เฒ่าทระนง !

ศรีสมภพ

เฒ่าทระนง !
    ผู้ลิขิต..ชีวิตพอเพียง
     
  ปู่เย็น.. เป็นอยู่ อย่างเรียบง่าย  
ใจสบาย พายเรือ เลาะริมฝั่ง
 เรือน้อย  ลอยเวียน  จวนเจียนพัง  
แต่ปู่ยัง  ยิ้มอย่าง..ทระนง !
 ก่อนเคย  ร่วมเรียง เคียงคู่      
กับพธู อยู่เป็นสุข สมประสงค์
 ร่วมบ้าน แต่ไร้บุตร  สืบพงษ์  
แล้วอนงค์ ก็พลัดพราก ตายจากไป
 เศร้าระกำ ร่ำไห้ อยู่ไม่นาน    
ก็ทิ้งบ้าน  ตัดใจปลง  ลงจากฝั่ง
 นอนท้องเรือ หาปลา มาประทัง 
ใจมุ่งหวัง ยังหาได้..ไม่ขอกิน !
 คำสอนปู่..ให้ดูหอย ไม่ถอยท้อ   
ไม่เคยง้อ มือเท้า ไม่เอาสิ้น
 พอเพียง  เลี้ยงชีวา  หมั่นหากิน   
คนบนดิน ซิสิ้นท่า  น่าอาย
 ต่อมา..องค์ราชินี  มีรับสั่ง   
จากวัง ทรงหวังเกื้อ  ให้เรือใหม่
ปู่ชอบ  ชมชื่น  ระรื่นใจ      
สำนึกใน  พระกรุณา องค์ราชินี
น้ำหลาก ลากเรือปู่ ลู่ล่มคว่ำ  
ร่างตกน้ำ คะมำไป ไม่ยอมหนี
กอดเรือ พระราชทาน มั่นใจพลี  
เคราะห์ยังดี มีคนกู้ ปู่เกือบตาย
เรือเก่า..รับสั่งให้ ซ่อมใหม่หมด  
ปู่รันทด หดหู่ใจ ไม่ห่างหาย
เรือเคยอยู่ ปู่เคยนอน จะจรไกล 
ยกมือไหว้ ในการุณย์ หนุนชีพยัง
เรือใหม่..ทรงให้มา  น่าอยู่   
หัวใจปู่  อิ่มเอิบใหม่  สมใจหวัง
ขอบใจ ให้ปู่ฟื้น คืนสู่รัง    
ขออยู่ยั้ง  อายุยืน  ฝืนชะตา
เช้าตรู่ เรือปู่นิ่ง ไม่ติงไหว   
ชะโงกไป ในท้องเรือ เพื่อดูหน้า
ร่างนอนขด หมดสติ มิลืมตา   
และต่อมา ปู่ลาลับ.. ดับสิ้นไป  !
ร้อยแปดปี..  ที่อยู่  คู่เมืองเพชร
องค์สมเด็จฯ ทรงเกื้อ ซ่อมเรือให้
ปู่พอเพียง ชื่อเสียงยังอยู่ คู่เรือพาย
 เฒ่าทระนง  คงอนุสรณ์ไว้..ไปนิรันดร์
รำลึก ๓ ปี ปู่เย็น เฒ่าทระนง แห่งแม่น้ำเพชรบุรี 
..ชายชราผู้มีวิถีพอเพียง