ฟ้าเอย... {T_T} >>>> {^_^}

KIRATI

สีฟ้า ท้องฟ้า เมื่อคราสาย_
   เหลื่อมพราย ลายม่าน เมฆสีขาว
      ตัดเด่น เห็นผืน ฟ้าพื้นพราว_
          ทอดยาว ขาวเด่น เร้นเมฆา
          พื้นฟ้า สุดตา ฟ้าอมเข้ม_
       เหลื่อมเต็ม เล็มตัด กว้างขอบฟ้า
   แซมหมอก เมฆขาว พราวพร่างตา_
นภา พาเพลิน เชิญพิศมอง
แลยัง อีกฝั่ง ณ ฟากฟ้า_
   เมฆา กลับพา ค่าหม่นหมอง
      เมฆดำ ลอยต่ำ ง้ำเคลื่อนครอง_
          กลบล่อง กรองแสง แห่งตะวัน
          เคลื่อนเร็ว ลามไว พานไหวจิต_
       ครอบชิด ลิดกาล ม่านสวรรค์
   ครึ่งฟ้า นภา ชักพาพลัน_
คล้อยวัน พลันดับ ลงกลับตา
เสียงกลอง จากฟ้า เริ่มฝ่าฟาด_
   กัมปนาท ฟาดเป็น เส้นสายฟ้า
       เมฆดำ ง้ำคืบ หลืบลามมา_
          คลุมท่า ฟ้าหม่น ระคนไป
           จากวัน พลันพราว สีขาวเมฆ_
       งามเฉก เสกสรร วันสดใส
    กลับหม่น จนหมอง พร่องงามไป_
เหลือไว้ ให้ท้อ กาลรอชม
ลมแรง สำแดง แกร่งกำลัง_
    เหมือนชัง พื้นโลก พิโยคสม
         กระชาก ซากปรัก หักราบซม_
             ทรุดล่ม ราบล้ม ลงเรียบตา
              พิรุณ กรุ่นไอ นัยพิโรธ_
          เหมือนโกรธ โลกา ว่าหนักหนา
     จากโปรย เป็นเท ระเนมา_
ท่วมท่า ท่วมฟ้า ท่วมแผ่นดิน
เหมือนดั่ง ชีวิต จมสิทธิ์สู้_
     จากอยู่ เหมือนดู ว่าสุขสิ้น
          จู่จู่ สุขนั้น พลันโบกบิน_
              ชีวิน สิ้นสุข ที่ขลุกเคย


      @@@@@@@@@
           รอลม พรมพัด ปัดเมฆคลาย
        สลาย กรายกลับ เพียงนับเผย_
    สุขคืน ฟื้นกลับ ได้ปรับเปรย
รำเพย สีฟ้า ครากลับคืน_
อย่าสุด สิ้นหวัง ภวังค์ ฟ้า
     เมฆา ไหนมั่น จะหวั่นฝืน_
        คลุมมา ผ่านทุกข์ เพียงลุกยืน
            เก็บชื่น ชมฟ้า ค่าอำไพ_