่งใกล้ๆ กับทะเล นิชานลุกขึ้นยืน ภาพนั้นยังติดตา เธอวิ่งไปที่หาดทราย "บ้าที่สุด!" เธอตะโกนเสียงดังทั้งน้ำตาไปทางทะเล "ทำไมต้องเป็นหมอนั่นด้วย ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้เกี่ยวกับตัวฉัน ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยไม่เคยเลยบ้าที่สุดเลย!" แล้วเธอก็ปาก้อนหินไปที่ทะเล ก่อนจะสงบสติอารมณ์ได้ แล้วขี่จักรยานอย่างระมัดระวังกลับไปที่บ้าน เมื่อไปถึงก็พบว่าแซนดี้ เดซี่และเชอรี่นอนหลับอยู่บนโซฟา เธอจึงจัดการไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะนำผ้ามาห่มให้ทั้งสามคน แล้วตัวเธอก็นอนลงในห้องของตนเอง "หลับไม่ลงเลย ทำไมถึงรู้สึกอย่างนี้เกลียดตัวเองจังเลย รู้งี้ ฉันไม่ไปดีกว่าโธ่! หยุดคิดซักทีเหอะน่า!!!" เธอคิด แล้วอยู่ๆ ก็ผลอยหลับไป
ทางด้านพิศ เขาเองก็รู้สึกแปลกๆ หลังจากเสร็จงานก็อาบน้ำแต่งตัวและเอาแต่นั่งอยู่บนเตียงไม่ทำอะไรเลย แล้วก็ล้มตัวลงไปที่เตียง แล้วพูดเบาๆ ว่า "ทำไมต้องเป็นนิชานด้วย" แล้วเขาก็นอนตะแคงแล้วยิ้มน้อยๆ
เช้าวันต่อมา นิชานตื่นสายกว่าทุกวัน เธอหน้าขาวซีด และมาอาบน้ำแต่งตัว ปล่อยผม และใส่เสื้อสายเดี่ยวสีขาว และใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีเขียวทับ กับกางเกงขาม้าสีเขียวแก่คู่ใจ เชอรี่รู้สึกตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของนิชานตอนเธอเดินออกมา "นิชานเธอเป็นอะไรไปหรือเปล่า?" เธอถาม "ไม่นี่ แล้วแซนดี้กับเดซี่ล่ะ?" "กลับไปตอนเช้ามืดแล้วล่ะจ้ะ เธอดูแปลกๆไปนะ เมื่อคืนนี้มีอะไรหรือเปล่า?" เชอรี่ถาม นิชานเห็นภาพของวันนั้น เธอก็ส่ายหน้า จนสีแดงเริ่มปรากฎอยู่บนหน้า "บอกฉันมาเถอะ มีเรื่องอะไร ฉันจะได้ช่วยเธอได้นะ" เชอรี่พูดอย่างจริงใจ "ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ! แล้วนี่เธอจะกลับกี่โมงล่ะเนี่ย?" นิชานเปลี่ยนเรื่อง "ก็จะกลับแล้ว กินอะไรเสียก่อนมั๊ย?" "ไม่เอาอะจ้ะ ฉฉันไปแล้วนะ แล้วนิชานก็เดินออกไป โดยไม่เอาจักรยานไปด้วย เชอรี่เห็นความผิดปกติของนิชาน ก็รู้สึกเอะใจ แต่ก็ไม่ได้ตามซักไซ้ และกลับบ้านไป
เมื่อมาถึง เธอมาที่ตึกคณะอักษรศาสตร์ มาเจอไอวี่กับแพนซี่พอดี ทั้งคู่กำลังนินทานิชานอยู่ "น่าเกลียดจริงๆ เลยเนอะ พวกผู้หญิงหน้าไม่อาย คว้าผู้ชายสุดหล่อไปจูบต่อหน้าคนตั้งมากมายขนาดนั้น" ไอวี่พูด "นั่นน่ะสิ ฉันเห็นเต็มตาเลย ยายผู้หญิงคนนั้นนะจับแขนคุณพิศซะแน่น นี่คงคิดที่จะให้เขามาสนใจตัวเองสินะ" แพนซี่พูด นิชานได้ยิน แต่เธอก็ไม่ว่าอะไรสักคำ เอาแต่เดินเฉยไปอย่างเดียว ไอวี่ จึงพูดว่า "แล้วมีการบอกด้วยนะ ว่าชุดของตัวเองเป็นชุดซินเดอเรลล่า ฮะฮะฮะ" ไอวี่หัวเราะ "ฮิฮิ นั่นสิ คงคิดว่าตัวเองเป็นเป็นซินเดอเรลล่าล่ะสิ น่าขำจริง จริ๊ง!" แล้วทั้งคู่ก็ระเบิดหัวเราะออกมา นิชานหยุดเดิน "เออ แต่เรายังเรียกไม่เต็มยศนะ" ไอวี่พูด "มันต้องเรียกว่า" แพนซี่พูด "ซินเดอเรลล่าตกถังขยะ อ๊าฮะฮะฮะ!" ทั้งสองพูดพร้อมกัน นิชานหันไปมองสองคนนั้น ด้วยสายตาที่น่ากลัวผสมกับหน้าที่ขาวซีดทำให้ดูเหมือนผี ไอวี่กับแพนซี่จึงรีบวิ่งหนีไปทันที
วันนี้นิชานรู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นสัตว์ประหลาด มีผู้หญิงมากมายจ้องมองเธอ คงจะซุบซิบกันเรื่องเมื่อคืนที่เธอจูบกับพิศ แต่ความคิดก็เตลิดไปจนทำให้นิชานรู้สึกหน้าแดงไปหมด เมื่อหมดเรียน เธอรีบเดินมาทางด้านหลังของตึก "ทำไมฉันต้องคิดอย่างนั้นด้วยนะหยุดคิดเรื่องนี้ได้แล้ว!" เธอพูดขึ้น แล้วอยู่ๆ ก็มีนักศึกษาชายสองคนเดินเข้ามา "ว่าไงจ๊ะ แม่นิชานสุดสวย" คนหนึ่งพูดขึ้น "อะไรน่ะ?" นิชานตกใจ "อย่าตกใจไปเลย พวกเราก็แค่อยากจะมาช่วยทำให้เธอมีความสุขเท่านั้นเอง" อีกคนพูด แล้วก็เดินเข้ามา นิชานเตะท้องคนหนึ่งจนเขาถอยหลัง "อย่าเข้ามาทำอะไรฉันนะ!" เธอพูดแล้ววิ่งหนี แต่สองคนนั้นไวมาก เขาจับเธอไว้ แล้วกดเธอลงกับพื้น พยายามจะดึงเสื้อเธอออก นิชานร้อง แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น "พวกแกหยุดเดี๋ยวนี้นะ!" เป็นเสียงของพิศนั่นเอง แล้วเขาก็พูดขึ้นว่า "ถ้านายไม่อยากมีเรื่องล่ะก็ อย่ามายุ่งกับนิชาน! ไม่อย่างนั้นคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกแก!" เขาพูด สองคนนั้นรู้จักพิศดี เขาจึงรีบวิ่งหนีไป นิชานมองพิศ เขาพูดว่า "ไม่เป็นไรนะ ลุกขึ้นสิ!" เขาพูดแล้วยื่นมือมาที่นิชาน นิชานจับมือเขาแล้วลุกขึ้นยืน "อะไรกันทำไมหัวใจเต้นตุบ ตุบ อย่างนี้ สงบสติอารมณ์ไว้ นิชาน" เธอคิด "ขขอบใจ" นิชานพูดขึ้น พิศหันหลังให้ "ฉันว่าเธอดูเปลี่ยนไปมากอย่างเนี้ย มันก็สมควรแล้วที่ว่าจะมีคนจะคิดมิดีมิร้ายกับเธอ ฉันว่า ทางที่ดีเธอเป็นตัวของตัวเองดีกว่า เป็นเธอคนเดิมก็ดีอยู่แล้ว ฉันฉันแค่ไม่อยากให้ใครเอ้อ ฉันไม่อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นในที่นี้เท่านั้น" เขาพูดตะกุกตะกักแล้วเดินจากไป นิชานมองเขาจนลับตา น้ำตาไหลพราก แต่ก็มีรอยยิ้มปรากฎขึ้นที่หน้าของเธอ
28 มกราคม 2546 22:12 น.
