มองมนุษย์ เมินสังคม

อันสัตว์ใดในโลกย่อมเวียนว่าย
ต่างพลีกายทอดลงตอนวายสิ้น
มิอาจะคู่ฟ้าคู่แผ่นดิน
จักแดดิ้นสิ้นลมทุกตัวไป

เหลือทิ้งไว้แต่ส่วนมิสลาย
ร่างเนื้อกลายเหลือแค่งากับเขา
ยังประโยชน์แก่คุณมนุษย์เรา
ประดับเอาสวยงามตามแต่ใจ

มนุษย์นั้นถือตนฉลาดยิ่ง
สรรค์สร้างสิ่งต่างๆเปลี่ยนผันโลก
หรือเพียงแค่เราคิดอุปโลก
มือสร้างโลกแท้ไซร้ตรงข้ามกัน

คอยทำลายปากอ้างสิ่งนั้นนี้
ทั้งๆที่ทำลายกันทั้งนั้น
ทุบทิ่มแทงมิไว้เผ่าเดียวกัน
แบ่งชาติพันธุ์ฝักฝ่ายให้วุ่นวาย

คุณธรรมกฏเกณฑ์ที่ใช้อ้าง
อันใดบ้างมนุษย์มิตราขึ้น
ความเชื่อถือศรัทธาที่กล่างถึง
ให้คำนึงตรองก่อนไร้เร้นแฝง

สิ่งใดได้มาง่ายค่าเห็นยาก
คงลำบากกันอีกหลายชั่วหลาน
หลบหลังป่าอยู่หลังเขาให้สำราญ
ผ่านกลอนกาลแผ่วเบาเล่าให้ฟัง