...legend of love...

ลานจันทร์ฝันกวี

.นี่ไม่ใช่ความฝัน ข้ามองนางผู้เป็นดวงใจของข้า
มองเข้าไปในจิตวิญญาณของนาง
ยามนางถ่ายทอดเสียงอันไพเราะ
ถ่ายทอดหัวใจแทนคำพูดระหว่างเรา  
ผ่านเรียวนิ้วงดงามบอบบางคู่นั้น
ข้าสบตากับนาง ยามนั้นโลกของข้าพลันบรรเจิดเพริศแพร้ว
ข้าค่อย ๆ จรดปลายพู่กันลงบนกระดาษอันว่างเปล่า
ก่อนร่างภาพนางขึ้นมา   นางงามของข้า
กลายเป็นภาพจริงบนกระดาษอันว่างเปล่าของข้า 
ข้าบรรจุหัวใจของข้าลงไปทั้งหมดในการวาด
บรรจุหัวใจของนางลงไปเคียงข้างข้า
แต่ละครั้งที่ข้าลากไล้ปลายพู่กัน 
หัวใจข้ามั่นคงเฉกเช่นกับเส้นสายของข้า
สิ่งเดียวที่ทำให้หัวใจข้าอบอุ่น 
คือ..การได้วาดภาพคนที่ข้ารักลงไปในภาพวาดของข้า
ทุก ๆ ภาพมีนางอยู่ในนั้น  
ทุก ๆ ภาพมีหัวใจสองดวงพูดคุยกันผ่านภาพเขียน
ข้าใช้ภาพวาดของข้าบ่งบอกความรักทั้งหมดที่ข้ามีต่อนาง
ข้ารักนาง..ยามเมื่อข้าเห็นรอยยิ้มบนใบหน้านาง  
ข้ามักนึกไปถึงดอกไม้ที่งดงามที่สุด หอมหวานที่สุด
หัวใจของข้าสว่างไสว ชีวิตข้าไม่ปรารถนาสิ่งใด
นอกจากได้รักนาง ได้วาดภาพของนาง 
ความรักของเราไม่จำเป็นต้องอาศัยคำพูด
ความรักของเราต่างอยู่ในภาพวาดและเสียงพิณ