Nonmin
ตอน : เจ้าหญิงคนใหม่
เมื่อทั้งสองเดินออกมาจากร้านพิซซ่า ก็เข้าห้องน้ำ ที่นั่นไม่มีใครมาเข้าเลยสักคนนอกจาก เชอรี่กับนิชานเท่านั้น เมื่อนิชานเข้าเสร็จ เธอออกมาล้างมือและส่องกระจก แล้วสักพักก็ร้องไห้ เป็นเวลาที่เชอรี่เดินออกมา "ธเธอช่วยฉันไม่ได้หรอก ก็คนอย่างฉันมันเป็นแบบนี้ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถจะมาเปลี่ยนฉันได้ช่างมันเถอะ เชอรี่ ฉันถูกล้อเรื่องพวกนี้มาเกือบ 6 ปีแล้ว" นิชานพูดขึ้น เชอรี่มองหน้านิชานผ่านกระจก "ใช่ไม่มีใครเปลี่ยนเธอได้ นอกจากตัวเธอเองเข้าใจความรู้สึกฉันบ้างสิ นิชาน เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ ม.1 ฉันทนไม่ได้ที่จะให้ใครมาล้อเพื่อนฉัน ได้โปรดเถอะ ถือว่าเห็นใจฉัน ฉันจะช่วยเธอ แนะนำเธอในเรื่องพวกนี้ แต่ในภาคปฏิบัติ เธอต้องทำเอง" นิชานมองหน้าเชอรี่ และยิ้มออกมา "ได้จะพยายาม"
เชอรี่พาเธอไปร้านๆ หนึ่ง "ที่นี่ส่วนใหญ่ นางแบบบางคนเขาจะมาขัดสีฉวีวรรณกัน ฉันก็เคยมาครั้งนึง" เชอรี่พูด นิชานรู้สึกหวั่นๆ "แต่ฉันไม่มีเงินมากพอจะมาทำเรื่องแบบนี้หรอกนะ" นิชานพูด "เอาเถอะ ฉันจะออกให้ก่อนก็แล้วกัน ถือว่าเพื่อนช่วยเพื่อนนะ" เชอรี่พูด และสักพัก หญิงคนหนึ่งเดินมาที่นิชาน และพาเธอเข้าห้องๆ หนึ่ง แล้วจัดการถอดเสื้อผ้าเธอ นิชานตกใจจึงร้องออกมา "อย่านะ ไม่ต้องมายุ่งน่า ฉันถอดเองได้!!!" "แว้ก จั๊กกะจี้ ก๊ากๆๆ!" "อยู่นิ่งๆ สิคะ เอาหละ เข้าไปอยู่ในอ่างสิคะ" "อย่าถูหลังสิ มันจั๊กกะก๊าก!" "ไม่ถูก็ไม่สะอาดสิคะ" "อย่านะ อย่าเอานมมาราดตัวฉัน กรี๊ด!!!" "มันต้องทำอยู่แล้ว อยู่นิ่งๆ สิคะ พวกเรามาช่วยกันหน่อยเร็ว" "ว้ากกกก!!! มาทำไมตั้งเยอะแยะ ฉันอายนะ ออกไป๊!!!" "ช่วยกันหลายๆ คนจะได้สะอาดไงคะ ตาย! ดิ้นจริงๆเลย!"
เมื่อเสร็จ นิชานออกมา แล้วเธอก็พบว่า ผิวพรรณเธอดูสะอาดสะอ้านและผ่องขึ้น เสร็จแล้วเธอก็ต้องไปเล็มผมอีก เสร็จแล้วเมื่อเธอแต่งตัวด้วยชุดที่ดูดีกว่าเดิม ก็ทำให้เธอเป็นคนใหม่ขึ้นมาทันที "ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ!" ทุกคนพูดขึ้น "ทั้งหมด 1 หมื่นบาทค่ะ" นิชานได้ฟังราคาก็ถึงกับหงายหลังไปทันที เชอรี่ยิ้ม แล้วจ่ายเงินให้เขา "เชอรี่ เธอออกให้ฉันตั้งมากมายขนาดนี้มันเว่อร์ไปแล้ว! เอางี้นะเดี๋ยวถ้าฉันมีเงินจะคืนเธอนะจ๊ะ" นิชานพูดขึ้น พลางออกมาข้างนอกกับเชอรี่ "ไม่ต้องหรอกจ้ะดูสิ เธอดูสวยขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อเลยนะจ๊ะเนี่ย!" เชอรี่พูดขึ้นแล้วจับไหล่นิชาน พลางมองนิชานไปทั่วตัว "งั้นเหรอ ก็เป็นเพราะเธอนั่นแหละ เฮอะๆๆ" นิชานพูด เชอรี่มองนิชานแปลกๆ
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เชอรี่เริ่มบ่นกับนิชาน "เธอน่ะ เนื้อตัวการแต่งตัวก็ดีขึ้นนะ แต่เธอน่าจะเปลี่ยนเสียงหัวเราะของเธอ แล้วเปลี่ยนท่าทางการเดินด้วยนะ ฉันพยายามจะช่วยเธออย่างเต็มที่แล้วนะเนี่ยเอาล่ะ มาฝึกกันเถอะ" เชอรี่พูด "ฝึก?" นิชานแปลกใจ แต่เชอรี่จับมือเธอให้ลุกขึ้น แล้วเริ่มฝึกสิ่งต่างๆ เกี่ยวกับสิ่งที่นิชานทำตัวน่าเกลียดจนติดเป็นนิสัย นิชานบ่นว่ารำคาญ เชอรี่จึงเริ่มไม่พอใจ แล้วขู่ว่า ถ้าไม่ตั้งใจให้ดี จะให้นิชานจ่ายเงินเป็น 2 เท่าของค่าที่ไปที่ร้านเมื่อกี๊นี้มา นิชานจึงทำตาม จนเมื่อเธอสามารถทำตามที่เชอรี่บอกได้ทั้งหมด เชอรี่จึงอารมณ์ดีเหมือนเดิม
"ดีใจจัง ฉันสามารถฝึกเธอได้แล้ว" เชอรี่พูดด้วยน้ำเสียงดีใจ "ทำอย่างกับฉันเป็นลิงในคณะละครสัตว์ไปได้" นิชานเริ่มบ่นบ้าง "ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันช่วยเธอแล้วนะ ตามคำสัญญาของนางฟ้าอย่างฉันไง คุณเจ้าหญิงคนใหม่" เชอรี่พูด "เธอว่าฉันเป็นซินเดอเรลล่าเหรอ ไม่ไม่ต้องเอาฉันไปเปรียบกับนิทานนั่นหรอก" นิชานพูดขึ้น "มันแล้วแต่เธอตะหาก ความเป็นคนทันสมัย ไม่มีเวลาจำกัดหรอก แต่ถ้าเธอเกิดอาการเบื่อขึ้นมาเมื่อไหร่ จนทำตัวกลับเป็นคนเดิม เท่ากับว่ามันหมดเวลาของซินเดอเรลล่า แล้วก็จะกลายเป็นสาวถ่านเหมือนเดิม" เชอรี่พูด นิชานนิ่งคิด "ฉันก็จะพยายาม" นิชานยืนขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาว่าฉันนิชานคนนี้เด็ดขาด!"
