...เดียวดาย...

ตะเข้แหม่ม

อยู่เดียวดายใต้เงาจันทร์ให้หวั่นจิต 
                   ฟ้ามืดมิดอนธกาลนานเหน็บหนาว 
                   หยาดน้ำค่างพร่างพนมพรมแพรวพราว 
                   น้ำตาร่วงอาบดวงดาวร้าวฤทัย
                    ลมกรรโชกโบกพัดสะบัดพลิ้ว
                    ดุจจะปลิดใจปลิวลิ่วเลื่อนไหล
                    คลื่นทะเลซัดฝั่งวังเวงใจ
                    ให้ร้องไห้โหยหาด้วยอาวรณ์
                    โอ้หัวใจห่อเหี่ยวเปลี่ยวยิ่งนัก
                    ใยคนรักต้องจากไกลให้ใจร้อน
                    จนเดือนดับลับฟ้าอำลาจร
                    ตะวันโผล่พ้นสิงขรคืนย้อนมา
                   สุริยาคลาเคลื่อนเลื่อส่องแสง
                   เป็นสีแดงอมแสดแผดเจิดจ้า
                   ก่อประกายสีทองบนธารา
                   ระยิบระยับจับตาให้น่ามอง
                   แต่เหตุใดใจฉันยังหวั่นหวาด
                   ใจจะขาดชาตินี้เขามีเจ้าของ
                   ใยมิอาจเก็บเขาไว้ในครอบครอง
                   ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องหวนย้อนคืน