เธอจากไปในวันอันขมขื่น ในคืนรุ่มร้อนนอนไม่หลับ ทำท่าจะไปแล้วไปลับ ไม่กลับหันหลังคืนรังน้อย ดวงตาแห้งผากปากเปล่า กินข้าวไม่ลง..ปลง..เศร้าสร้อย ทิ้งไว้เพียงรูปเพียงรอย ไร้ถ้อย...ไร้น้ำตาล้าหัวใจ มันเจ็บ..มันเหงา..เศร้าสำนึก บาดลึกบางหนทนไม่ได้ จะทิ้งร่างนอนลงตรงที่ใด ก็หวนไห้คะนึงหาห่วงอาทร แด่เจ้าแก้วผู้จากไกล ฉันคงไหม้ด้วยความเหงาเฝ้าหลอกหลอน จะทิ้งเรือนรวงรังออกสัญจร และไม่ย้อนคืนความหลัง..ที่ฝังใจ