วันต่อมานิชานไปมหาวิทยาลัยด้วยจักรยานคันเดิม จนเมื่อมาถึงตึกคณะอักษรศาสตร์ มีเพื่อนๆ และคนที่เรียนตึกเดียวกันต่างมองนิชาน นิชานเกิดความไม่มั่นใจขึ้นมา กลัวว่าตัวเองจะทำอะไรอีก แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งทักขึ้น "นนิชานนนั่นเธอเหรอ?" เดซี่ เพื่อนร่วมคณะเดียวกันพูดขึ้น เดซี่เป็นคนเรียนเก่งพอกันกับนิชาน และเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนเหมือนกัน "ไม่อยากเชื่อ วันนี้เธอสวยจังเลย" เดซี่พูดขึ้นจนทำให้นิชานรู้สึกเขิน "ไม่หรอก ฉันก็เป็นอย่างนี้ทุกวันนี่นา" แต่แล้วก็มีเสียงคนหลายคนพูดขึ้นเป็นเสียงเดียวกันว่า "เธอดูดีขึ้นจริงๆนะ" หรือ "ใช่นิชานแน่เหรอ สวยจังเลย" นิชานยิ้มและเดินขึ้นตึกไปด้วยท่าทีที่เอียงอายเอามาก แล้วเดซี่ก็ตามขึ้นไป ชวนคุยหลายเรื่อง จนนิชานได้คิดในใจว่า "ไม่อยากเชื่อ ทุกคนจากที่เคยหัวเราะเยาะใส่ฉัน กลับกลายเป็นว่ามาชื่นชมฉัน แม้แต่เดซี่ที่ไม่เคยพูดกับฉัน เหลือเชื่อจริงๆ ฉันฝันไปหรือเปล่า รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงขึ้นมาจริงๆ เป็นซินไม่สิ ฉันจะไม่ยอมให้เวลาหยุดเหมือนซินเดอเรลล่าเด็ดขาด พยายามเข้านะนิชาน เธอจะต้องเป็นคนอย่างนี้ตลอดไป เป็นเจ้าหญิงตลอดไป เจ้าหญิงที่ไม่ใช่ซินเดอเรลล่า"
วันอาทิตย์ นายพัลลภผู้เป็นพ่อของพิศได้คุยถึงเรื่องที่มหาวิทยาลัย พร้อมกับนางวิไล ผู้เป็นแม่ "เป็นไงบ้างลูก อยู่ที่มหาวิทยาลัยมาตั้ง 3 ปีแล้ว มีแฟนแล้วรึยัง?" นายพัลลภถาม "ยังหรอกครับคุณพ่อ" พิศพูด "แต่ฉันนะ เห็นพวกผู้หญิงในมหา'ลัย ตามติดพิศกันน่าดูเลย" นางวิไลพูดขึ้น "พ่อคิดว่าจะหาผู้หญิงดีๆ ให้ลูกสักคน ดีมั๊ย?" นายพัลลภพูดขึ้นมา "พ่อกับแม่พูดอะไรกันครับเนี่ย พ่อไม่ต้องหรอก ซักวัน ผมคงหาได้หละน่า" พิศพูด "พ่อคิดที่จะให้ลูกสืบตำแหน่งประธานบริษัทนี้ต่อไป ลูกก็น่าจะหาผู้หญิงมาเคียงข้างบ้าง" นายพัลลภพูด พิศลุกขึ้นยืน "ไม่ต้องพูดแล้วครับ อยู่ๆ ก็ถามอะไรก็ไม่รู้ ผมเข้าห้องนะ" แล้วพิศก็เดินเข้าห้องไป "เฮ้อ! ทำอายไปได้ ลูกเราคนนี้" นางวิไลบ่น "นั่นสิ เอ้อ ผมคิดแผนได้แล้ว ต้นเดือนหน้าก็ใกล้วันเกิด 20 ปีของพิศแล้วนี่นา ผมจะให้คนของผมเที่ยวหาผู้หญิงในมหาวิทยาลัยที่สวยๆ ให้มาร่วมงานวันเกิดของลูกชายเรา แล้วก็ฮะฮะ อย่างนี้ดีมั๊ย?" นายพัลลภหัวเราะ
วันต่อมา นิชานขี่จักรยานมาเรียนที่มหาวิทยาลัย หลังจากที่ออกกำลังกายแล้วเหมือนทุกวัน แล้วอยู่ๆ ก็มีชายคนหนึ่งเรียกเธอ "คุณครับ!" เขาเรียก "มีอะไรเหรอคะ?" เธอถาม "คืองี้นะครับ ผมได้รับไหว้วานมาจากประธานบริษัทให้หาผู้หญิงสวยๆ ในมหาวิทยาลัยมาร่วมงานเลี้ยง แล้วบังเอิญผมคิดว่าคุณเป็นคนที่สวยใช้ได้ทีเดียว" เขาพูดพลางส่งบัตรเชิญให้นิชาน "นี่ครับ มาร่วมงานนี้ให้ได้นะครับ" ยังไม่ทันที่นิชานจะถามอะไร เขาก็เดินจากไป เธอมองดูบัตรนั้น แล้วก็รู้สึกดีใจขึ้นมากับคำพูดของชายคนที่ให้บัตรแก่เธอที่เขาพูดว่า "คุณเป็นคนที่สวยใช้ได้ทีเดียว" "ฉันสวยขนาดนี้เชียวหรือ" นิชานคิด ใจลอย
นิชานนำเรื่องนี้มาบอกเชอรี่ แซนดี้และเดซี่ แซนดี้และเดซี่บ่นที่ไม่ได้ไปงาน แต่ทั้งสามก็อาสาว่าจะช่วยหาชุดงานเลี้ยงที่สวยๆ ที่ตนมีอยู่มาให้นิชานเลือกดูในตอนเย็น
"นี่! ตัวนี้สวยมั๊ย?" แซนดี้หยิบชุดสีเขียวเกาะอกกระโปรงบานขึ้นมา "ไม่เอา โป๊!"
