9 มีนาคม 2549 21:04 น.
OO_Paracetamol
ในคืนหนาว ที่ดาวสั่น จนจันทร์ไหว
ณ ดินแดน อันแสนไกล ไร้คนเห็น
มีป่าสวย นกเสียงหวาน สายธารเย็น
ทุกคืนเพ็ญ ป่าไสว ด้วยไอจันทร์
คืนหนาวจัด ลมพัดแรง เหมือนแกล้งซ้ำ
ฝนยังพรำ ชะโลมดาว ให้หนาวสั่น
ดาวล้อมเดือน แผ่ไออุ่น เกื้อหนุนกัน
รอตะวัน มาเบิกฟ้า พาบรรเทา
พลันแว่วเสียง สำเนียงเพลง จากพงไพร
จันทร์สงสัย ถามลงไป ในป่าเขา
อุ่นสบาย กันหรือไร พ้องเพื่อนเรา
ไม้วัยเยาว์ จึงขับขาน สำราญเพลิน
เหล่าต้นไม้ ในป่าล่าง ครางสำเนียง
เสนาะเสียง พร้อมเพรียงกัน ไม่ขัดเขิน
ว่าผืนดิน ช่างแสนกรุ่น อุ่นเหลือเกิน
เราขอเชิญ เพื่อนบนฟ้า มาแนบดิน
ให้ได้รู้ คืนหนาวนี้ ช่างแสนอุ่น
พื้นละมุน หนุนสบาย ทั้งทรายหิน
สู่ภวังค์ ฟังเสียงธาร ผ่านไหลริน
ดังเสียงพิณ ขับกล่อมใจ ให้สบาย
ดาวสองเหล่า พุ่งทะยาน ผ่านนภา
มุ่งตรงสู่ พสุธา อย่างมุ่งหมาย
อยู่บนฟ้า ทรมาน สังขารกาย
หนาวเจียนตาย หวังทุกข์คลาย ย้ายกายา
ดาวหมู่หนึ่ง เลือกอาศัย ในทุ่งกว้าง
สลายร่าง จำแลงกาย เป็นบุปผา
ดอกสวยดี สีรองเรือง เหลืองงามตา
เหล่าผีเสื้อ ให้ฉายา "ทานตะวัน"
คอยชูช่อ รอตะวัน หันหน้าหา
จนเวลา สนธยา พาโศกศัลย์
ต้องก้มหน้า พาอาลัย ดวงตะวัน
ดาราจันทร์ เป็นเพื่อนคุย ยามราตรี
ดาวอีกหมู่ เลือกจะอยู่ ใต้ผืนน้ำ
ทะเลคราม งามสดใส ใจสุขี
ได้เป็นเพื่อน กับฝูงปลา คงจะดี
ใต้นที ขอพำนัก พักสักคราว
เหล่าสัตว์น้ำ ต่างยินดี ได้เพื่อนใหม่
แวะเวียนไป คุยทักทาย ให้หายหนาว
แล้วเรียกขาน เป็นสมญา ว่า "ปลาดาว"
ดังเรื่องราว จากฟากฟ้า สู่วารินทร์
จากวันนั้น วันผันผ่าน กาลเคลื่อนคล้อย
เหล่าดาวน้อย ยังเฝ้าคอย เพื่อนคืนถิ่น
ทิ้งทุ่งหญ้า ลาผืนน้ำ เบื่อผืนดิน
ออกโบยบิน คืนนภา มารวมกัน
หน้าส่วนตัว
1826
