พี่ชาย

ตราตรึงถึงดวงจิตมิผิดแท้
โอ้ว่าแม่จอมซนคนขยัน
ชางแสนเก่งแก่นแก้วแม่แพรวพรรณ
มิเป็นอันอยู่นิ่งแม่ลิงโจน
ประสาแสนแต่แทนด้วยเดียงสา
ทำปลิ้นตาพูดจาท่าโลดโผน
แต่ดวงตาข้างในใสอ่อนโยน
แววทโมนไม่มีที่แสดง
อยากหยอกเย้าเจ้าอยู่แต่ดูแล้ว
คงไม่แคล้วแก้วตาต้องหน่ายแหนง
ที่เป็นอยู่ยังไม่รู้ไม่ระแวง
ยังไม่แจ้งแก่ใจใครแอบคอย
ได้แค่เพียงเป็นห่วงอยู่ห่างห่าง
ไม่มีทางอยู่ในใจดวงน้อย
ได้แค่แอบละเมอเพ้อเลื่อนลอย
แม่ตัวน้อยฉันคอยเธอจนเผลอใจ
เผลอแสดงอาการให้เธอเห็น
เผลอทำเป็นเกี้ยวพาวาจาใส
เผลอไม่ห้ามตัวเองที่เผลอไป
เผลอตั้วใจจะรักและภักดี
เผลอไม่มองตัวเองในตอนนั้น
เผลอลืมมันว่าฉันนั้นแค่พี่
เผลอที่เผลอพลั้งผิดคิดไม่ดี
เผลอที่มีใจให้ไม่ระวัง
นับจากนี้คงไม่มีที่เคยเห็น
จากนี้คงไม่เป็นเช่นเคยหวัง
จากนี้คงแค่เผลอใจไปลำพัง
จากนี้คงชิงชังไม่เปลี่ยนแปลง
คงเป็นเพราะไม่เผยใจในตอนแรก
แลเมื่อแปลกใจไปให้แสลง
ความสัมพันธ์เคยมีที่แสดง
เลยเปลี่ยนแปลงเปลี่ยนไปไกลห่างกัน