"นี่! แล้วตัวนี้ล่ะ?" เดซี่หยิบชุดสีรุ้งมาให้ ก่อนที่นิชานจะพูดว่า "ไม่เอา สีรุ้งมันซีดเกินไป!"
"นี่! เอาตัวนี้นะ?" เชอรี่หยิบชุดสายเดี่ยวสีดำมีดอกไม้ตรงชายมาให้ "ไม่เอา ตัวใหญ่!"
"เฮ้อ! ชุดที่มันเหมาะกับฉันไม่มีเลยหรือ" นิชานบ่นแล้วล้มลงบนพื้นอย่างสิ้นหวัง "ไม่เอาน่านิชาน อย่านอนลงไปอย่างนั้นสิ!" เชอรี่รีบห้าม "ชักสิ้นหวังขึ้นมาแล้ว มีชุดเป็นสิบๆ แต่ไม่ถูกใจซักตัว ถ้ามีนางฟ้าอย่างในเรื่องซินเดอเรลล่าช่วยเสกชุดที่เหมาะกับฉันก็ดีสิ" นิชานพูด ทันใดนั้นเดซี่ก็รีบค้นหาชุดๆ หนึ่งในกระเป๋าที่เธอเตรียมมา "เอาชุดนี้มั๊ย? ชุดซินเดอเรลล่า!" เดซี่พูดขึ้น พร้อมชูชุดๆ หนึ่งให้นิชาน เป็นชุดสีชมพูดอ่อน โชว์ไหล่ข้างหนึ่ง มีดอกไม้ติดอยู่ตรงข้างเอว ดูสวยไม่เบา "เธอว่าชุดซินเดอเรลล่าเหรอ?" นิชานถาม "ใช่ เป็นชุดที่ฉันเคยเอามาแสดงละครเป็นซินเดอเรลล่าตอน ม. ปลายน่ะ ฉันเอาติดมือมาด้วย แต่กลัวเธอไม่ชอบก็เลยไม่ได้หยิบออกมาซะตั้งแต่แรก" นิชานยิ้มและส่ายหน้า "ไม่หรอก ฉันชอบมากเลย" ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเลือกเอาชุดนี้ เชอรี่หวีผมและแต่งหน้าให้เธอ ส่วนแซนดี้ก็ช่วยเลือกรองเท้าที่คิดว่าดีที่สุดให้นิชาน
"ได้เวลาแล้ว ฉันต้องไปก่อนนะ" นิชานพูดขึ้น พลางมองตังเองในกระจก "ขอบใจมากนะ เหล่านางฟ้าทั้งสามของฉัน" ทุกคนหัวเราะกับคำพูดของนิชาน แล้วแซนดี้ก็ถามว่า "แล้วเธอจะไปยังไงล่ะ เราไม่มีฟักทองเอาไว้เสกรถม้าหรอกนะ" นิชานยิ้ม และพูดว่า "ใช่ เราไม่มี ดังนั้นฉันจะขี่จักรยานไป" เธอพูดพลางขี่มัน "ไปก่อนนะ" แล้วจักรยานก็พุ่งตรงไปข้างหน้า "ซินเดอเรลล่าขี่จักรยานงั้นเหรอ ฮึฮึ" เชอรี่พูด
26 มกราคม 2546 20:11 น.
Nonmin
วันต่อมา นิชานไม่ได้ไปวิ่งเหมือนอย่างทุกวัน เธอตื่นขึ้นมาเลือกเสื้อผ้าที่เห็นว่าดีที่สุด และสวยที่สุดในสายตาของเธอ แต่กว่าจะเลือกได้ก็ปาเข้าไปเกือบชั่วโมง เป็นชุดกางเกงขาม้าสีเขียวแก่ และเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีน้ำเงินเข้ม และเธอก็เสียเวลากับการทำผม ในที่สุดก็ปล่อยผม ได้แต่ติดกิ๊บสีดำไปเท่านั้น "ดูดีขึ้นนี่" นิชานพูดขณะมองดูกระจก
เธอขี่จักรยานไปมหาวิทยาลัยสวนจันทรา แล้วตรงดิ่งไปที่ตึกคณะอักษรศาสตร์ แล้วจอดจักรยานไว้ ขณะที่เธอก็กำลังจะเดินขึ้นตึกไป ก็มีคนแถวๆนั้นมองเธอจนเหลียวหลัง นิชานรู้สึกอายจึงได้แต่คิด "เขามองเราทำไมนะ หรือว่าเราทำอะไรประหลาดๆ อีกแล้ว อื้ม ไม่น่า! ฮึ อาจจะเป็นเพราะวันนี้เราสวยขึ้นก็ได้ ผู้คนถึงได้รู้สึกตกใจสินะ ฮิฮิ" แล้วเธอก็เดินไปด้วยท่าทีมั่นใจ แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งทักขึ้น "นิชาน เธอทำอะไรของเธอน่ะ?" ไอวี่พูดขึ้น ก่อนที่แพนซี่จะหัวเราะก๊ากออกมา แล้วคนอื่นๆ ก็หัวเราะเธอเช่นกัน นิชานหน้าแดง "ฉฉันทำไมเหรอ?" เธอถามขึ้น "รรองเท้าเธอ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ" แพนซี่พูดและหัวเราะอีก นิชานจึงมองไปที่เท้าของตัวเองก็พบว่า หนังรองเท้าได้ขาดออกไปแล้ว เท้าสีขาวของเธอจึงโผล่ออกมาอย่างเต็มที่ "ตายจริง นี่เธอไม่ได้เช็คดูของก่อนที่จะใส่มาเลยหรือเนี่ย?" ไอวี่พูด "นั่นสิ แต่งตัวก็ดูดีหรอกนะ แต่เห็นเท้าแล้ว ไม่ไหวเลย ฮิฮิ" แพนซี่พูด นิชานรู้สึกอายมาก เธอรีบเดินขึ้นตึกไปทันที แต่ก็เกิดสะดุดขึ้นมา ทำให้เธอล้ม เสื้อของเธอจึงเปรอะดิน คนรอบข้างจึงหัวเราะเธอใหญ่ ทำให้นิชานเสียความรู้สึกเอามากๆ และดูเหมือนเธอจะร้องไห้ตั้งแต่เช้า "ไม่ได้ เราต้องไม่ร้องไห้ให้คนพวกนี้เห็น" เธอคิด แล้วลุกขึ้นยืน "ไอ้พวกคนโง่ ไม่มีรองเท้าก็ไม่เห็นจะเป็นไร ยังไงซะเราก็ยังเดินได้ เมื่อเห็นว่ารองเท้าฉันมันขาดน่าเกลียด ฉันก็จะเดินเท้าเปล่า!" เธอพูดน้ำเสียงจริงจัง และถอดรองเท้าออกมา พร้อมปาข้างหนึ่งไปที่แพนซี่ จนเธอตกใจร้องกรี๊ด คนรอบข้างจึงรีบเดินหนีไป นิชานได้ปาอีกข้างหนึ่งไปที่ไอวี่ แต่เธอหลบทัน จึงทำให้ไปโดนหน้าคนข้างหลังเต็มเปา
