* * * * * * * * *
เป็นแค่โต๊ะกับเก้าอี้ก็พอแล้ว
ไม่ต้องเป็นแสงดาววามแววแต่อยู่ไกลถึงบนฟ้า
อยากให้รักเราง่ายและสัมผัสได้เพียงปรายสายตา
อย่างโต๊ะกับเก้าอี้ที่เสมอมาเป็นของคู่กัน
* - -*
ไม่ต้องเป็นโต๊ะกับเก้าอี้ชุดหรู
แค่วางไว้แล้วบ้านจะมีกลิ่นความอบอุ่นอวลอยู่พอน่าฝัน
วันใดที่อยู่ห่างก็ยังทำหน้าที่ไปตามวิถีของมัน
แต่ถ้าใกล้--ก็จะหมายถึงความครบครันที่ยิ่งขึ้นไป
- -
หวังแค่ให้เรารักกันอย่างโต๊ะกับเก้าอี้
มีอิสระในชีวิตหน้าที่แต่แสนจะดูดีเมื่ออยู่ใกล้
ให้เราผูกพันแต่ยังเหลือที่ว่างระหว่างกันไว้หายใจ
เนื้อที่พอให้รักได้เติบใหญ่ --ระหว่างกลาง
* * * * * * *
เมื่อวาน....มีคนส่งฟอร์เวิร์ดเมล์มาให้อ่าน เรื่อง โต๊ะ กับเก้าอี้
แค่อ่านชื่อก็รู้สึกคุ้น พอคลิกเข้าไปอ่าน
....นี่มันเรื่องที่เราเขียนเองนี่หว่า???!!!!!????
เลยนึกถึงกลอนบทนี้ขึ้นมา....ที่จริงกลอนบทนี้ ถูกเขียนขึ้นมาก่อน
แล้ว บทความ เรื่อง โต๊ะ กับ เก้าอี้ ถึงตามมาทีหลัง
ก็ดีใจ...ที่มีคนชอบถึงขนาดเอาไปฟอร์เวิร์ดอ่านต่อๆกัน จนกลับ
มาถึง เรา โดย ที่คนฟอร์เวิร์ดมาให้ ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเราเป็นคนเขียน
เอง....วันนี้เลยแอบปลื้ม ไปหยิบกลอนบทนี้ มาให้อ่านกันอีกครั้ง...
ใครอยากย้อนกลับไปอ่านก็เชิญได้ค่ะ ลาก link มาให้ถึงที่http://www.thaipoem.com/web/scoopdata.php?id=2179
อ่านแล้ว ฝากเม้นท์ไว้ด้วยก็จะเป็นพระคุณอย่างสูง
ใครอ่านแล้ว ก็อย่าหาว่า เอาของเก่า มาหากินเลยนะคะ
แค่ อยากแบ่งปันให้อ่านกันทั่วๆ เท่านั้นเอง....
สำหรับ บทนี้ ต้องฝากทิ้งท้าย ไว้ก่อน เพราะ พรุ่งนี้ เป็นวันทำงาน
ที่ต้องกลับไปหัวฟูยุ่งเหยิงอีกครั้ง
พบกันใหม่วันหยุดหน้า นะคะ มิตรรัก แฟนเพลง
คิดถึงถนนสายเก่า วันละนิดจิต แจ่มใส
(ลูกทุ่งไปเปล่าเนี่ยะ)
2 ตุลาคม 2547 13:50 น. - comment id 342738
จะกลับมาตอบ คอมเม้นท์ ทุกคน อีกที นะคะ

2 ตุลาคม 2547 14:16 น. - comment id 342749
นอกจากจะแต่งกลอนเพราะแล้ว ยังเขียนร้อยแก้วได้น่าอ่านมากๆค่ะ นี่ไม่ได้ชมนะ..เพราะรู้สึกอย่างนี้จริงๆ (เด๊วจะหาว่าเราเป็นหน้าม้าอีก อิอิ) ชื่นชมน้องสาวเสมอเลยค่ะ

2 ตุลาคม 2547 15:54 น. - comment id 342793
++ขอเป็นแค่รองเท้าข้างซ้าย.. ++ ++ ให้เธอเป็นรองเท้าข้างขวา.. ++ ++ ความรักจะเป็นอย่างไรก้อคงไม่น่ากลัว ++ ++ ซ้ายกับขวาจะไปด้วยกันตลอดกาล ++ +++++++++++++++++++++++++++ มาเยี่ยมจ้า... ^___^

2 ตุลาคม 2547 18:07 น. - comment id 342859
มาเป็นกำลังใจเจ้าคะ

2 ตุลาคม 2547 20:10 น. - comment id 342915
เรน ..ชอบมากเลยคะ..
ไม่รู้ ..พี่หนึ่ง ..หายไปไหน นะคะ..
..เรน ..ฝากบอก ..พี่หนึ่งด้วยนะคะ..
..เรน คิดถึง ..บทกวี ..และความรู้สึก ..
..ที่พี่วา ..กับพี่หนึ่ง ..เขียนมากเลยคะ..
..บทกวี ..อันนี้ ..เรนก็มี ..ในไดฯ นะคะ..
คิดถึง .. พี่วา ..นะคะ..

2 ตุลาคม 2547 20:13 น. - comment id 342917
เป็นรักที่ง่าย ๆ สบาย ๆ ดีครับ เมกอยากได้รักอย่างนี้จังครับน้องวา สื่อความรักที่เป็นอิสระได้ดีมากครับ +-*-+-*-+ +-*-+-*-+คนในนิยาย+-*-+-*-+ +-*-+-*-+

2 ตุลาคม 2547 20:26 น. - comment id 342923
ตกลงมาเล่นสมมุติกับพี่ชัยไหมล่ะ น้องวาจะเป็นโต๊ะหรือเก้าอี้จ๊ะ โต๊ะคู่กับเก้าอี้ พี่ชัยนี้คู่กับใคร น้องวามาดีใจ ที่ได้พบเกือบทุกวัน หวังว่าคงจะไม่ทิ้งกันไปอีกนาน.....นะครับ

3 ตุลาคม 2547 11:56 น. - comment id 343124
สวัดีครับ.............
มาเป็นกำลังใจให้คนที่แสนดี
กำลังใจจากข้างในส่วนลึก
ไม่ต้องฝึกต้องหามาให้เห็น
จะแดดร้อนตอนสายจนบ่ายเย็น
จะคอยเป็นกำลังใจให้ดนดี

3 ตุลาคม 2547 16:36 น. - comment id 343278
เคยอ่านบทความของพี่วาแล้ว .. ยิ่งมาอ่านกลอนก้อยิ่งเพราะอ่ะ ... เพราะจริงๆๆๆๆ .. เลยนะคะ .. .. ขอเก็บนะคะ ^^

9 ตุลาคม 2547 23:59 น. - comment id 347679
เคยอ่าน..มาแล้ว..ไม่รู้ว่ากี่รอบต่อกี่รอบ.. เหมือนกับอ่านใจ.. คนเขียนไปด้วย...

25 ตุลาคม 2547 12:46 น. - comment id 357001
เจ๋งจังเลยค่ะ กลับไปอ่านของเก่ามาด้วยแระ ชอบจังงง!! นัสก้อมีโต๊ะที่อยากเป็นเก้าอี้เพียงตัวเดียวของเค้าเหมือนกานเนอะคะ เหอๆ *** ^______________________^ ***
