รักกันฉัน(ท์)...หมา โดย ก้ า ว / ร อ /ก้ า ว

นจกร

                     ชั้นมีหมาน้อย...เป็นเพื่อน
	ชั้นรักมัน...และชั้นก็รู้ว่ามันก็รักชั้น
	เราต่างเป็นเพื่อนที่รักกัน
	ถึงแม้ว่ามันจะเป็นหมา..แต่เรา
	ก็เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้เท่านั้น
	ความต่างของเรา...ไม่สามารถปิดกั้น
	ความห่วงใยระหว่างกันได้
	มันเป็นหมา....ชั้นเป็นคน
	เราแสดงออกถึงความรักต่างกัน
	ชั้นรักมัน....ชั้นจึงกอดมัน....ลูบกบาลน้อยๆ
	ของมันด้วยความเอ็นดู
	มันรักชั้น....แต่มันกลับกัดแทะแกะคุ้ย
	มันรักชั้น...แต่มันกลับชอบที่จะวุ่นวายกับกบาลของชั้น
	ยามที่ชั้นกำลังหลับฝันดี
	เหมือนจะบอกให้รู้ว่า  ตื่นมาเล่นกันเถอะ 
	ร่องรอยบนสันหนังสือที่ชั้นแสนรัก
	มันกลับกัดซะจนขาดยุ่ย
	แปลกนะ...ที่ชั้นไม่คิดจะโกรธมัน
	ไม่ใช่เพราะมันเป็นสัตว์...
	แต่เป็นเพราะชั้นรู้ว่า...สักวันนึง....ที่เราต้องจากกัน
	สันหนังสือที่ขาดยุ่ยนี่แหละ.....
	เป็นสิ่งที่จะทำให้ชั้น..คิดถึงมัน...ที่สุด..เสมอ
	ไอ้หมาน้อยเอ๊ย......แกจะรู้บ้างไหม
	ว่าเราช่างเหมาะที่จะเป็นเพื่อนกันเหลือเกิน
	เพราะถึงแม้ว่าชั้นจะเป็นคน....แม้ว่าชั้นจะฉลาดกว่าแก
	แต่ชีวิตชั้น...ก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากแกสักเท่าไหร่หรอก
	แกเกิดมา...ต้องห่างไกลจากคนที่แกรัก...เพื่อมาอยู่กับชั้น
	ชั้นเกิดมา...ต้องห่างไกลจากคนที่ชั้นรัก...เพื่อมีแกเป็นเพื่อน
	เราต่างก็ห่างไกลจากความรักของคนที่เรารักด้วยกันทั้งนั้น
	ชั้นดีใจ...ที่อย่างน้อย...ชั้นก็มีแกที่ยังรักและอยู่ใกล้ ๆ ชั้นเสมอ
	แกจงรับรู้ไว้เถอะ....ว่าถึงแกจะเป็นแค่ 
                          หมา..สัตว์ชนิดหนึ่ง สำหรับคนอื่น
	แต่สำหรับชั้น...แกคือ..เพื่อนที่ดีที่สุดเสมอ
	ชั้นเชื่อว่า...เราจะรับรู้ถึงความรู้สึกซึ่งกันและกันได้
	บางเวลาที่ชั้นเสียใจ...ชั้นรู้ว่าแกก็รับรู้ถึงมันเหมือนกัน
	แต่แค่แกมานั่งข้าง ๆ ชั้น..แหงนมองหน้าชั้น
	ทำตาปริบ ๆ เอียงคอไปมา   อย่างที่แกเคยทำบ่อย ๆ
	แค่นี้แกก็ทำให้ชั้นปลอดโปร่ง....และรู้สึกดีขึ้นแล้วหละ
	ชั้นรู้สึกเหมือนได้รับการปลอบโยนจากเพื่อนที่รู้ใจคนหนึ่ง
	แกรู้มั้ย...บางครั้งคนเราก็ไม่ต้องการคำพูดเสมอไปหรอก
	แค่รับรู้ได้ว่ามีใครสักคนคอยเป็นห่วงเราอยู่
	แค่นี้ก็ทำให้เรามีเรี่ยวแรงมากมายแล้ว
	แกเก่งจริง....ไอ้หมาน้อยเอ๊ย
	แกเก่งที่ทำให้ชั้นหายเศร้าได้...โดยที่แกก็ไม่ได้ทำอะไรเลย
	นอกซะจากเสียงครางหงิ๊ง ๆ  น่ารำคาญนั่น
	แต่ชั้นก็ขอบใจ....ที่แกช่วยเติมเต็มความรู้สึก
                     ที่ขาดหายไปให้ชั้นเสมอ
	หากวันหนึ่ง......วันที่เราต่างต้องจากกันไกล
	และไม่มีทางจะกลับมาเจอกันได้อีก
	แกจงรับรู้ไว้...ว่าชั้น...จะคิดถึงแก
	บีบี....ไอ้หมาน้อยเอ๋ย....ช่างน่าเอ็นดูเสียจริงเชียว
	เวลาที่ผ่านมา....ช่างเป็นเวลาที่สวยงามนัก
	เพลิดเพลิน      สนุกสนาน     กอดรัด  ฟัดกลิ้ง
	ชั้นหวังว่า......หน่วยความจำน้อย ๆ ของแก
	จะเก็บมันไว้อย่างดี
	เพราะชั้นก็จะไม่ลืมมัน......และจะเก็บมันไว้กับใจชั้น
	ตลอดไปเช่นกัน.............................