"คุณพิทยาธร!?!" ไอวี่ร้องขึ้น แล้วเธอก็จับมือแพนซี่ขึ้นตึกไปทันที นิชานได้แต่มองพิศด้วยความตกใจ พิศถือรองเท้าที่ขาดของนิชานเดินมาที่เธอ แล้วตะโกนใส่เธอว่า "เธอเป็นบ้าไปหรือเปล่า ถอดรองเท้าที่แสนจะทุเรศมาปาใส่คนอื่นน่ะ ไม่รู้หรือไง ว่าถ้าทำให้ใครเขาเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง แล้วนี่ก็ยิ่งมาโดนฉันที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วยฮึ คอยดูนะ เธอโดนแน่" นิชานรู้สึกกลัวขึ้นมา ว่าเขาจะนำเรื่องนี้ไปบอก ผอ. ผู้เป็นแม่ของเขา แต่นิชานก็พยายามที่จะสู้ และไม่ยอมที่จะกลัวจึงพูดมาว่า "ไอ้ลูกแหง่" พิศหันมามอง นิชานชี้หน้าพิศ "เชอะ! ทำตัวอย่างกับเด็กตัวเล็กๆ เรียกร้องความสนใจจากพ่อแม่ ทุเรศ ทำอะไรก็ไม่เป็น แล้วยังมีหน้ามาสั่งสอนคนอื่นอีก จำไว้นะ ฉันไม่ใช่คนที่จะโดนใครว่าเอาง่ายๆ โดยเฉพาะถ้ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน" เธอพูดแล้วเดินขึ้นตึกไปทันทีด้วยเท้าที่ว่างเปล่า พิศมองตามเธอไป "ยายบ้า! เธอมาว่าฉันอย่างนั้น คอยดูเถอะ ยายนิชาน เราจะได้เห็นดีกัน!" เขาคิด แล้วเดินไปที่ตึกวิศวฯ
เมื่อเรียนเสร็จ นิชานรีบกลับไปที่บ้านทันที เธอปั่นจักรยานด้วยเท้าเปล่าทำให้รู้สึกคันๆ นิดหน่อย เมื่อเธอกลับมาถึงหน้าบ้าน แล้วเมื่อเตรียมจะเปิดประตู ก็ได้ยินเสียงหนึ่ง "อ้าว? นิชานกลับมาแล้วเหรอจ๊ะ?" เชอรี่ทักขึ้น "เชอรี่มาหาฉันเหรอ มานานรึยัง" นิชานถามขึ้น "ก็เพิ่งมาเมื่อกี๊นี้เองหละ แล้วทำไมไม่ใส่รองเท้าล่ะ" เชอรี่ถาม นิชานจึงพูดขึ้นว่า "อ้า~ เข้าบ้านก่อนสิ เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง" เมื่อทั้งสองเข้าไปในบ้าน นิชานก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เชอรี่ฟัง ทั้งเรื่องที่เธอถูกล้อเรื่องรสนิยมมาตั้งแต่อยู่โรงเรียนสาธิต เรื่องที่รองเท้าเธอขาด เรื่องที่เพื่อนเยาะเย้ยเธอ และเรื่องที่เธอพยายามจะปรับเปลี่ยนตัวเอง "ฉันช่วยเธอได้อยู่แล้วหละเรื่องนี้น่ะฉันเห็นเธอเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ ม.1 แล้ว เธอเข้มแข็งมากเลยนะ ไม่ว่าเพื่อนจะล้อเธอยังไง เธอก็จะไม่ร้องไห้ และพยายามทำให้พวกนั้นเห็นว่าเธอทำได้และเข้มแข็ง ฉันฉันอยากเป็นอย่างเธอบ้างจัง" เชอรี่พูด "คงไม่หรอกมั้ง ฉันก็เป็นเพียงพวกที่ไม่มีความอดทนต่อคำด่าเท่านั้นเอง ว่าแต่ที่เชอรี่ขนของมาด้วยเนี่ย จะมาค้างที่บ้านฉันเหรอจ๊ะ?" นิชานถาม เชอรี่พยักหน้า "ฉันอยู่ที่แฟลตคนเดียวเหงาจะตาย ก็เลยคิดว่าจะขอมาค้างบ้านเธอซักคืน ไหนๆ พรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดทั้งที" เชอรี่อธิบาย "ได้อยู่แล้ว แต่บ้านฉันแคบหน่อยนะ เธอนอนในห้องฉันไปก็ได้ ฉันมีเตียงสนาม เดี๋ยวจะให้เธอนอน ได้นะ?" นิชานถาม "ได้อยู่แล้ว" เชอรี่ตอบ
