๏ ระเหระหน....ด้นไกลจนไร้ถิ่น นกขมิ้นหมายคอนเข้านอนฝัน เป็นรังอุ่นละมุนวางเส้นฟางพัน ผสานกันเกี้ยวสอดเพื่อกอดใจ ระหกระเหิน....เดินทางจนห่างเหย้า ขาดคู่เคล้าครวญหาน้ำตาไหล แรมร้างเพื่อนเรือนรังกำบังภัย แลเหลียวใดดังเดียวเปล่าเปลี่ยวตน นกขมิ้นบินวกระหกระเหิน ดังเรียมเดินด้นเร่ระเหระหน คะนึงคิดติดขัดทุรัศทุรน ยิ่งอับจนใจหนักทุลักทุเล ระเหินระหก....นกไพรมาไขแจ้ง เจตสำแดงดูนั้นไม่หันเห เห็นขมิ้นถวิลย้ำอยู่จำเจ เรียมโอ้เอ้ออกห่าง....ใช่หมางเธอ ๚ะ๛ ๒๙ ธันวาคม ๒๕๔๖
วฤก 30 ธ.ค. 2546 11:12 น. - ID 43715 
856
4
0
30 ธันวาคม 2546 11:34 น. - comment id 196081
เข้าท่าครับ เขียนแบบผู้ใหญ่ เพราะเข้ามาอ่านงานในthaipoem ความรู้สึกเหมือนมีแต่เด็กๆที่ซุกซนวนอยู่กับเรื่องความรัก ที่เขียนแบบเด็กมัธยม (พูดแบบนี้ไม่ใช่ว่า ผมแก่นะครับ) อิอิ
30 ธันวาคม 2546 12:38 น. - comment id 196086
ฝีมือหมอขอชื่นชมเสมอครับ
30 ธันวาคม 2546 13:18 น. - comment id 196105
อาหมอ ทำให้คิดถึงพรระวี เขาเคยให้เขียนเรื่องนกขมิ้นนะ เมื่อปีที่แล้วกระมัง แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว .. ไม่รู้ไประหกระเหินที่ไหน ขอซบอกเช็ดน้ำตาหน่อยนะ อาหมอ .. อิ..อิ..
30 ธันวาคม 2546 18:40 น. - comment id 196175
สวัสดีปีใหม่ ทักทายกัน มีความสุขตลอดปีและตลอดไปนะครับ
30 ธันวาคม 2546 21:16 น. - comment id 196226
ขอปรบมือให้อาจารย์คนเก่ง เพราะมากครับ
31 ธันวาคม 2546 07:59 น. - comment id 196295
นกขมิ้น พรระวี ออกท่องเที่ยวสัญจรทุกดอนถิ่น ไร้ที่กินพึ่งพักเป็นหลักแหล่ง ทั่วเนินป่าโบยบินแทบสิ้นแรง คราสิ้นแสงสนธยาหาที่นอน เกาะพุ่มไม้กายเร้นเป็นที่พัก จากเหนื่อยหนักโรยล้ามาพักผ่อน นกขมิ้น...เดียวดายในดงดอน ทุกทุกคอนขาดคู่อยู่เคียงกาย ยามจันทร์แจ่มแต้มฟ้านัยน์ตาตื่น ร่างเปียกชื้นน้ำค้างพร่างเป็นสาย ลมดึกโชยหวิววูบโลมลูบกาย สะท้านกายหวั่นไหวในนิทรา ลมหายใจไพรพฤกษ์คราดึกดื่น หลับแล้วตื่นเคล้าฝันอันพริ้วพร่า จนสีทองละอองรุ้งรุ่งทิวา ขมิ้นพาร่างเหินในเนินไพร. *********** งามพอกันค่ะ
31 ธันวาคม 2546 12:12 น. - comment id 196345
แต่งได้ไพเราะและสวยงามากเลยค่ะ ชื่นชมเสมอค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