เมื่อถึงเวลาเย็นๆ นิชานแกะถุงบะหมี่ออกมา 2 ห่อ แต่เชอรี่รีบห้ามทันที "ไม่นะ นิชาน เธอห้ามกินเด็ดขาดเลย!" "ทำไมล่ะ ฉันก็กินของฉันอย่างนี้ทุกวัน" นิชานพูดขึ้น "รู้มั๊ย กินบะหมี่ทุกวันมันไม่ดีหรอกนะ ดูตัวเธอสิ ผอมบางนิดเดียว ถามจริงๆ หนักเท่าไหร่?" เชอรี่ถาม "47" นิชานตอบ คำตอบนั้นทำให้เชอรี่แทบจะหงายหลังไปทันที "รู้มั๊ย บะหมี่น่ะมีส่วนผสมของพวกผงชูรสและแป้งอยู่ กินมากไม่ดีหรอกนะ ฉันพยายามช่วยเธอแล้วนะ เรื่องรสนิยมอะไรพวกเนี่ย!" เชอรี่พูดขึ้น นิชานจึงถามว่า "งั้นจะกินอะไรล่ะ ฉันทำกับข้าวเป็นนะ แต่เราไม่มีผักหรือเนื้ออะไรเลย" เชอรี่จึงพูดว่า "งั้นเย็นนี้เราจะไปกินข้าวนอกบ้านกัน"
เชอรี่พานิชานมาที่ร้านอาหารร้านหนึ่งริมถนน ดูเป็นร้านที่หรู นิชานไม่เคยเข้าร้านแบบนี้หรอก ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่เธอจะซื้อพวกของสำเร็จรูป หรือกึ่งสำเร็จรูปตามห้างมากินมากกว่า ส่วนใหญ่ก็เป็น ม๊า~ม่า~ หรือ ย่ำ~หย่ำ~ เป็นต้น
เชอรี่สั่งอาหารมามากมายทีเดียว เธอจะอธิบายด้วยว่าแต่ละอย่างมีประโยชน์อย่างไรบ้าง แล้วทั้งคู่ก็ลงมือสวาปามของตัวเอง "เธอเป็นถึงนางแบบ ไม่กลัวอ้วนเหรอ" นิชานถาม "ไม่หรอกจ้ะ ปกติ อาหารพวกนี้ฉันก็ไม่ค่อยได้กินหรอก ฉันจะกินพวกผักผลไม้มากกว่า แล้วก็พวกข้าวกับเนื้อนิดๆ หน่อยๆ อาหารพวกนี้นานๆ ฉันจะออกมากินที เอ้อ! เธอชอบกินพิซซ่ามั๊ย ฉันชอบหน้าไส้กรอก แล้วเธอล่ะ?" เชอรี่ถามขึ้น นิชานพยายามนึก "ฉันกินครั้งสุดท้ายตอน ม.4 อ้ะ รู้สึกฉันจะกินหน้าซีฟู้ดเข้าไป เอ้อฉันชอบหน้าซีฟู้ด" นิชานพูดขึ้น "ดี! พรุ่งนี้เราจะไปซื้อของกัน แล้วฉันก็จะพาเธอไปกิน" เชอรี่บอก
วันรุ่งขึ้น ทั้งสองตื่นแต่เช้า นิชานแต่งตัวแบบเดิมๆ คือมัดแกะสองข้าง แล้วใส่กางเกงยีนส์ธรรมดากับเสื้อยืดสีดำ และใส่รองเท้าแตะ ผิดจากเชอรี่ที่เธอใส่กางเกงขายาวสีดำ ใส่เสื้อเกาะอกสีดำ แล้วใส่เสื้อเชิ้ตลายหนังสือพิมพ์ของเมืองนอกทับ แต่ไม่ติดกระดุม เชอรี่บอกว่าเธออยากทำผมให้เหมือนนิชานเพราะดูน่ารักดี แต่ทรงนั้นไม่เข้ากับบุคลิกของเธอ จึงถักเปียสองข้างแทน แล้วเชอรี่ก็ใส่รองเท้าส้นสูง จึงทำให้เธอดูสูงขึ้นมากๆ ทั้งๆ ที่ความจริงเธอก็สูงตั้ง 170 ซม. แต่นิชานสูงแค่ 164 เท่านั้น "เธอแต่งตัวเท่ห์จัง เชอรี่" นิชานทักขึ้น
เชอรี่พานิชานไปโรบินสัน พาไปซื้อรองเท้า และเสื้อที่ดูดีเพื่อเปลี่ยนบุคลิก แล้วทั้งคู่ก็พักด้วยการมากินพิซซ่า เชอรี่สั่งหน้าไส้กรอกมากิน และสั่งหน้าซีฟู้ดมาให้นิชานด้วย แล้วนิชานก็เจอกับเพื่อนที่คณะ ไอวี่
"อ้าว? กินพิซซ่าเป็นด้วยหรือจ๊ะเนี่ย? นิชานอุ๊ย! นั่นเพื่อนเธอเหรอ นางแบบโฆษณานี่นา" ไอวี่พูดขึ้น พร้อมมองเชอรี่ด้วยสายตาชื่นชม "ค่ะ ฉันเป็นเพื่อนกับนิชาน ชื่อเชอรี่ค่ะ" เชอรี่พูดอย่างสุภาพ "แหม! ไม่อยากเชื่อเลยนะคะ ว่านิชานมีเพื่อนสวยๆ แบบคุณด้วย ดูบุคลิกคุณกับนิชานสิ แตกต่างกันลิบลับ คุณคงจะดีใจสินะคะ ไม่ว่าเวลาจะเดินไปไหนกับแม่นี่ คุณเชอรี่ก็ดูเด่น และสวยกว่าเป็นร้อยเท่าเอิ่ม ฉันไปก่อนนะคะ" ไอวี่พูดแล้วเดินออกจากร้านไป นิชานได้แต่ก้มหน้านิ่ง เธอรู้สึกอายเชอรี่ อายคนในร้านที่ไอวี่พูดออกมาเสีนเสียงดังขนาดนั้น เธอกัดกินพิซซ่าอย่างรวดเร็วจนมันหมด เชอรี่ดูบุคลิกของนิชานจึงพูดว่า "เธอคงโกรธเพื่อนคนนั้นสินะ ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอดี นิชาน" เชอรี่พูดพลางจิบน้ำ แล้วก็พูดว่า "ฉันจะช่วยเธอฉันจะเป็นนางฟ้า และจะเสกเธอให้เป็นเจ้าหญิง คอยดูก็แล้วกัน" เชอรี่พูดพลางยิ้มให้นิชาน
26 มกราคม 2546 19:40 น.
Nonmin
เช้าวันหนึ่งของฤดูร้อนที่แสนจะสดใสนั้นเอง มีผู้คนมากมายต่างออกมาเดินเล่นกันตั้งแต่เช้า ทุกคนดูยิ้มแย้มสดใส ต้อนรับวันใหม่ นิชานก็เช่นกัน เธอได้มาออกกำลังกายตอนเช้าที่สวนสาธารณะด้วยหน้าตาที่สดใส เธอมักจะปฏิบัติเช่นนี้ทุกๆ วันก่อนไปมหาวิทยาลัย แล้ววันนี้เธอก็เจอเพื่อนคนหนึ่งซึ่งเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน "เฮ้! นิชานมาออกกำลังแต่เช้าเชียวนะ" แซนดี้พูดขึ้น "อื้อ! ฉันก็มาวิ่งอย่างนี้ทุกเช้าแหละ ว่าแต่เธอล่ะ แซนดี้มาทำอะไรเหรอ?" นิชานถามขึ้น "ก็มาเดินเล่นน่ะ พอดีวันนี้ฉันตื่นเช้าก็เลยอยากมาเดินเล่นให้สบายใจเสียหน่อย" แซนดี้พูด แล้วทั้งสองก็นั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง "เธอน่าจะตื่นแต่เช้าทุกวันนะ จะได้มาออกกำลังกายเหมือนอย่างฉัน รู้มั๊ยการตื่นเช้าน่ะเป็นกำไรชีวิต ทำให้เราได้ทำอะไรหลายๆ อย่างได้แล้วก็เป็นประโยชน์ด้วย เหมือนกับฉันนี่แหละ วิ่งๆๆๆ ทุกเช้าวันละ 3 ชั่วโมง ดูสิ ฉันแข็งแรงจะตาย" นิชานพูด พยายามชักชวนเพื่อนให้ออกกำลังกายเหมือนอย่างเธอบ้าง "ครั้งนึง เธอวิ่ง 3 ชั่วโมงเลยเหรอ" แซนดี้ถาม "เป็นฉันคงไม่ไหวหรอก แค่ได้เล่นเทนนิสบ้างก็พอแล้ว เออ จริงสินิชาน เย็นนี้เธอเปลี่ยนมาเล่นเทนนิสกับฉันบ้างสิ" แซนดี้ชวน "เทนนิสเหรอ? เอาสิ ฉันไม่เคยเล่นเหมือนกัน ได้ลองดูสักครั้งก็ดี" นิชานพูดขึ้น "ดี! งั้นเย็นนี้เจอกันนะ" แซนดี้พูด แล้วเดินกลับไป นิชานโบกมือแล้วจึงวิ่งกลับไปที่บ้านของตัวเอง
บ้านของนิชานเป็นบ้านไม้หลังเล็กๆ สีเหลืองอ่อนดูน่ารัก บริเวณบ้านมีต้นไม้หลากชนิดอยู่ เธอเดินเข้าไปในบ้าน แล้วไปอาบน้ำ เธอเป็นคนไม่ชอบกินอาหารเช้า ส่วนอาหารกลางวันของเธอจะเป็นพวกแซนวิสเพียงชิ้นเดียว หรือบางทีก็ไม่กินเลย ตอนเย็นเธอจะต้มบะหมี่กิน ทำอย่างนี้แทบทุกวันทำให้เธอเป็นคนผอมตัวเล็ก แต่ความที่เป็นคนชอบออกกำลังกาย ทำให้เป็นคนแข็งแรงเอ้อ พอเธออาบน้ำเสร็จแล้ว จึงแต่งตัวด้วยชุดลำลองธรรมดา แล้วเดินถือหนังสือเรียนและคว้ากระเป๋าออกมา แล้วขี่จักรยานมุ่งหน้าไปที่มหาวิทยาลัย
ผมสีน้ำตาลที่ถูกผูกเป็นแกะสองข้าง แล้วมัดด้วยริบบิ้นสีเขียวอ่อนเชยๆ ได้โบกชี้ไปตามลม จนเมื่อจักรยานสีฟ้าของเธอได้มาจอดอยู่ที่หน้าตึกคณะอักษรศาสตร์ที่นิชานเรียนอยู่ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมด้วย นิชานนั้นกำลังศึกษาอยู่คณะอักษรศาสตร์ปีที่ 3 แล้ว ตอนนี้เธอมีอายุ 19 จะ 20 ปีแล้ว เป็นคนที่เรียนเก่งและสอบได้ที่ต้นๆ ของคณะด้วย
"ไฮ! ว่าไงจ๊ะ นิชาน" เสียงหนึ่งทักขึ้น "ตายจริง! นี่เธอยังใช้จักรยานเก่าๆ โทรมๆ อย่างนี้อีกเหรอ ฉันเห็นเธอใช้มาตั้งแต่อยู่โรงเรียนสาธิต ม.ปลาย แล้ว" เป็นเสียงของไอวี่กับแพนซี่เพื่อนร่วมคณะเดียวกันกับเธอ "มันเรื่องของฉัน!" นิชานตอบด้วยท่าทีโมโห "จักรยานคันนี้เป็นจักรยานที่ฉันรัก และฉันไม่เห็นมันจะเก่าตรงไหนเลย พวกเธอมันซื่อบื้อ!" นิชานพูดแล้วรีบเดินขึ้นตึกไปทันที เพื่อหนีพวกนั้น เพราะกลัวว่าพวกนั้นจะตามมารังควานเธอ และหาเรื่องเธออีก "ไม่เห็นจะต่างกันตรงไหน รสนิยมฉันมันเก่าแก่ดึกดำบรรพ์มากเลยหรือไงฮึ" นิชานบ่น แล้วรีบวิ่งขึ้นข้างบน ทำให้ไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า จนทำให้หนังสือและเอกสารเขาตกลงมาหมด
"อ๊ะ! ขอโทษค่ะ!" นิชานรีบพูดพลางช่วยเก็บ "ไม่เป็นไรช่างมันเถอะ" ชายคนที่เธอชนตอบกลับมา แล้วก้มลงเก็บหนังสือ และมือซ้ายของเขา ก็มาถูกมือขวาของนิชาน ทำให้เธอมองหน้าเขา แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว และแดงไปหมด เพราะคนที่เธอชนเป็นถึงลูกชายของ ผอ. มหาวิทยาลัย และเจ้าของบริษัทที่มีชื่อเสียง เขามีชื่อว่า พิทยาธร หรือพิศ เป็นคนดังในหมู่สาวๆ อยู่ชั้นปี 3 ปีเดียวกันกับเธอ คณะวิศวกรรมศาสตร์ เมื่อนิชานช่วยเขาเก็บเสร็จก็รีบเดินหนีไปทันที พิศมองตามนิชานด้วยสายตาแปลกๆ
"นายรู้จักผู้หญิงคนนึงมั๊ยที่อยู่คณะอักษรศาสตร์ปี 3 น่ะ?" พิศถามเพื่อนชายของเขาที่ใต้ต้นไม้ของสวนในมหาวิทยาลัย "คนไหน ฉันจะไปรู้รึ?" ยุทธิชัย หรือยุทธ์ถามกลับมา "ก็คนที่มัดผมแกะสองข้างดูเชยๆ หน่อยน่ะ" พิศอธิบาย ยุทธ์คิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดขึ้นมาว่า "อ๋อ! ผู้หญิงคนนั้นก็คนที่สอบได้ที่ 1 ของคณะอักษรศาสตร์ไงล่ะ ที่ชื่อนิชานน่ะ นายถามทำไม อย่าบอกนะว่านายชอบ ยายนี่นะ จะบอกให้แต่งตัวก็เชย แถมยังปากร้ายอีกตังหาก" "ฉันไม่ได้ชอบซักหน่อย แต่เห็นว่าเด็กคนนั้นดูแปลกดีก็เท่านั้นเอง เออ จริงสิยุทธ์ เดี๋ยวเย็นนี้เรามาเล่นเทนนิสกันเอามั๊ย" พิศชวนก่อนที่ยุทธ์จะตอบตกลง
ตอนเย็น แซนดี้กับนิชานได้เปลี่ยนชุด และแซนดี้ก็สอนนิชานเล่นเทนนิสด้วย เธอเรียนรู้ได้เร็วมาก แล้วสักพักพิศกับยุทธ์ก็เดินเข้ามา ตามเข้ามาด้วยนักศึกษาหญิงหลายคนที่คลั่งไคล้พิศ แซนดี้วี้ดว้ายทันทีเมื่อได้เห็นพิศ "ว้าย! คุณพิทยาธรสุดหล่อมาเล่นเทนนิสที่นี่ด้วยหละ นิชาน ตื่นเต้นจังเลย" "อย่าไปสนใจเลยน่า มาเล่นกันต่อดีกว่า" นิชานพูดขึ้น แล้วอยู่ๆ พิศก็เดินมาที่นิชานพร้อมกับพูดว่า "เธอเป็นคนที่ชนฉันเมื่อเช้านี้นี่นา มาเล่นเทนนิสกับฉันมั๊ย?" เขาถาม นิชานรู้สึกหน้าแดงจึงรีบตอบว่า "แต่ว่า ฉันเล่นไม่เก่งนัก คงสู้คุณพิศไม่ได้หรอกค่ะ" ดูเหมือนพิศจะไม่ได้ฟังนิชานเลย เขาคว้าแขนเธอมาที่สนาม แล้วพูดว่า "เอาน่า ให้ผู้หญิงเชยๆ อย่างเธอหัดเล่นดูบ้าง จะได้รู้ว่ารสนิยมของคนสมัยนี้เขาเป็นยังไง" เมื่อนิชานได้ฟังดังนั้น เธอรู้สึกใจหาย และความโกรธก็คลืบคลานเข้ามา เธอจึงรีบตะโกนว่า "ก็ได้ ฉันจะเล่น จะได้รู้กันไปเสียทีว่า คนอย่างฉันไม่ใช่ผู้หญิงตกยุคอย่างที่เขาว่ากันคอยดูนะ ฉันต้องเอาชนะคุณให้ได้เลย!" เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ก็แฝงความหวาดเอาไว้ แล้วตั้งท่าเตรียมแข่งทันที
การแข่งขันดำเนินมาเรื่อยๆ พิศเล่นเก่งมาก นิชานก็เอาจริงเสียเหลือเกิน แต่ความที่เธอเพิ่งมาหัดเล่นครั้งแรก ทำให้เธอไม่สามารถเอาชนะเขาได้ จึงแพ้ไป 2 เซตรวด
"คนอย่างเธอ ไม่มีทางเอาชนะฉันได้หรอก เธอก็แค่เด็กรสนิยมชั้นต่ำเท่านั้น" คำพูดของพิศทิ่มแทงหัวใจของนิชานอย่างแรง เธอไม่ต่อว่าอะไร แล้วจึงกลับไปเปลี่ยนชุด แล้วรีบปั่นจักรยานกลับบ้านไปทันที
"คนอย่างฉันมันเป็นยังไง? มันน่ารังเกียจนักหรือ? กับอีแค่รูปกายภายนอก การแต่งตัว แค่นี้เองหรือ ถึงทำให้คนเขาเยาะเย้ยฉัน? ทำไมเขาถึงไม่ดูจิตใจภายในของฉันบ้างล่ะ?" นิชานคิดในใจขณะปั่นจักรยานกลับบ้าน
"ปึ้ก! ผัวะ! ตุบ! โพละ! เปรี้ยง!" นิชานเตะกระสอบที่เธอแขวนไว้หลังบ้าน เพื่อใช้สำหรับระบายความโกรธ "คอยดูนะ นายพิศ ฉันจะทำให้นายได้รู้ ว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่เป็นคนชั้นต่ำอย่างที่นายว่า คอยดูนะ! คอยดูนะ! คอยดูนะ!" "ฉาด! แคว่ก! ตุ้บ! ผัวะ!" "กิ๊งก่อง กิ๊งกิ่อง กิ๊งก่อง" "เอ๋?"
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น นิชานจึงรีบออกไปเปิดประตูทันที แต่แล้วเธอก็ต้องทำหน้าตกใจผสมดีใจ เมื่อได้เจอ
"ชเชอรี่??? ดีใจจังเลยที่เธอมา!" นิชานพูดด้วยความดีใจ เมื่อได้เจอเพื่อนเก่าสมัยมัธยมต้น "จ้ะ ฉันก็ดีใจที่เจอเธอนะ นิชาน ว่าแต่ชุดนี้?" เชอรี่มองชุดของนิชาน "อ๋อ! แฮ่ะๆ คือ เป็นชุดออกกำลังกายหลังบ้านของฉันน่ะ มาเข้าบ้าน นั่งรอไปก่อนนะ ฉันขอตัวไปเปลี่ยนชุดแป๊บนึง" นิชานพูดขึ้น
เมื่อเธอเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว เชอรี่ได้ทักเธอว่า "เธอยังดูไม่ค่อยเปลี่ยนไปเลยนะ นิชาน อืมบ้านเธอน่ารักดีนะ" เชอรี่พูดก่อนจะมองไปรอบๆ ห้อง "เหรอ พอดีพ่อกับแม่ฉันซื้อเอาไว้ให้ก่อนที่ฉันจะมาเรียนที่นี่น่ะจ้ะ" นิชานพูด พลางมองเชอรี่ "เธอดูสวยจังเลย ว่าแต่เธอมาได้ไงเหรอ?" เธอถามขึ้น "ฉันไปเรียนที่อังกฤษมาน่ะ ตอนนี้เรียนจบปี 4 แล้วหละ และคิดว่าจะต่อปริญญาโทที่นี่" เชอรี่อธิบาย "หา!?! เรียนจบปริญญาตรีแล้วเหรอ?" นิชานถามด้วยความตกใจ "จ้ะ แล้วพอดีฉันถูกติดต่อมาเป็นพรีเซนเตอร์โฆษณาน่ะ ก็เลยดูแปลกตาไป" เชอรี่พูด "ว้าว! ยอดไปเลย แล้วตอนนี้เธอพักอยู่ที่ไหน?" นิชานถาม "ก็พักอยู่ที่แฟลตแถวนี้แหละจ้ะตายจริง ฉันต้องไปแล้ว เดี๋ยววันหลังฉันมาเยี่ยมเธออีกนะจ๊ะ นิชาน บาย" เชอรี่พูด แล้วเดินออกไป นิชานโบกมือให้เธอ พลางคิดว่า แม้แต่เชอรี่ที่มาจากบ้านนอกเหมือนกันกับเธอ ยังสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเอง จากสาวบ้านนาเป็นสาวยุคไฮเทคได้ แถมยังสวยเสียด้วย "แล้วทำไมฉันถึงจะเปลี่ยนตัวเองไม่ได้ฉันจะไม่ยอมให้ใครว่าฉันอย่างนั้นอีกเด็ดขาด" นิชานตั้งความหวังไว้อย่างแน่วแน่
หน้าส่วนตัว
990
